รัก (กัน) ไม่ลืม (กัน)

โดย...แจนยูอารี

Still Alice

ประเภท : ชีวิต

ประเทศ : สหรัฐอเมริกา/ฝรั่งเศส

ความยาว : 101 นาที

เรตติ้ง : ท (สำหรับผู้ชมทั่วไป)

กำกับ : ริชาร์ด แกลตเซอร์/ วอช เวสต์มอร์แลนด์

แสดงนำ : จูลีแอน มัวร์/อเล็ก บอลด์วิน/ คริสเตน สจ๊วต/เคท บอสเวิร์ธ

ไม่น่าจะมีอะไรผิดโผ ออสการ์ปีนี้ “จูลีแอน มัวร์” (เข้าชิงมาแล้ว 4 ครั้ง Far from Heaven, The Hours, The End of the Affair, Boogie Nights) จะครองความยิ่งใหญ่สาขานักแสดงนำหญิง สมราคาตัวเต็งจ๋า ด้วยบทที่ส่งพลังสุดๆ “อลิซ” ศาสตราจารย์ด้านภาษาที่จู่ๆ ก็โดนอัลไซเมอร์เล่นงาน

บทนี้ทำให้จูเลียนเด้งและเด่น เธอคือคนที่แบกหนังไว้ทั้งเรื่อง ส่วนนักแสดงรายล้อมก็เพียงเติมเต็มให้เนื้อหาน่าติดตาม และคนที่ถือเป็นแรงขับเคลื่อนให้คนดูเสียน้ำตาคงหนีไม่พ้น “คริสเตน สจ๊วต” รับบท “ลิเดีย” ลูกสาวคนสุดท้องของอลิซที่ทะเยอทะยานและมุ่งมั่นกับการเป็นนักแสดงละครเวที ทว่าสุดท้ายเธอกลับยอมทิ้งความฝันและก้าวมายืนอยู่เคียงข้างแม่ในวันที่แม่เจอมรสุมร้าย

ตัวหนังค่อนข้างสะเทือนใจ สร้างความหดหู่นับตั้งแต่ตัวละครเริ่มเผชิญกับชะตากรรม ช่วงกลางเรื่องจนถึงท้ายๆ ดูเหมือนน้ำหนักหนังจะบีบเค้นอารมณ์ จึงไม่แปลกที่ผู้ชมจะ (พร้อมใจ) หลั่งน้ำตาให้เธอโดยไม่อาย (คนนั่งข้างๆ)     

ถึงอย่างนั้นหนังก็ไม่ได้หมายมุ่งจะขยี้ความรู้สึกคนดูแบบไม่ลดราวาศอกด้วยบทสนทนาหรือการกระทำอันเกิดจากการป่วยไข้ แต่ยังเบรกด้วยความรู้สึกดีๆ แรงบันดาลใจที่จะนำไปสู่การต่อลมหายใจ ภายใต้ข้อจำกัดที่อาจไม่เต็มร้อยมากนัก

นี่คือบทหนังที่กระชากหัวใจอย่างแท้จริง เมื่อนำมาถ่ายทอดโดยนักแสดงตัวแม่ ทุกอย่างมันจึงลงตัวอย่างไม่มีข้อกังขา ยิ่งเฉพาะการถ่ายทอดประเด็นการต่อสู้กับการป่วยไข้ ทำได้เยี่ยมมากๆ จนขอกราบงามๆ สักทีเถอะนะจูเลียน

อลิซคือตัวละครที่เจอทั้งความโชคร้ายและความโชคดีในคราวเดียวกัน อัลไซเมอร์คือความโชคร้ายที่เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเจอ ถือเป็นเวรและกรรมโดยแท้ เธอต้องทนทรมานและต่อสู้กับมันจนกว่าชีวิตดับสูญ ขณะที่ความโชคดีที่วิ่งเข้ามาก็สร้างความเซอร์ไพรส์ให้แก่เธอในฐานะภรรยาและแม่ ถ้าอลิซไม่ป่วยเป็นอัลไซเมอร์เธอคงไม่ได้รับการเหลียวแลอย่างดีจากสามีและลูกๆ (ใช่หรือเปล่า)

ประเด็นที่หนังนำเสนอจึงพุ่งไปที่เรื่องความรักล้วนๆ พลังรักทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ดีขึ้น และดีขึ้น แม้ว่านั่นอาจเป็นสิ่งที่ตัวคนป่วยและคนรอบข้างต่างรู้ดีต่อชะตากรรมตอนท้ายก็ตาม แต่ระหว่างทางความรักก็สามารถช่วยเยียวยาให้ความทุกข์เบาบางลงได้ มิหนำซ้ำความรักยังนำไปสู่ความเข้าใจในหลายๆ เรื่องที่แต่ละคนเคยบาดหมางเมื่อครั้งอดีต

อลิซอาจลืมบางสิ่งบางอย่าง อาจตกหล่นเรื่องราวและบางรายละเอียด จนถึงขั้นความทรงจำลืมเลือน แต่อลิซจะไม่มีวันลืมความรักที่สามีและลูกๆ มอบให้ในวันเธอกำลังตกต่ำสุดขีดแน่นอน