ความรับผิดของพนักงานสินเชื่อ

ช่วงนี้สถาบันการเงิน บริษัทการค้าทั่วไป มีการปล่อยสินเชื่อให้กับลูกค้าเป็นจำนวนมาก แต่เศรษฐกิจตกต่ำ ลูกหนี้มีปัญหาเกี่ยวกับความสามารถในการชำระหนี้ สิ่งที่ตามมาคือ เจ้าหน้าที่
สินเชื่อและผู้บริหารของบริษัททุจริตในการปล่อยสินเชื่อ ปล่อยสินเชื่อโดยฝ่าฝืนระเบียบ ลูกหนี้มีหนี้เสียอยู่แล้วยังปล่อยสินเชื่อ ลูกหนี้มีหนี้เสียแต่ไม่ยอมติดตามทวงถามหนี้ ผู้ปล่อยสินเชื่อ ถ้าจงใจหรือประมาทเลินเล่อร้ายแรงจะต้องรับผิดเป็นการส่วนตัวทั้งทางแพ่งหรือทางอาญา ในกรณีที่เกิดหนี้เสียและไม่สามารถติดตามเงินคืนได้ เจ้าหนี้หลายรายได้สอบถามมายังทนายคลายทุกข์ว่า

มีแนวบรรทัดฐานของศาลฎีกาที่ตัดสินคดีเกี่ยวกับความรับผิดของผู้ปล่อยสินเชื่อบ้างหรือไม่ ทนายคลายทุกข์จึงจัดให้โดยการค้นคว้ารวบรวมจากศาลฎีกา มีอยู่ด้วยกันหลายคดี โดยมีรายละเอียดดังนี้

ตัวอย่างคดีและความรับผิดในการปล่อยสินเชื่อ

1.ไม่ตรวจสอบโครงการลูกค้า ไม่รายงานตามความเป็นจริง

ไม่ตรวจสอบโครงการลูกค้า ไม่รายงานตามความเป็นจริง เสนอธนาคารเพื่อประโยชน์ของลูกค้าไม่ได้เสนอเพื่อประโยชน์ของธนาคาร ต่อมาลูกหนี้ชำระหนี้ไม่ได้ ทำให้ธนาคารเสียหายร้ายแรง ประเมินราคาที่ดินสูงเกินจริง พนักงานสินเชื่อต้องรับผิดเป็นการส่วนตัว (ฎีกาที่ 625-626/2534)

2.กู้เงินแทนประธานธนาคาร

กู้เงินแทนประธานธนาคารโจทก์ คนกู้ต้องผูกพันตามสัญญากู้ (ฎีกาที่ 580/2509)

3.ลูกจ้างกู้เงินแทนผู้จัดการธนาคาร

ลูกจ้างกู้เงินแทนผู้จัดการธนาคาร ต้องผูกพันตามสัญญากู้ (ฎีกาที่ 1437/2529)

4.ไม่ได้มีส่วนในการปล่อยสินเชื่อบกพร่องไม่ต้องรับผิด

เป็นกรรมการบริษัทแต่ไม่ได้มีส่วนในการปล่อยสินเชื่อบกพร่อง จึงไม่ต้องรับผิดเป็นการส่วนตัว (ฎีกาที่ 1980/2519)

5.กรรมการนิติบุคคล ต้องมีมาตรฐาน มีความรู้

การเป็นกรรมการนิติบุคคล ต้องมีมาตรฐาน มีความรู้ ความเข้าใจในการประกอบกิจการ มิฉะนั้น ไม่อาจเอื้อเฟื้อสอดส่องกิจการให้ดีได้ (ฎีกาที่ 2191/2541)

6.กระทำเกินขอบอำนาจ

กรรมการทำเกินขอบอำนาจที่คณะกรรมการมอบหมาย เช่น กู้เงินเกินวงเงินต้องรับผิดเป็นการส่วนตัว (ฎีกาที่ 397/2554)

7.กระทำละเมิดบุคคลภายนอก

กรรมการกระทำการในกิจการของบริษัท แต่ถ้าละเมิดบุคคลภายนอกต้องร่วมรับผิดกับบริษัท (ฎีกาที่ 7104/2546)

8.ละเลยไม่ตรวจสอบข้อมูล

เป็นผู้จัดการกลุ่มธุรกิจ มีหน้าที่พิจารณาคำขอสินเชื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับข้อมูลเพื่อให้ธนาคารอนุมัติวงเงินสินเชื่อให้แก่ลูกค้า แต่ละเลยไม่ตรวจสอบข้อมูลให้ถูกต้อง เป็นเหตุให้ธนาคารหลงเชื่อ อนุมัติสินเชื่อ ต่อมาลูกค้าไม่อาจชำระหนี้ได้ จำเลยจึงต้องรับผิดตามสัญญาจ้าง (ธนาคารพัฒนาวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมแห่งประเทศไทย) (ฎีกาที่ 3833/2557)

9.ลูกหนี้หลอกลวงว่าได้ชำระหนี้แล้ว

ลูกหนี้หลอกลวงว่าได้ชำระหนี้แล้ว เจ้าหนี้หลงเชื่อ จึงสลักหลังปลอดจำนองได้ เป็นความผิดฐานฉ้อโกง (ฎีกาที่ 6512/2539)

10.กระทำผิดหน้าที่ของตนโดยทุจริตผิดระเบียบ

ผู้จัดการสาขาธนาคารกระทำผิดหน้าที่ของตนโดยทุจริตผิดระเบียบ เกี่ยวกับการอนุมัติจ่ายเงินให้กับลูกค้าธนาคาร จนเป็นหนี้สูงกว่าหลักประกัน มีความผิดทางอาญาตาม ป.อ.มาตรา 353 (ฎีกาที่ 4397/2530)

11.รับเงินแล้วไม่นำเงินเข้าบัญชี

จำเลยมีหน้าที่รับเงินที่ลูกค้านำมาชำระค่างวดสินเชื่อให้แก่โจทก์และออกใบเสร็จรับเงินให้แก่ลูกค้า ไม่นำเงินเข้าบัญชีโจทก์ มีความผิดฐานยักยอกทรัพย์ ตาม ป.อ.มาตรา 352 วรรคแรก (ฎีกาที่ 15723/2557)

12.ผู้กู้ให้คนอื่นลงลายมือชื่อในช่องผู้กู้แทน

ผู้กู้ให้คนอื่นลงลายมือชื่อในช่องผู้กู้แทน ได้เงินไปจากผู้ให้กู้ ผิดฐานฉ้อโกงและปลอมเอกสารสิทธิและใช้เอกสารสิทธิปลอม (ฎีกาที่ 167/2517)

13.ไม่ติดตามเร่งรัดหนี้และไม่ระงับการขาย

ผู้จัดการฝ่ายขายไม่ติดตามเร่งรัดหนี้ของลูกหนี้ที่ค้างชำระ และไม่ระงับการขายให้แก่ลูกค้าที่ผิดนัดและค้างชำระหนี้จำนวนมาก (ฎีกาที่ 4433/2550)

14.ตั้งตัวแทนทวงถามหนี้ต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือ

การตั้งตัวแทนเพื่อติดตามทวงถามหนี้ไม่มีกฎหมายบัญญัติว่าต้องทำเป็นหนังสือหรือต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือ (ฎีกาที่ 3958/2527)

การปล่อยสินเชื่อถ้าผู้ปล่อยสินเชื่อทำตามกฎ กติกา มารยาท ที่เจ้าหนี้สถาบันการเงินกำหนด โอกาสเกิดหนี้เสียก็จะมีน้อย หนี้เสียส่วนใหญ่เกิดจากผู้ปล่อยสินเชื่อทุจริตหรือต้องการเป้าสินเชื่อโดยไม่คำนึงถึงความเสี่ยง ดังนั้น เมื่อมีความเสียหายเกิดขึ้น จึงต้องรับผิดเป็นการส่วนตัวและบางกรณีอาจต้องรับผิดทางอาญาด้วย