จอมโหดแห่งขุนเขา

เหยี่ยวภูเขา (Mountain HawkEagle) ทำหน้าที่ราวกับรีเซฟชั่น ทันทีที่ผมกับเพื่อนไต่ทางชันมาถึง Australian Basecamp แห่ง Annapurna ซึ่งใช้เป็นที่พำนักตลอดทริป

กำลังนั่งพักเหนื่อยหน้าห้องพักโรงแรม เหยี่ยวภูเขาตัวเต็มวัย สีเข้มปี๋ ก็ร่อนอย่างแช่มช้าตรงเข้ามาหา แล้วร่อนข้ามหัวไป ด้วยเพดานบินเตี้ยๆ มาตรฐานเนปาล (หาแบบนี้ยากมากในไทย)

เล่นเอาแต่ละคนมองตาละห้อย เพราะยังไม่ทันตั้งตัวไม่ทันประกอบกล้อง

อย่างไรก็ดี พวกเราก็ล่ารูป “ไอ้มืด” ตัวนี้ได้สำเร็จในวันต่อๆ มา เพราะมันเป็นเหยี่ยวประจำถิ่นที่มีอาณาเขตอยู่ตรงนั้น เจอช่างภาพตื๊อเฝ้าแต่เช้าทุกวัน ยังไงก็ต้องมีวันวนเวียนมาให้สอยรูปจนได้

จากรูปทรงปีกและหาง เหยี่ยวภูเขาออกจะเป็นเหยี่ยวที่ร่อนอย่างไร้ความสง่า ไม่หล่อไม่สวย บอกไม่ถูก ดูแย่พอๆ กับนกอินทรีดำ (Black Eagle)

แต่มันจะเป็นคนละเรื่องทันที ถ้าเราได้เจอเหยี่ยวภูเขาตอนเกาะภูเขา เอ๊ย กิ่งไม้ มันมีหงอนขนที่ตั้งชี้เด่อยู่บนกบาล หน้าแข้งไม่ใช่เกล็ดเปลือยอย่างเหยี่ยวทั่วไป หากแต่มีขนคลุมแบบแข้งนกอินทรี ก็เพราะมันคือ “เหยี่ยวอินทรี” หรือเหยี่ยวที่คล้ายอินทรี (บ้างก็ว่าเป็น “อินทรีเหยี่ยว” หรืออินทรีที่ย่อส่วนเท่าเหยี่ยว ก็ว่ากันไป)

กรงเล็บของเหยี่ยวภูเขางองุ้มใหญ่โต เข้าข่าย “กรงเล็บจำพราก” ขยุ้มใส่ตัวอะไร ก็หมายถึงวิญญาณต้องพลัดพรากจากร่างเลยทีเดียว

จนอาจกล่าวได้ว่าเป็นเหยี่ยวที่งามสง่ามากที่สุดตัวหนึ่ง โดยมีข้อแม้อย่างที่บอก เฉพาะตอนเกาะเท่านั้น ไม่ใช่ตอนบิน

กลับจากเนปาลได้ไม่นาน ผมไปดูนกเขาใหญ่ เฝ้าที่ต้นไทรที่กำลังออกผลสุกเต็มต้น มีนกเงือก นกขุนทอง นกเปล้า นกมูม เข้ามาร่วมงานปาร์ตี้กันอย่างคึกคัก

แต่ที่ไม่คาดฝัน จู่ๆ เหยี่ยวภูเขาวัยเด็ก สีน้ำตาลนวลๆ ก็โผล่มาร่อนไปมาๆ ใกล้ๆ งานปาร์ตี้ต้นไทร และมาเตี้ยสไตล์เนปาลอีกต่างหาก ผมก็เลยได้รูปเหยี่ยวภูเขา Thai Version มาเชยชมแบบงงๆ

ไอ้โหดอย่างมัน ไม่สนลูกไทรสุกแน่ เดาว่ามันคงมารอจังหวะสอยแขกในงานกินเลี้ยง