posttoday

เป็นเพียงคนตกปลา อย่าหาญกล้าไปยิงช้าง

04 พฤศจิกายน 2565

-เป็นเพียงคนตกปลา อย่าหาญกล้าไปยิงช้าง- อัตตัญญุตา ภาษาพระเขาว่า คือ การรู้จักประมาณตัว | คอลัมน์ เลนส์ขม_กาแฟคม

-เป็นเพียงคนตกปลา อย่าหาญกล้าไปยิงช้าง 

อัตตัญญุตา ภาษาพระเขาว่า คือ การรู้จักประมาณตัว 

ตัวอะไร? ก็ตัวเองน่ะซี

 

หลายคราวคนเรามักลืมประมาณตัวเอง คิดเอาว่าตัวเราพอได้น่ะ เราเองก็พอตัวน่ะ โอกาสผ่านมาก็กระโดดเข้าหาด้วยความบ้าบิ่น คิดเอาว่าตามวิสัยนายพรานเคยล่าคร่าชีวิตมาได้แล้ว มันต้องได้ต่อไป

ไม่ได้เข้าใจเลยว่า ที่ตัวเองทำได้นั่น มันแค่กับปลา หาใช่สัตว์ใหญ่ใช้กำลังอย่างพญาคชสารงาคู่ ซึ่งกรรมวิธีการล่าพร่าพิฆาตมันต้องอาศัยความสามารถอีก 'เลเว่ล' หนึ่ง ถึงจะได้เนื้อช้าง

เง่อง่าถลาไถลเข้าไปเล่นกับช้าง พรานปลาผู้สามารถก็จะดับอนาถเอาได้ง่ายๆ

ในชีวิตของผู้คนนั้น หลายท่านว่าเมื่อโอกาสสถานการณ์ผ่านมา ควรต้องคว้าเอาไว้ก่อน มันไม่ผ่านมาซ้ำสอง_ ก็จริง จริงตรงที่มันไม่ผ่านมาซ้ำสอง แต่ทว่าการอันฝีมือคนจะคว้าโอกาสที่ว่านั่นมันระดับคนตกปลาหรือว่าคนยิงช้าง?

ที่ภูเขาลูกหนึ่ง ในอำเภอเมืองพังงาตรงละแวกที่เรียกว่าบางเตย ยังมีฝรั่งมาบ่อตกปลาอย่างกว้างใหญ่ไพศาล ตรงข้างหลังเป็นเงื้อมผาหินปูนตระหง่านฝน ประดาชนตกปลาทั้งนั้นพากันนิยมมาเล่นหาตกปลาใหญ่ ใช้เป็นเวทีฝึกฝีมือด้วย เอนเตอร์เทนเย่อกับปลาด้วย ในชื่อว่า Exotic Fishing พวกเขาทั้งหลายมีความสุขกับวิถีพรานปลา วางเหยื่อแล้วการเฝ้าสังเกตพฤติกรรมเจ้าปลาใหญ่ๆที่อาศัยในบ่อ ซึ่งว่ายวนนวยนาด มีทั้งกระโห้เกล็ดดำ สเตอร์เจี้ยน ช่อนแอมะซอน ไปยันปลาบึก แต่ละตัวใหญ่เท่าคนทั้งนั้น ศิลปะวิทยาของพรานปลาไล่ตั้งแต่หาทางปรุงเหยื่ออย่างเหมาะสม วางเบ็ด ตวัดสายและรอคอย ในความเอร็ดอร่อยของกับข้าวฝีมือสากล ย่อมเป็นวัน_เวลาของเบียร์ขมๆเย็นใจ ได้กลิ่นดอกฮ็อปคั่วไฟ ในความชื้นอ้าวของโปรยฝนพร่างพราวแห่งเมืองอันดามัน ตกมาได้ทีก็จับถ่ายรูปอวดกันก่อนจะปล่อยไป สนุกตรงที่ตก มิใช่ตรงที่ฆ่า!

เป็นเพียงคนตกปลา อย่าหาญกล้าไปยิงช้าง

ข้างพรานล่าช้างแต่โบราณนานมา เขาทั้งนั้นมิใช่ว่าจะล่าเอางาตามใบสั่งมีราคาแต่อย่างใด พรานจำเป็นก็มีมากในเมืองเหนือ ที่เชียงราย เชียงใหม่ เมืองแพร่ ยามนั้นป่าเหนือมีช้างร้าย ปล่อยไว้มิได้เพราะทำร้ายฆ่าคน พรานท้องที่มีฝีมือถือปืนแก๊ปประดิษฐ์เองในนามกรว่าปืนสามปลอกม้าดีด ทันสมัยกว่าคาบศิลานิดหน่อย ทว่าอาศัยใจเกินร้อย และมีวิชาป่าไพร สะกดรอยช้างร้ายตามเข้าในดงลึก เอาขี้ช้างโปะตัวดับกลิ่นตัวคน ซ้อนกลอีกทีเฝ้ารออยู่ใต้ลมมิให้ช้างพากระสากลิ่น จึงค่อยคืบคลานสาวเท้าเข้าท้ายช้าง จังหวะดีจึงจ่อปืนเข้าหลังกกหู_กดโป้งในระยะเผาขน ช้างร้ายแดดิ้น สิ้นกำลังจะอาละวาดต่อไป

สูงขึ้นไปในดงลึกนอกเวียงเชียงราย ช้างร้ายรังควาญผู้คนบ้านป่า ทว่าอำนาจรัฐจะปกปักปัดเป่ากลับเข้าไม่ถึง ปวงเขาทั้งนั้นพึ่งพาได้ก็แต่ตนเอง ลำพังปืนผาหน้าไม้ยังไม่มี จะมีก็แค่หอก_หอกแทงช้าง

ในความอัตคัตลำเค็ญนั้น มันไม่เท่าความเข็ญใจ พืชไร่อุตส่าห์แปงขึ้นร้านออกรวง มาถูกช้างร้ายกวาดเสีย ลูกเด็กตัวเล็กตัวน้อยก็มาถูกช้างทำ

หอกหนึ่งใบกับใจอัดอั้นนั้น มาลา คำจันทร์ ศิลปินแห่งชาติเล่าไว้ ในประวัติศาสตร์กลับเคยทำคนตกปลาหาญกล้าไปแทงช้างมาแล้ว!