ข้าชื่อโคทาโร่ ผู้ประกาศศิลปะแห่งญี่ปุ่น

โดย...โยโมทาโร่

น่าเสียดายอย่างหนึ่งที่ความคิดของคนไทยส่วนใหญ่ในสมัยก่อนมักคิดว่าการ์ตูนเป็นเรื่องของเด็กๆ ใครที่คิดอ่านทำการ์ตูนคือคนที่ไม่รู้จักโต ผู้ใหญ่หรือคนที่มีความสามารถจะต้องเก่งเรื่องการเมือง การบริหาร และหันมาดูแคลนงานของผู้อื่นแล้วคิดว่าฝีมือของตัวเองนั้นดีกว่า ความคิดนั้นสูงกว่าเขา ทั้งที่จริงแล้วทุกคนมีความถนัดที่แตกต่างกันออกไป แน่นอนว่า คนที่มีความสามารถสูงเด่นนั้นมีจริง แต่คนที่ไม่เก่งก็ใช่ว่าเขาจะไร้ความสามารถ แต่เขาอาจจะถนัดเพียงด้านใดด้านหนึ่งอย่างถึงที่สุดเท่านั้น เช่นเดียวกับ ทัชซึยะ ฮิรุตะ ผู้เขียนการ์ตูนเรื่อง ข้าชื่อโคทาโร่

การ์ตูนเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มผู้มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้คาราเต้ ชินโด โคทาโร่ พระเอกผมยาว เขาเป็นอัจฉริยะในด้านการต่อสู้ แต่มีนิสัยเจ้าชู้และกะล่อนเป็นที่หนึ่ง จุดเด่นของโคทาโร่ก็คือ ไหวพริบ ทักษะ และความเร็วในการต่อสู้ แต่จุดที่ขัดแย้งในตัวเองก็คือ คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้จะไม่ไว้ผมยาว และยึดมั่นในคุณธรรมว่าจะไม่นำสิ่งที่ฝึกฝนไปใช้ในทางชั่วร้าย เหตุผลอย่างหนึ่งของการออกแบบตัวละครนี้ จะสังเกตได้ว่าเป็นยุคที่ผู้หญิงคลั่งไคล้ผู้ชายผมยาว ก็ดูมีความเป็นไปได้มากที่สุด แต่ถ้าผู้แต่งมาวาดในยุคนี้คงไม่พ้นเทรนด์เกาหลีกังนัมสไตล์แน่ๆ

การ์ตูนเรื่องนี้ทำให้เด็กรุ่นใหม่ๆ ได้รู้จักกับกีฬาคาราเต้มากขึ้น จากนั้นผู้เขียนก็นำโคทาโร่ไปพบกับศิลปะการต่อสู้อื่นของญี่ปุ่นที่น่าสนใจอย่างยูโด ซึ่งเป็นอีกภาคที่เดินเรื่องราวได้สนุกน่าติดตามมากที่สุด และจบด้วยภาคแอล ที่โคทาโร่ได้รู้จักกับวิชานินจา

ทำให้เด็กๆ ทั่วโลกนิยมศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นในช่วงยุคสมัยหนึ่ง ถึงขนาดมีบรรจุไว้ในหลักสูตรการศึกษา ส่วนประเทศไทยเองก็มีการนำวิชายูโดและคาราเต้เข้ามาไว้ในหลักสูตรโรงเรียนก่อนวิชามวยไทยเสียอีก แต่ไม่ใช่ว่ามวยไทยนั้นไม่ดี เพราะยุคหนึ่งสมัยหนึ่งเราไม่สามารถนำวิชามวยไทยเข้ามาไว้รวมกัน และพัฒนาเป็นหลักสูตรการฝึกกลางให้เป็นที่ยอมรับในระดับสากลได้เหมือนกับยูโด คาราเต้ และเทควันโดของเกาหลี

ที่สำคัญผู้ใหญ่ในบ้านเมืองเราก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เช่น การ์ตูน ที่สามารถสื่อสารกับเด็กรุ่นใหม่ได้ดี และที่แย่กว่านั้นคือ หลายคนชอบดูถูกคนไทยด้วยกันเอง