ขัตติยาโพสต์ครบ4ปีเสธแดงถูกยิง

ขัตติยาโพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กครบ4ปีเสธแดงถูกยิงถ้าชาติหน้ามีจริงขอเกิดเป็นลูกพ่ออีก

น.ส.ขัตติยา สวัสดิผล บุตรสาวของพล.ต.ขัตติยะ สวัสดิผล โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กในโอกาสครบรอบ4ปีที่บิดาถูกยิงเสียชีวิต จากเหตุการณ์ชุมนุมทางการเมืองของกลุ่มคนเสื้อแดง เมื่อปี2553 ที่แยกศาลาแดง โดยมีเนื้อหาดังต่อไปนี้

ขัตติยา สวัสดิผล
23 ชั่วโมงที่แล้ว
และแล้วก็มาถึงวันนี้อีก 1 ครั้ง วันนี้ที่เมื่อ 4 ปีที่แล้วเป็นวันที่เดียร์เจ็บปวดที่สุดในชีวิต วันนี้วันที่ 13 พฤษภาคม 2557 วันครบรอบ 4 ปีที่คุณพ่อถูกลอบยิงที่ศีรษะบริเวณหน้าสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสีลม ระหว่างการชุมนุมทางการเมืองของกลุ่มนปช. เมื่อปี 2553 ซึ่งโดยปกติ ทางช่อง Asia Update และมวลชนเสื้อแดงจะจัดงานรำลึกการจากไปของคุณพ่อทุกปี ณ บริเวณจุดที่คุณพ่อโดนยิง แต่มาปีนี้ ด้วยสถานการณ์ทางการเมืองที่ล่อแหลม จึงงดจัดงานในวันที่ 13 พฤษภาคม แต่สำหรับครอบครัวสวัสดิผลแล้ว เรายังคงทำบุญให้กับคุณพ่อในวันที่ 17 พฤษภาคม ซึ่งถือเป็นวันเสียชีวิตของคุณพ่อที่จังหวัดราชบุรี เหมือนเดิมค่ะ

การเสียชีวิตของคุณพ่ออาจจะอยู่บนความสะใจของคนกลุ่มหนึ่ง แต่สำหรับเดียร์แล้ว...มันคือการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ มันคือการสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไปในเวลาเดียวกัน เพราะนับจากวันที่คุณแม่ของเดียร์เสียชีวิตไปด้วยโรคมะเร็งเมื่อปีพ.ศ. 2547 คุณพ่อหรือเสธ.แดงของใครๆ ก็ทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน ให้กำลังใจและเลี้ยงดูลูกสาวคนนี้มาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

วินาทีที่เจ็บปวดที่สุด...คือตอนที่เดียร์ได้ทราบข่าวว่าคุณพ่อถูกยิง ในช่วงเย็นของวันพฤหัสบดีที่ 13 พฤษภาคม 2553 เดียร์รีบไปถึงโรงพยาบาลหัวเฉียวให้เร็วที่สุดเพราะอยากไปอยู่ใกล้ๆ คุณพ่อ ไม่ว่าคุณพ่อนั้นจะรู้สึกตัวหรือไม่ก็ตาม แต่ภาพที่เดียร์เห็นคือคุณพ่อนอนไม่รู้สึกตัว มีเพียงผ้าพันแผลพันไว้รอบศีรษะและลมหายใจที่ยังมีอยู่เพื่อแสดงให้ลูกสาวคนนี้ได้เห็นว่า คุณพ่อยังไม่หมดลมหายใจและยังพร้อมสู้อยู่นะ เดียร์และผู้ใหญ่หลายท่านตัดสินใจนำคุณพ่อย้ายมาผ่าตัดและรักษาตัวที่วชิรพยาบาลเพราะเครื่องมือการรักษาครบและเลือดเพียงพอ เราต้องการให้คุณพ่อมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุด เดียร์ไม่เคยคิดจะถอดเครื่องช่วยหายใจออกและปล่อยให้คุณพ่อต้องนอนนิ่งจนหมดลมหายใจไปเองโดยที่เดียร์ไม่ทำอะไรเลย เดียร์กับพี่เก๋มีส่วนร่วมทุกขั้นตอนในการตัดสินใจเพื่อรักษาชีวิตคุณพ่อไว้ ซึ่งหลังผ่าตัดและระหว่างรักษาตัวนั้น เราต้องลุ้นอาการของคุณพ่อไม่ใช่แค่วันต่อวัน...แต่เป็นนาทีต่อนาที

ในที่สุด...เราก็ยื้อคุณพ่อมาได้แค่ 4 วัน คุณพ่อจากไปในช่วงเช้าของวันจันทร์ที่ 17 พฤษภาคม 2553 เพราะความดันลดลง ไตวายเฉียบพลันจนหมดลมหายใจ คุณหมอและพยาบาลช่วยกันปั๊มหัวใจอยู่เกือบชั่วโมงแต่ก็ไม่ทำให้ลมหายใจของคุณพ่อกลับมา เดียร์เสียใจที่คุณพ่อให้โอกาสเดียร์กับพี่เก๋ดูแลคุณพ่อเพียง 4 วันที่โรงพยาบาลโดยที่คุณพ่อไม่รู้สึกตัว มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่คุณพ่อให้ชีวิตลูกสาวคนนี้เกิดมาและเลี้ยงดู อบรมสั่งสอน และให้การศึกษาและอนาคตมาตลอดระยะเวลา 30 ปีจนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต

ความเสียใจจากการเสียชีวิตของคุณพ่อมันยังเกาะติดฝังอยู่ในใจเดียร์อย่างยากที่จะหายไป แต่เมื่อเรามีสายเลือดคุณพ่ออยู่เต็มตัวและท่านเลี้ยงมาจนเราเติบโตอยู่ในวัยกลางคน มันจึงเป็นสัญชาตญาณที่เราต้องไม่ท้อและลุกขึ้นใช้ชีวิตต่อ และต่อมา...มันก็ทำให้เดียร์ได้รู้ว่า ไม่ใช่แค่เดียร์คนเดียวที่เสียใจ แต่คนอีกเกือบค่อนประเทศก็เสียใจจากการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของคุณพ่อเช่นกัน สิ่งดีๆ ต่างๆ ที่คุณพ่อได้สร้างไว้ ความศรัทธาและความนับถือที่ทุกคนโดยเฉพาะคนเสื้อแดงมีให้แก่คุณพ่อ มาวันนี้...มันกลับกลายเป็นความรัก ความเอ็นดู ความอบอุ่น และกำลังใจที่เขาเหล่านั้นมีให้แก่ลูกสาวของคุณพ่อคนนี้ เดียร์ขอบคุณที่คุณพ่อทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ให้...มันไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง แต่มันเป็นมรดกที่เงินก็ไม่สามารถซื้อได้ เดียร์ไม่เคยหลงคิดว่าความรักหรือความชื่นชมที่เขาเหล่านั้นมีให้เดียร์นั้น เกิดจากตัวเดียร์เอง แต่เดียร์ท่องไว้เสมอว่าสิ่งดีๆ เหล่านี้คือสิ่งที่คุณพ่อทุ่มเทและสร้างมันมาทั้งชีวิต ขอบคุณคุณพ่อจริงๆ ค่ะ

ถ้าจะพูดในแง่การเมือง สำหรับคนเสื้อแดง...หลายๆ คนอาจจะเรียกคุณพ่อว่า "วีรบุรุษประชาธิปไตย หรือ ทหารของประชาชน" แต่สำหรับเดียร์....คุณพ่อคือ "ทหารที่กล้าออกมายืนและสู้เคียงข้างประชาชน" ค่ะ

ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพ่อลูกกันอีก.....คิดถึงคุณพ่อเสมอทุกลมหายใจ

เครดิตภาพFB ขัตติยา สวัสดิผล