สาวนักเต้นเล็กพริกขี้หนู ภรณ์ชุดา เรือนแก้ว

โดย...วราภรณ์

นักศึกษาสาวร่างเล็ก เจ้าของส่วนสูง 165 ซม. ออม-ภรณ์ชุดา เรือนแก้ว กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 1 คณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกศิลปะการแสดงนาฏศิลป์สากล มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ เธอเน้นเรียนเต้นเป็นหลัก ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอค้นพบว่าชอบมากที่สุด จึงมุ่งมั่นศึกษาต่อระดับอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งคณะศิลปกรรมศาสตร์มีชื่อเสียงอันดับต้น ๆ ของประเทศ ด้วยผลงานชิ้นพอใจ คือ การเข้าร่วมกิจกรรมเต้นประกอบเสียงเพลงของวงโยธวาทิต โรงเรียนเรยีนาเชลีวิทยาลัย ที่ชนะเลิศการประกวดระดับนานาชาติรายการ “WMC World Marching Band” จัดที่ประเทศเนเธอร์แลนด์ โดยไทยติดอันดับ 5 ของโลก รวมทั้งภรณ์ชุดา ยังเคยได้รับรางวัลชนะเลิศในอีกหลากหลายถ้วยพระราชทาน อาทิ การประกวดวงโยธวาทิต แห่งประเทศไทย ชิงถ้วยพระราชทาน พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถ้วย ก. และถ้วยพระราชทานพระบรมโอรสาธิราช สยามมกุฎราชกุมาร ถ้วย ข. ซึ่งชัยชนะทุกอย่างไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้ความขยัน อดทน และความรักสามัคคีของเพื่อนๆ ในวงโยธวาทิต

ภรณ์ชุดา เล่าถึงแรงบันดาลใจที่อยากเรียนด้านนาฏศิลป์สากล เพราะชอบศาสตร์การเต้น ซึ่งเป็นการช่วยฝึกการคิดสร้างสรรค์ท่วงท่าการเต้นให้สวยงาม

“คนที่จบจากคณะนี้ไป หากไม่เป็นครู ก็เป็นนักคิดท่าเต้นให้กับการแสดงทุกอย่าง เช่น ในงานคอนเสิร์ต ออมชอบฟังเพลงที่จังหวะสนุกๆ ตั้งแต่เด็กๆ แต่ความคิดชัดเจนตอนเรียนอยู่มัธยม 1 เลยขอคุณแม่ไปเรียนเต้น แล้วก็เรียนมาเรื่อยๆ กระทั่งปัจจุบัน จนได้เป็นคุณครูสอนเด็กๆ ออมรู้สึกดีใจที่ตัวเองได้นำความรู้ที่เรียนมาไปสอนน้องๆ ต่อ”

ภรณ์ชุดา บอกว่า เสน่ห์ของการเต้นอยู่ที่การใช้ร่างกายในการสื่อสาร บอกเล่าเรื่องราว และมีความสุขที่ได้จินตนาการการเคลื่อนไหวไปตามจังหวะของเสียงเพลง สามารถสร้างความบันเทิงให้คนดู เมื่อมีคนดูปรบมือให้ทำให้เธอรู้สึกมีความสุข

“ตอนนี้ปี 1 ออมเรียนวิชาแจ๊ซแดนซ์ กับทฤษฎีเต้น คือการออกแบบการแสดง ซึ่งเป็นสิ่งที่ชอบ เพราะออมชอบแสดงออกมาตั้งแต่เด็กๆ ได้แสดงละครเวทีของโรงเรียน การทำกิจกรรมเยอะๆ ในโรงเรียนทำให้เราเป็นคนกล้าแสดงออก กล้าแสดงความคิดเห็นมากขึ้น ตั้งแต่ตอนมัธยม 5 ออมได้เป็นนักเต้น ที่เรียกว่า คัลเลอร์การ์ด ซึ่งเป็นตัวดำเนินเรื่องราวเต้นประกอบเพลงของวงโยธวาทิตในการโชว์ของโรงเรียนเรยีนาเชลีวิทยาลัย ที่ จ.เชียงใหม่ แล้วเข้าแข่งขันก็ได้รางวัลพระราชทานทั้ง ถ้วย ข. ตอนเรียนชั้นมัธยม 5 และถ้วย ก. ตอนเรียนมัธยม 6 ด้วยผลงานที่ดี โรงเรียนของเราจึงได้เป็นตัวแทนประเทศไทยไปแข่งขันวงโยธวาทิตในระดับนานาชาติ เมืองไทยส่งไปทั้งหมด 5 ทีม แต่โรงเรียนของออมติดอันดับที่ 5 ของโลก ถือเป็นรางวัลใหญ่ที่สุดในชีวิต” กว่าจะได้รางวัลชนะเลิศแต่ละครั้งภรณ์ชุดาบอกว่าไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้ความร่วมแรงร่วมใจกันเป็นหนึ่งเดียวของเพื่อนในทีม ต้องขยันฝึกซ้อม เพียรพยายาม และต้องอดทน

“ออมชอบลงแข่งขัน เพราะการแข่งขันทำให้เรามีประสบการณ์ เราจะได้รู้ว่าเรามีความสามารถแค่ไหน ได้พบทั้งคนที่เก่งกว่าและด้อยกว่า ทำให้เราได้พัฒนาตัวเอง”

ไม่เพียงแต่ทำกิจกรรมได้ดีเท่านั้น ภรณ์ชุดายังสนใจการเรียน ได้เกรดเฉลี่ยอยู่ที่ 3.00 ซึ่งเธอค่อนข้างพอใจ เพราะเธอทำกิจกรรมและงานเยอะ เธอจึงต้องรู้จักแบ่งเวลาให้ลงตัว แม้ไม่ได้ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนๆ ในวัยเดียวกัน แต่ก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกทำ

“ออมอยากเป็นนักเต้นก็ต้องอาศัยการฝึกซ้อมที่หนัก ทำให้เราไม่ได้ใช้ชีวิตไปเที่ยวเล่นหลังเลิกเรียนเหมือนเพื่อนๆ เลิกเรียนก็ต้องซ้อมเต้น วันเสาร์และวันอาทิตย์ก็ต้องไปสอน ออกงานแข่งตลอด ดังนั้นออมต้องดูแลรูปร่าง เป็นนักเต้นอ้วนไม่ได้ ออมสูง 165 ซม. แต่น้ำหนักเพียง 42 กก. ทำให้เวลาเต้นมักเป็นตัวถูกเพื่อนๆ ยกเสมอ จึงปล่อยให้ตัวเองอ้วนไม่ได้ ถ้าหนักเกิน 45 กก. เพื่อนจะยกไม่ขึ้น อีกทั้งการเป็นนักเต้นที่ดีร่างกายจะต้องแข็งแรง โดยเฉพาะช่วงแขน โชคดีที่ออมเคยอยู่วงโยธวาทิต ซึ่งต้องเรียนวิชายิมนาสติกเพื่อฝึกข้อแขนให้แข็งแรง สามารถใช้แขนเทคตัวให้สูง เพื่อเพื่อนจะได้ยกเราขึ้นได้ง่ายๆ”

อีกทั้งการเป็นนักเต้น ซึ่งเป็นอาชีพที่มีช่วงเวลาที่สั้น ร่างกายไม่เอื้ออำนวย เพราะการเต้นต้องใช้พลังงานมาก และต้องขยันฝึกซ้อม ต้องมีระเบียบวินัยในตัวเอง ขยันฝึกซ้อม ดูแลร่างกายไม่ให้บาดเจ็บ ขึ้นลงบันไดก็ต้องระมัดระวัง เพราะถ้าบาดเจ็บรุนแรง นั่นหมายถึงอาจเต้นไม่ได้ตลอดชีวิต

“ออมกินวิตามินและน้ำมันตับปลาเป็นประจำ เพื่อช่วยบำรุงสมองให้จดจำท่าเต้นได้รวดเร็ว ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับการเต้น อีกทั้งเราต้องเป็นผู้ฟังที่ดี คือหากคนคอมเมนต์ต้องฟังและปรับปรุง เพื่อเราจะได้พัฒนาท่าเต้นไปได้ ยิ่งพอเข้ามาอยู่ในวงการนักเต้น ออมได้เจอคนเก่งๆ เยอะ เช่นเพื่อนๆ ในห้อง จาก 100 คน แล้วคัดเหลือเพียง 27 คน ทุกคนเก่งหมด เราก็ต้องพัฒนาตัวเอง อย่าหยุดนิ่ง คิดสร้างสรรค์ท่าเต้นใหม่ๆ อยู่ตลอด เช่น เห็นคนปั่นจักรยานเราต้องคิดสร้างสรรค์เป็นท่าเต้นแล้วว่าควรจะออกมาเป็นอย่างไร”

สำหรับความฝันของภรณ์ชุดา หนีไม่พ้นความอยากเป็นนักเต้นที่ดี หรือไม่ก็คนคิดโชว์ รวมทั้งอยากเป็นแดนเซอร์ในโรงละครใหญ่ๆ

“อาชีพนักเต้นเป็นอาชีพที่ทำได้ในช่วงเวลาอันสั้น อยากฝันและทำความฝันนั้นให้เป็นไปได้ ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง ตอนเด็กๆ เคยฝึกซ้อมมากๆ จนรู้สึกท้อ แต่คุณแม่ก็ให้กำลังใจว่า เราต้องฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง เราต้องมีความพยายาม ทำอย่างเต็มที่ หากพยายามแล้วไม่ประสบความสำเร็จ แล้วค่อยมาหาทางแก้ไข”