จากคลิปดราม่าด้อยค่าอส. เปิดเรื่องราวชีวิตสุพิศ พิทักษ์ธรรม

จากคำพูดคลุมเครือถึงคำขอโทษกลางพื้นที่น้ำท่วม 

ยามที่เมืองกำลังเผชิญวิกฤต รายละเอียดเล็กๆ ของคำพูดหนึ่งประโยคอาจถูกขยายใหญ่จนกลายเป็นกระแสโต้กลับทั้งจังหวัด เหตุการณ์คลิปสั้นของ “สุพิศ พิทักษ์ธรรม” ระหว่างลงพื้นที่ช่วยงานฟื้นฟูสงขลา เมื่อถูกตีความว่าเป็นการด้อยค่าการทำงานของกองอาสารักษาดินแดน (อส.) จุดประกายเสียงวิจารณ์ในโลกออนไลน์อย่างรวดเร็ว จนเจ้าตัวต้องออกมาชี้แจงทันทีในเช้าวันถัดมา ยืนยันว่า “ไม่มีเจตนาไม่ดี” และตั้งใจเพียงจะพูดด้วยน้ำเสียงกันเองในพื้นที่กดดัน

เมื่อถูกถามตรงๆ ว่าทำไมจึงพูดว่า “ให้ทานเขาบ้าง เรานักเลง เขาก็เหนื่อย” เขาตอบสั้นและชัดว่าเป็นเพียงภาษาที่ใช้กันในหมู่คนทำงานภาคสนาม ไม่ใช่ถ้อยคำดูหมิ่น และไม่เคยคิดจะลดค่าบทบาทของ อส. ซึ่งเป็นกำลังสำคัญในการฟื้นฟูหลังน้ำท่วมใหญ่ครั้งนี้ เขาย้ำว่าความเหน็ดเหนื่อยของเจ้าหน้าที่ทุกฝ่ายคือสิ่งที่ตน “เห็นและเคารพ” เสมอมา

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์ บทสรุปของเขามีเพียงประโยคสั้นๆ ที่กลายเป็นภาพจำของวันนั้น  “รักทุกคน รักทุกคน รักทุกคนครับ” ไม่เพียงสะท้อนการขอโทษ แต่ยังเป็นสไตล์การสื่อสารของผู้นำท้องถิ่นคนนี้ ที่มักใช้ความจริงใจแบบบ้านๆ เป็นอาวุธหลักในการบริหารพื้นที่ที่เขารักที่สุดในชีวิต

 เส้นทางชีวิตจากแรงงานลูกชาวบ้านสู่ระดับอธิบดี 
 

ก่อนจะเป็นชื่อที่ถูกพูดถึงในสมรภูมิการเมืองท้องถิ่น “สุพิศ พิทักษ์ธรรม” คือเด็กชายจากหมู่บ้านชาวประมง–ชาวสวนในอำเภอสิงหนคร ที่ต้องแบ่งข้าวหนึ่งจานกับพี่น้องทั้งหกคน เขาเติบโตจากครอบครัวแรงงานธรรมดา พ่อทำงานรับจ้าง–ช่างทั่วไป แม่เป็นแม่บ้าน รายได้มีเท่าใดก็ต้องประหยัดที่สุด เด็กชายสุพิศได้ค่ารถไปโรงเรียนเพียงวันละ 5 บาท และต้องออกจากบ้านก่อนฟ้าสางเพื่อเดินทางกว่า 20 กิโลเมตร ข้ามแพขนานยนต์ไปเรียนที่โรงเรียนแจ้งวิทยา

เส้นทางการศึกษาของเขาไม่ได้โรยกลีบกุหลาบ หลังจบ ม.3 เขาเบนเข้าสู่อาชีวศึกษา เรียนช่างยนต์ ปวช. ที่เทคนิคปัตตานี และต้องหยุดเรียนหนึ่งปีเพื่อเปิดทางให้น้องสาวได้เรียนต่อ ก่อนจะกลับมาลุย ปวส. ที่เทคนิคสงขลา แต่โชคชะตาพาให้เขาไปสอบ ก.พ. ด้วยวุฒิ ปวช. จนสอบติดและเริ่มต้นชีวิตราชการในปี 2531 ในกรมชลประทาน ตำแหน่ง “ซี 1” อันเป็นจุดเริ่มต้นของการไต่เต้าที่ยาวนานกว่า 30 ปี

ตลอดเวลานั้น เขาไม่เคยทิ้งการเรียน ค่อยๆ ศึกษาต่อจนจบวิศวกรรมเครื่องกล และต่อด้วยปริญญาโทรัฐศาสตร์ จากลูกชาวบ้านที่ต้องแบ่งข้าวกิน สู่ตำแหน่ง “อธิบดีกรมฝนหลวงและการบินเกษตร” ในปี 2566 คือหลักฐานชัดเจนของแรงขับในตัวเขา—ความจริง ความพยายาม และความเชื่อว่าความรู้คือบันไดเปลี่ยนชีวิตได้จริง

 ผู้นำที่เลือกลาออกก่อนเกษียณเพื่อกลับบ้านเกิด 

เมื่อปี 2568 ขณะที่อีกเพียงหนึ่งปีจะถึงวัยเกษียณ สุพิศกลับเลือกเส้นทางที่หลายคนไม่คาดคิด ลาออกจากตำแหน่งอธิบดี เพื่อกลับมาลงสมัคร “นายก อบจ.สงขลา” ภายใต้เหตุผลเพียง 2 ข้อ หนึ่ง เขาเชื่อว่าประสบการณ์บริหารคน งบประมาณ และแผนงานกว่า 30 ปี สามารถยกระดับสงขลาได้จริง และสอง เขามองว่าหากบริหารที่ผ่านมา “ถูกต้อง” เมืองสงขลาควรเจริญไปไกลกว่านี้ การเปลี่ยนวิธีคิดเรื่องงบประมาณ วัฒนธรรมองค์กร และความสมดุลการพัฒนา จึงต้องเริ่มจากผู้นำที่กล้าตัดสินใจ

สิ่งที่ทำให้เขาเป็น “ม้ามืด” ในสนามเลือกตั้ง ไม่ใช่พลังเงิน แต่เป็นต้นทุนความไว้วางใจจากชาวบ้านที่เห็นเขาทำงานในพื้นที่มากว่าสามทศวรรษ การประกาศชัดว่าไม่ซื้อเสียงแม้แต่บาทเดียว กลายเป็นเรื่องเล่าที่ถูกพูดถึงในวงการเมืองท้องถิ่น เขาเชื่อว่าคนสงขลา “ฉลาดและมองออก” และโปรไฟล์ของเขาในฐานะผู้ปฏิบัติ ผู้บริหาร ทำให้ยากที่จะปฏิเสธความตั้งใจของเขา

เพียงสี่เดือนหลังเข้ารับตำแหน่ง เขาเริ่มเดินหน้า 35 พันธกิจ โดยเน้นงานรูปธรรม เช่น เปลี่ยนระบบรถสาธารณะสู่ EV ฟื้นโครงการอควาเรียม จัดกีฬาเพื่อดันเศรษฐกิจ และแก้โจทย์ผู้สูงอายุ–ขยะ–รพ.สต. เป้าหมายทั้งหมดตั้งอยู่บนหลักเดียวที่เขาย้ำเสมอ “ต้องอยู่บนความจริง อย่าใช้อารมณ์ อย่าทำร้ายใคร และอย่าอยากได้ของของใคร”นี่คือค่านิยมที่กำลังนิยามรูปแบบผู้นำท้องถิ่นรุ่นใหม่ในสงขลา