ณัฐพล จุฬางกูร ‘ต้องดูแลกันไปตลอดชีวิต’

โดย...สาโรจน์ / ภาพ วีรวงศ์ วงศ์ปรีดี

ณัฐพล จุฬางกูร หนุ่มหน้าใส กรรมการบริหาร บริษัท ซัมมิท คอร์ปอเรชั่น และบริษัท ซัมมิท วินด์มิลล์กอล์ฟคลับ แอนด์ เรสซิเดนซ์ รวมทั้งธุรกิจที่บ้านอีกหลายตัว วันนี้ใจดีเปิดบ้านหลังงาม พร้อมเล่าขานถึงความรักความผูกพัน 5 สหาย ที่เจ้าตัวบอกว่า “ต้องดูแลกันไปตลอดชีวิต” ได้น่ารักน่าชังทีเดียวล่ะ

ไล่เรียงเรื่องรักตั้งแต่ตัวแรกที่เข้ามาเป็นสมาชิกในบ้าน “ชื่อนิปปอนครับ (พันธุ์ยอร์กเชียร์ เทอร์เรีย) กว่าจะได้มาต้องใช้เวลามากพอสมควร ชอบเพราะว่าเขามีสีที่แปลกออกบลอนด์ทอง และมันขี้เล่น

นิปปอน จะเรียบร้อย จงรักภักดี ติดเรามาก มันรู้ใจเรามากเลยนะ อย่างรู้ว่าเราจะเล่นมันก็จะวิ่งๆ มาหา พอเรายุ่งมันก็จะอยู่ไกลๆ แต่สายตามองเราตลอด มันก็จะตามห่าง จะไม่เหมือนตัวอื่น และใช้เท้าไม่ได้นะ จะเมินเลย ทำเฉยใส่เลย

อีกตัวคือพันธุ์พูเดิล ชื่อพุดดิ้ง สีดำ ต้องบอกว่าพี่ชายเป็นคนเลือกให้ พี่ชายเล่าให้ฟังว่า วันที่ไปเอาในฟาร์มเขาเลี้ยงเป็นฝูง แต่มีตัวนี้ตัวเดียวที่วิ่งเข้ามาหาเขา ก็เลยเลี้ยงซะเลย

แล้วมา โซนี่ เป็นพูเดิลสีขาว เป็นหมาข้างถนน เราเห็นเขาวิ่งอยู่บนถนนบางนา เหมือนมันหลงทาง สกปรก มอมแมมมาก วันนั้นจับมันใส่ปาเจโร่เลยนะ แล้วเอาไปที่ทำงาน ขังมันเอาไว้ พามาก็ชุบชีวิตมันเลย พาไปอาบน้ำ ตัดขน ก็ค่อยๆ สวยขึ้นๆ

แล้วก็มากูเกิ้ล (พันธุ์ปอมเมอเรเนียน) เป็นแม่ของ รูเลต (พันธุ์ปอมเมอเรเนียน) มันมาทีหลัง มาจากซานฟรานฯ ซื้อที่โน่นเลย พอกลับมาก็เอามาด้วย เป็นหมาอเมริกันเลย ต้องพูดภาษาอังกฤษกับมันเลยนะ มันจะเป็นหมาเฟรนด์ลี จะวิ่งหาตลอด นั่งตรงไหนก็จะวิ่งมาตลอด ไม่สนใจเลย พอเราผลักมัน มันก็จะยิ่งเล่น ซนแบบฝรั่งไงครับ”

แม้จะมีสมาชิกน่ารักอยู่หลายตัว แต่หนุ่มณัฐก็ให้ความรัก และประทับใจทุกตัวเท่าๆ กัน

 

“ผมรักพวกเขาทุกตัวนะครับ เพราะเขาใส่ใจเราทุกตัว แม้แต่รูเลตจะอยู่กับแม่บ้าน แต่เวลาเขาเล่นกับเราก็เล่นเต็มที่ เป็นหมาขี้ประจบ เอาใจเขานิดนึง เป็นเด็กดี และก็เป็นคุณหนู

แต่จริงๆ แล้วเราจะชอบสุนัขที่ตามเราคนเดียว ตามเรามาตลอด เขาจะรอเราอย่างเดียว ตั้งหน้าตั้งตารอเรา เมื่อไหร่เราจะกลับ เราจะมา รักเราที่สุด พอเห็นมันก็จะวิ่งๆ มาหา อย่างนิปปอนจะติดเรามาก ประมาณคุณณัฐอยู่ไหน ตาจะมองตลอด

ผมจะติดหมาและรักหมามาก ถ้าผมไปเมืองนอกก็จะคุยกับแม่บ้านเลยนะว่าต้องอยู่กับพวกเขาตลอด บางทีไปต่างจังหวัดก็จะพาเขาไปด้วย ดีที่พวกเขาจะดูแลง่าย เราไม่อยากให้เขาอยู่แค่ในบ้าน

ผมว่าชีวิตนี้ผมจะขาดหมาไม่ได้ ที่บ้านจะเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ เลย มีหมา 20 ตัวที่บ้านหลังใหญ่ มันเป็นความรัก จริงใจกับเรา รักเรา ถ้าเป็นคนก็คงจะถามว่ากินข้าวยัง เป็นไงมั่ง จะอยู่ด้วยกันตลอด และทุกตัวจะนอนกับผมหมดทุกตัวเลย ยกเว้นรูเลตที่จะนอนกับแม่บ้าน”

แม้จะต่างสายพันธุ์กัน แต่นั่นก็ไม่เคยสร้างปัญหาให้เจ้าบ้านผู้แสนดีหนักใจสักนิด

“ตอนแรกก็มีนะ อย่างโซนี่กับรูเลต เขาเป็นผู้ชายทั้งคู่ เวลาอยู่ด้วยกันก็อย่ามาใกล้นะ อย่ามาใกล้ฉันนะ กับตัวอื่นจะไม่เป็น อย่างโซนี่เหมือนจะปกป้องตัวอื่น เวลาใครกัดกันนะมันจะเข้าไปห้าม เข้าไปช่วย เป็นหมาใจเด็ดมาก พอเห็นกัดกันมันจะเข้าไปขวางทันที

อีกอย่างที่ชอบหมาเล็ก ก็เพราะมันดูแลง่ายกว่า ไอ้ตัวใหญ่เล่นกับเราตูมเดียวต้องอาบน้ำใหม่เลย อีกอย่างผมชอบเลี้ยงหมาในห้องนอนด้วย ถ้าหมาใหญ่คงลำบาก เปลี่ยนผ้าปูใหม่หมดแน่ๆ

สิ่งดีๆ ที่เจ้าสหายทั้ง 5 ฝากไว้ในความทรงจำ

“พวกเขาจะให้เยอะมาก ทั้งความสุขกาย สุขใจ บางทีเราเหนื่อยกับงาน เหมือนเขาให้ความสำคัญกับเรา พอกลับมาพวกเขาก็จะวิ่งมาหา เขาสนใจเรา รอเรากลับบ้าน มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น มีคนรอคอยเราอยู่ที่บ้านนะ เราอยู่ด้วยกันนะ เหมือนขาดกันไม่ได้ เหมือนเราฝากกันดูแลไปจนตลอดชีวิต

ผมคิดว่าพวกเขาเป็นชีวิตชีวิตหนึ่งที่ฝากกันดูแล เวลาเราลุกทุกตัวก็จะมองแล้วเหมือนจะไปไหนๆ ขอไปด้วยนะ เขาจะหันหน้ามองตลอด เหมือนความห่วงใย กตัญญู ผมสร้างบ้านใหญ่ให้มันเลยนะ ชื่อซานฟรานซิสโก ตอนแรกผมสร้างไว้เพราะกลัวว่ามันจะไม่ถูกกัน แต่กลายเป็นว่าเขารักกันก็เลยไม่ได้ใช้เลย เราจะปล่อยหมาให้วิ่งเล่นทั้งบ้านเลย เพราะเรากลัวหมาอ้วนแล้วทรงไม่สวย

แล้วผมก็ซื้อรถกอล์ฟมาเนี่ยเพื่อหมาเลยนะ ไม่เคยขับรถกอล์ฟแล้วไม่มีหมา ก็จะนั่งเป็นไฮโซ ลอยหน้าลอยตา มันจะนั่งเฉิดนั่งพริ้มกันเลย และจะนั่งแนบชิดเราที่สุดเท่าที่จะทำได้”

สุดท้ายอยากฝากถึงคนที่จะคิดเลี้ยงสัตว์

“ถามตัวเองเลยนะว่าเป็นคนรักสัตว์จริงหรือเปล่า อย่าเอามันไปทรมาน หรือว่าเห็นแล้วน่ารักก็เลยอยากได้ๆ ต้องมองว่าเรามีเวลาให้มันหรือเปล่า มีสถานที่ให้มันหรือเปล่า เอามาแล้วก็เลี้ยงไม่ได้ มันคือชีวิตหนึ่งที่เราต้องดูแลกันไปตลอดชีวิต”