ลิ้นของแม่

โดย...ซิวซี แซ่ตั้ง

ลำพังแค่ดวงตาปกติธรรมดา ยังไม่มีใครกล้าใช้ลิ้นของตัวเองมาเลียให้คนอื่น แต่ดวงตาของผมเมื่อกินยาเข้าไปแล้วตัวยาไปขับทั้งขี้ตาน้ำตาออกมาจนเกรอะกรัง แม้ผมจะมองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้ ซึ่งดูเหมือนมันจะเลอะไปทั้งตา แถมยังมีกลิ่นเหม็นด้วย

ผมรู้สึกรังเกียจแทนและเกรงใจไม่อยากให้ลิ้นของแม่ต้องสัมผัสกับดวงตาที่สกปรกเกรอะกรังของผม แม้ผมจะล้างหน้าล้างตาแล้ว ผมรู้ว่ายังมีขี้ตาอยู่มากเกาะติดอยู่บนดวงตาและยังมีกลิ่นเหม็น แต่ด้วยความรักที่มีต่อลูก ทำให้แม่ไม่นึกรังเกียจแม้แต่น้อย

แม่สั่งเสียงเข้มบังคับให้ผมเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการรักษาดวงตา ผมรีบคุกเข่าต่อหน้าแม่ เพื่อให้แม่ใช้ลิ้นเลียสลายเยื่อฝ้าฟางในลูกตาให้ แต่แม่ไม่ยอมเพราะเกรงว่าผมจะเมื่อยที่ต้องคุกเข่าเป็นเวลานานนับชั่วโมง จึงสั่งให้ผมนั่งบนเตียงให้สบาย

ผมนั่งลงบนส้นเท้าเปิดตาให้กว้าง เพื่อให้แม่สามารถใช้ลิ้นเลียดวงตาได้สะดวกแม่ก้มหน้าเข้ามาจนเกือบชิดหน้าผม ผมแย้งขึ้นก่อนที่แม่จะเริ่มทำการรักษา

“มันสกปรกนะแม่ ขี้ตาเยอะด้วย ผมกลัวว่ามันจะมีเชื้อโรค”

“ไม่เป็นไร แม่ไม่รังเกียจ”

“แต่ว่า...” ผมปิดตาไม่ยอมลืมตา

“ไม่ต้องเรื่องมากน่ะ ลืมตาซิ”

แม่ออกคำสั่งเสียงดังขึ้น ผมไม่เต็มใจเลยแต่ไม่กล้าขัดใจ รีบลืมตาขึ้น ปรือเปลือกตาขึ้นมองข้างบน แม่ประคองหน้าผมไว้แล้วก้มหน้าลงมาเกือบชิดหน้าผม ยื่นปลายลิ้นมาสัมผัสดวงตา

ครั้งแรกผมได้ยินเสียงแม่เหมือนขย้อน ตามติดมาด้วยเสียงอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง ผมรู้ได้ทันทีว่าแม่คงฝืนใจมากกับกลิ่นเหม็นและดวงตาที่มีขี้ตาเกรอะกรังอยู่มากขนาดเต็มใจและเตรียมใจมาดี ก็ยังทำให้ท่านถึงกับอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง ผมเสียใจจริงๆ ที่ทำให้แม่ลำบาก

“แม่ครับ แม่อย่าทำเลย ผมยอมให้หมอใช้มีดกรีดก็ได้”

ปากพูดไปใจก็กลัว แต่แม่ไม่เปลี่ยนใจ

“ไม่ต้อง แม่ทำได้จ้ะ แม่ทำได้” แม่บอกแล้วใช้น้ำชาบ้วนปาก แม่เริ่มทำแบบเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้แม่ไม่ขย้อนแล้ว ผมคิดว่าแม่ต้องกลั้นใจอย่างหนักด้วยกลัวว่าถ้าแม่อาเจียนอีก ผมจะไม่ยอมให้ทำ แม่ใช้ปลายลิ้นกวาดไปทั่วๆ เพื่อทำความสะอาดภายในดวงตา

ในขณะที่แม่ใช้ลิ้นเลียรักษาตาให้ ผมตื้นตันและซึ้งใจในความรักของแม่จนน้ำตาไหล ซึ่งแม่ก็เลียน้ำตาของผมจนเหือดแห้ง ในขณะเดียวกัน ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ที่ไหลจากดวงตาทั้งคู่ของแม่ หยดลงบนใบหน้าของผม ทำให้ผมรู้ว่าแม่กำลังร้องไห้ด้วยความสงสารผม

ผมเองก็สงสารแม่ เราต่างสัมผัสได้ในความรักที่มีต่อกัน ผมกอดแม่เอาไว้แน่นสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น แม่กอดผมตอบ หลังจากนั้นแม่รักษาตาให้ผมต่อ ใช้ปลายลิ้นสัมผัสตรงที่เป็นฝ้า ทำข้างละครึ่งชั่วโมง สองข้างเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงตามที่คุณหมอแนะนำ

พอแม่เลียตาให้ผมเสร็จทั้งสองข้าง ด้วยความซาบซึ้งใจ ผมรีบลุกขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าแม่ แม่ถามผมว่า

“ซิวซีจะทำอะไร”

“ผมอยากคารวะแม่ ขอบคุณที่แม่ทำทุกอย่างเพื่อผม”

“ไม่ต้องหรอกซิวซี ลูกเป็นลูกของแม่ ไม่ต้องมาคารวะขอบคุณแม่ เพราะเป็นหน้าที่ของแม่ ที่ต้องทำเพื่อลูก จำไว้นะซิวซี คนเป็นแม่สามารถตายแทนลูกได้ แค่นี้เรื่องเล็กน้อย”

แม่ห้ามผม ตรงเข้ามากอดไว้แล้วลูบหัวอย่างรักใคร่ ไม่ยอมให้ผมทำอย่างที่ต้องการ

แม่ใช้ลิ้นเลียเพื่อกรีดเยื่อในตาผมอยู่นานเกือบ 6 เดือน ได้เห็นความรักของแม่ชัดเจน แจ่มกระจ่างกว่าในวันที่ตายังมองเห็นเสียอีก ผมร้องไห้ทุกครั้งที่นึกว่าแม่ต้องลำบากมาเลียตาให้ผม

หลายครั้งที่ผมร้องไห้บอกแม่ว่า ไม่อยากให้แม่ต้องลำบากรักษาผมด้วยวิธีนี้ ผมเหมือนเป็นลูกอกตัญญู แม่จะเอื้อมมือมาซับน้ำตาให้แล้วพูดว่า

“ซิวซี แม่ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องที่ทำเพื่อลูกเป็นเรื่องลำบาก แม่เต็มใจ ขอเพียงให้ลูกหายกลับมามองเห็น ลูกแค่ร่วมมือกับแม่ รักษาตัวเองให้หาย เท่านี้ก็เป็นการทดแทนบุญคุณแม่ได้อย่างดีที่สุดแล้วล่ะ”

 (อ่านต่อฉบับวันเสาร์หน้า)