คำถามน่าหวาดหวั่น

โดย...ณ กาฬ เลาหะวิไลย

จะอยู่กันอย่างไรต่อไปน่าจะเป็นคำถามตัวโตๆ ที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองยามนี้

และการอยู่กันอย่างไร น่าจะแบ่งเป็นหลายช่วงด้วยกัน

ช่วงแรก เมื่อน้ำบ่าออกมา หลายคนต้องตั้งคำถามจะอยู่อย่างไร จะปักหลักอยู่บ้านเดิมท่ามกลางน้ำล้อมรอบ จะหาที่อยู่ข้างนอก ออกไปจากกรุงเทพมหานคร เหล่านี้คือคำถามของการอยู่กันอย่างไร

ช่วงที่ 2 ที่น้ำท่วมขังอยู่ใน กทม. ก็เกิดคำถามจะอยู่กันอย่างไรในระดับน้ำที่เฉลี่ย 50 เซนติเมตร จนถึง 1 เมตร ทั้งเรื่องอาหารการกิน ไฟฟ้า น้ำประปา การขับถ่าย การทำงาน ฯลฯ คือคำถามตัวใหญ่

เฉพาะช่วงที่ 2 นี้ก็เป็นเรื่องใหญ่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อดูการเตรียมพร้อมรับมือของรัฐบาล ต้องบอกว่า เหนื่อย

ช่วงที่ 3 เมื่อน้ำแห้งแล้ว ยังเกิดคำถามอีก จะอยู่กันอย่างไร

ช่วงนี้จะมีความสำคัญสุด เพราะจะเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของการเริ่มฟื้นฟู หรือการเกิดปัญหาใหม่ขึ้นมา

สถานการณ์น้ำท่วมที่เกิดขึ้น สร้างปัญหาสะสมมากมาย และจะต้องปะทุกันอย่างแน่นอนในช่วงหลังน้ำลด

การเดินหน้าต่อไปได้มีหลายปัจจัยเป็นองค์ประกอบ แต่สิ่งสำคัญสุดก็คือจะต้องเกิดความไว้เนื้อเชื่อใจระหว่างกัน

แน่นอนสุด โดยเฉพาะความเชื่อมั่นในตัวผู้นำ

ภาระเหล่านี้ต้องตกอยู่กับ ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี ที่จำเป็นต้องสร้างความไว้ใจ ความเชื่อมั่นให้เกิดขึ้น

ความเชื่อมั่นไม่ได้เกิดขึ้นจากการร้องขอความเห็นใจ ไม่ใช่เกิดจากการพูดว่า ตั้งใจทำงาน ทำดีที่สุด ขอให้เชื่อมั่น ขอให้เห็นใจว่าไม่มีประสบการณ์ ปัญหาใหญ่มากกว่าใครจะคาด ฯลฯ

แต่ความเชื่อมั่นจะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อทุกคนเห็นว่ายิ่งลักษณ์ น่ามอบความไว้วางใจให้เท่านั้น

นี่แหละปัญหาใหญ่ เพราะที่ผ่านมา ยิ่งลักษณ์ยังไม่แสดงภาวะผู้นำที่ควรจะเป็นให้เห็น

หากมองเฉพาะภาพการเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยมีประสบการณ์ทางการเมือง ไม่เคยผ่านวิกฤตขนาดใหญ่เช่นนี้ ก็น่าเห็นใจอย่างยิ่ง

แต่ทั้งหมดต้องมาชั่งระหว่างผลประโยชน์บ้านเมือง คนส่วนใหญ่ ผู้ประสบภัย ไ่ม่ใช่มองเฉพาะตัวบุคคล

จะอยู่กันอย่างไรในอนาคต

คำถามนี้ช่างน่ากลัวกว่าการเผชิญน้ำท่วมเป็นไหนๆ