เต้นเพื่อนฝัน

นี่คือสารคดีมีชีวิตชีวาที่สุด สะเทือนใจและอบอุ่นที่สุด เหงาและเศร้าที่สุดก็ว่าได้ มากกว่านั้นดูแล้วทำให้หัวใจพองโต (ไม่รู้คุณจะเป็นแบบเดียวกับผมหรือเปล่านะ) เพราะมันเป็นเสมือนแรงบันดาลใจสำคัญในการจะไล่ล่าหาความฝัน

ความกลมกล่อมของ Rize นั้นมีอย่างครบครัน โดยปราศจากการปรุงแต่งเพื่อให้ดูดีเพียงเฉพาะเปลือกนอก หรือถ้าจะมีการเซตอัพกันจริงๆ คนดูก็รู้ว่านั่นคือเป็นเจตนาที่ทำขึ้น

ความสดผสมความจริง ความอบอุ่นผสานอารมณ์เหงา หนังเล่าอย่างตรงไปตรงมาและไม่พยายามบีบคั้นจนออกนอกหน้า

ดนตรีฮิปฮอปถูกนำมาประกอบสารคดี โดยแทรกเป็นระยะ ย้อมอารมณ์ให้รู้สึกคึกคัก บางขณะก็มีเพลงโซลช่วยแต่งเติมบรรยากาศเข้ากับจังหวะชีวิตของตัวละคร

ตัวละครในหนังเปี่ยมด้วยศักยภาพและความสามารถด้านการเต้นเป็นทุนเดิม ทำให้ได้เห็นถึงลีลาและพละกำลังของพวกเขา ขาดไม่ได้คือ ความบ้า ที่แต่ละคนมีเกินร้อย ยิ่งเฉพาะตอนโชว์ต่อหน้ากล้องสุดยอดจริงๆ เต้นได้อย่างบ้าคลั่งมากๆ

เหนืออื่นใด ความสนุกของหนังยังรวมถึงการที่เล่าย้อนกลับไป ณ วันที่พวกเขาเริ่มลงมือฝึกเต้น มันไม่ง่ายนักกว่าที่ใครคนหนึ่งจะก้าวมายืนบนสเตจอย่างสง่างาม ซึ่งบางทีมันก็เหมือนกับชีวิตจริงที่ตัวละครประสบอยู่ ต้องสู้ต้องฝ่าฟันจึงจะได้สัมผัสกับความสุขความสำเร็จ

และเสน่ห์อีกอย่างของสารคดีเรื่องนี้ เห็นจะเป็นการที่พาคนดูไปล้วงลึกเบื้องหลัง ตัวละคร ครอบครัว และปมในใจ ที่แต่ละคนปกปิดไว้ น่าสนใจ คือว่าวัยรุ่นผิวสีอยากจะมีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกับวัยรุ่นผิวขาว ความเป็นอเมริกันนั้นแทบไม่ได้หลอมรวมพวกเขาเป็นหนึ่งเดียวเฉกเช่นภาพอันสวยหรูในฝัน

แม้จะมีคนผิวสีอยู่ในทุกๆ วงการ โด่งดังจนคับฟ้า แต่ความรู้สึกของนักเต้นผิวสีกลุ่มนี้กลับดูด้อยค่าและยังได้รับการเลือกปฏิบัติฐานะพลเมืองชั้นสองของประเทศ

นั่นจึงทำให้หนังเดินไปไกลเกินกว่าที่คาดหวัง เพราะมันไม่ยอมทำตัวเป็นสารคดีเต้นธรรมดาๆ เสียแล้ว แต่พร้อมจะไม่แคร์สังคม หรือภาครัฐ ด้วยการเสียดสีตีแผ่จิกกัดก่นด่า โดยไม่ไว้หน้า

แต่ไม่ว่าเสียงสะท้อนของตัวละครในเรื่องจะสร้างแรงสั่นสะเทือนหรือไม่ สำหรับคนดูคงได้รับรู้เต็มๆ ถึงบางถ้อยคำอัดอั้นตันใจ ขณะเดียวกัน Rize ก็ให้ค่าของความพยายามจากการลงมือทำอย่างไม่สูญเปล่า