ครั้งหนึ่งบนยอดพระปรางค์วัดอรุณฯ

โดย...กฤษณ์ พรหมสาขา ณ สกลนคร

บูรณะวัดอรุณฯ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาส เดินขึ้นไปชมความสวยงามของพระปรางค์วัดอรุณฯ แต่การเดินขึ้นไปครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่ผ่านมา เพราะเป็นการขึ้นไปบันทึกภาพการทำงานของเจ้าหน้าที่กรมศิลปากร ในการตั้งนั่งร้านเพื่อซ่อมแซม และบูรณะในส่วนต่างๆ ของพระปรางค์วัดอรุณฯ แห่งนี้ ซึ่งมีความสูงราว 82 เมตร นับว่าเป็นความสูงที่ทำให้ผมขาสั่นได้ไม่น้อย แม้จะเป็นคนที่ไม่เคยกลัวความสูงสักเท่าไหร่ แต่เนื่องจากเป็นการบูรณะพระปรางค์ทำให้ผมต้องเดินขึ้นไปบนนั่งร้านทีละชั้นๆ ในลักษณะคล้ายกับบันไดวน มุดลอดใต้กับโครงเหล็กที่ต่อเป็นนั่งร้านตลอดการเดินขึ้นไป มีบ้างบางครั้งที่ศีรษะไปกระแทกกับโครงเหล็กพอให้ได้รู้สึกเป็นเหมือนการเตือนสติเป็นครั้งคราว ซึ่งต้องระมัดระวังตลอดการเดิน แต่ก็นับว่าคุ้มค่าเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากจะได้บันทึกภาพแล้ว ยังสามารถเห็นความสวยงามของกรุงเทพมหานคร ทั้งฝั่งธนบุรี ซึ่งเมื่อเราหันหน้าเข้าแม่น้ำเจ้าพระยา ฝั่งขวามือของพระปรางค์วัดอรุณฯ เราจะสามารถมองเป็นมุมสูงของพระราชวังเดิม หรือกองทัพเรือในปัจจุบัน และฝั่งซ้ายเมื่อมองไกลออกไปเราก็จะได้เห็นหมู่ตึกของโรงพยาบาลศิริราช ในขณะเดียวกันกับฝั่งพระนคร ที่สามารถมองเห็นพระบรมมหาราชวังในมุมสูงได้อีกเช่นกัน ทั้งสองฝั่งขั้นกลางด้วยแม่น้ำเจ้าพระยา โค้งรับกับฝั่งพระนครอย่างพอดิบพอดี ซึ่งเป็นมุมมองแบบ 360 องศาที่ยากจะหาที่ไหนเสมอเหมือน

ภายหลังจากที่ผมถ่ายภาพเสร็จสิ้น ผู้รู้ท่านหนึ่งได้แบ่งปันความรู้ในเชิงลึกถึงยอดมงกุฎวัดอรุณฯ ว่า “มงกุฎองค์นี้พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดเกล้าฯ ให้ “ยืม” มาจากเศียรพระประธานทรงเครื่องในพระอุโบสถวัดนางนองแถบบางขุนเทียน เมื่อปี พ.ศ. 2390 (ต่อมามีการสร้างมงกุฎใหม่ถวายหลวงพ่อพระพุทธมหาจักรพรรดิในรัชกาลนั้นเอง) เรื่องทรงยืมมงกุฎทำให้เกิดเสียงเล่าลือกันว่า รัชกาลที่ 3 ทรงต้องการบอกเป็นนัยว่า เจ้าฟ้ามงกุฎ หรือพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จะเป็นกษัตริย์องค์ต่อไป”

เมื่อผมได้ทราบดังนั้นยิ่งทำให้ภาพที่ผมถ่ายมานั้นยิ่งทวีคุณค่ามากขึ้น ชวนให้ประทับใจมิรู้ลืม