มือที่มองไม่เห็นอีกแล้ว

รัฐบาล ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ค่อยๆ ปรากฏโฉมหน้า โดยแต่ละชื่อเรียกได้ว่าสร้างความฮือฮาอย่างมาก

และพร้อมๆ กับการวางแผนจัดเรียงตัวบุคคล สิ่งที่รัฐบาลใหม่กำลังจัดทำก็คือ นโยบายที่จะแถลงต่อสภา รวมไปถึงที่จะต้องปฏิบัติตามที่หาเสียงเอาไว้

แต่หลายๆ นโยบายทำท่าจะต้องเผชิญกับอุปสรรคจาก มือที่มองไม่เห็น (Invisible Hand)

มือที่มองไม่เห็น นี้ ไม่ใช่มือหุ้มเกราะคู่เก่าสีเขียวที่เข้ามามีบทบาทในการจัดตั้งรัฐบาลเมื่อ 3 ปีก่อน

แต่มือที่มองไม่เห็น ในยามนี้ คือกลไกตลาดเสรี นั่นเอง

ไม่ว่ารัฐบาลจะประกาศนโยบายใดๆ ออกมา หากขัดกลไกตลาดเสรี ไม่สามารถปฏิบัติได้ มือที่มองไม่เห็น จะจัดการให้นโยบายนั้น สะดุดลง

ตัวอย่างที่กำลังเกิดขึ้น การขึ้นค่าจ้างขั้นต่ำเป็น 300 บาทต่อวัน ในด้านหนึ่งเพื่อต้องการจะเพิ่มรายได้ รับกับค่าครองชีพของแรงงาน ซึ่งเจอกับปัญหาของแพงทุกวัน

นอกจากนั้น การขึ้นค่าจ้างยังถือเป็นการสร้างเงื่อนไขให้ผู้ประกอบการต้องยกระดับการแข่งขัน ไม่สามารถผลิตสินค้าราคาถูกได้ แต่ต้องไปผลิตสินค้าที่มีมูลค่าเพิ่มมากขึ้น

แต่อีกด้าน การขึ้นค่าจ้าง ก็ไปกระตุ้นให้มือที่มองไม่เห็นหรือกลไกตลาดเสรี เริ่มทำงานตัดสินชี้ขาดนโยบายนี้

นับตั้งแต่บรรดาผู้ประกอบกิจการต่างๆ เคลื่อนไหวคัดค้าน ภายใต้เหตุผลหากขึ้นค่าจ้าง ธุรกิจจะอยู่ยาก โดยเฉพาะธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม

และหากรัฐบาลยังดื้อดึง ดันค่าจ้างขั้นต่ำ มือที่มองไม่เห็น จะทำงาน ปรับปัจจัยต่างๆ ตามเงื่อนไข และสภาวะแวดล้อม

ธุรกิจหลายๆ ประเภท จะจ้างแรงงานน้อยลง อันเนื่องจากต้นทุนค่าจ้างสูงเกินไป

แรงงานต่างด้าวจะทะลักเข้ามาในประเทศ ไม่ว่าจะเป็นพม่า ลาว เขมร ฯลฯ เนื่องจากแรงงานไทยราคาแพง แต่แรงงานต่างชาติราคาถูก

กลไกเหล่านี้ ยากจะบังคับ เพราะไม่มีอำนาจรัฐใดในระบบทุนนิยมและตลาดเสรี จะไปควบคุมมือที่มองไม่เห็นได้

ตัวอย่างเกิดขึ้นหลายๆ ประเทศในโลก อาทิ กรีซ ที่กำลังเผชิญวิกฤตเศรษฐกิจ มีการปรับค่าจ้างจนสูงลิบลิ่ว สุดท้ายคนกรีซตกงาน เพราะค่าจ้างแพง ต้องออกไปหางานในต่างประเทศ ยอมรับค่าจ้างถูกๆ

นี่แหละ คือ สภาวะธรรมชาติ ที่เป็น มือที่มองไม่เห็น คอยกำกับสิ่งต่างๆ ที่ดูเหมือนจะสับสน วุ่นวาย ไม่ว่าจะเป็นเศรษฐกิจหรือการเมืองที่สุดท้ายจะมีจุดลงเอยในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง

มือที่มองไม่เห็น จึงมีฤทธิ์มากกว่ามือที่ยกเป็นฝักถั่วในสภามากนัก