'เขาดิน'อัสดง

 

“สวนสัตว์ดุสิต เขาดินวนา” เดินทางมาถึงวันสุดท้ายแล้วในวันนี้ เป็นตำนานไม่มีวันตาย ในหัวใจของคนไทยจำนวนมหาศาล

 

การปิดตัวของเขาดิน เกิดขึ้นอย่างปุบปับ ให้เวลาเดือนเดียวพอ ก่อนจะต่อเวลาพิเศษเป็น 2 เดือน แต่นั่นก็น้อยไปมากๆ อยู่ดี ความรู้สึกผมเหมือนเห็นญาติผู้ใหญ่มาตายจากกันไปเลยทีเดียว ทำใจลำบากไม่ใช่เล่น

 

ทางเดียวที่เขาดินจะไม่แค่เป็นคืนวันเก่าๆ ในความทรงจำวัยเยาว์ ผมต้องไปอำลาเขาดินด้วยตัวเอง แล้วจัดการถ่ายภาพสัตว์ต่างๆ ของเขาดินมาเก็บไว้ รวมทั้งเผยแพร่ออกสื่อ ให้เหล่าสัตว์สมาชิกเขาดินทั้งหลาย ไม่มีวันตายตามเขาดิน

 

ผมเลือกเอา 3 วันก่อนการปิดตัว เข้าไปเดินเก็บภาพสัตว์ใหญ่น้อยในกรงเขาดิน โดยขอความช่วยเหลือจาก “หมอต้อม” นายสัตวแพทย์บริพัตร ศิริอรุณรัตน์ แห่งองค์การสวนสัตว์

 

ซึ่ง “หมอต้อม” ก็ได้จัดส่งเจ้าหน้าที่เขาดินมาจัดการพาผมทัวร์กรงสัตว์จนครบ ในเวลาจำกัด รู้เลยว่าถ้ามาเอง คงจะเดินเรื่อยเปื่อยวกไปวนมา ราวอยู่ในเขาวงกต เสียเวลามากมายแน่นอน

 

ภาพสัตว์พวกนี้ จะได้รับการตีพิมพ์ในคอลัมน์ “สิงสาราสัตว์” หนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์ พร้อมข้อมูลชีวิตความเป็นอยู่ เด็กอ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี โดยผมจะเป็นเปิดซีรีส์ยาวไปเลย จนกว่าจะหมดสต๊อก

 

 

อารมณ์ในตอนไปถ่ายสัตว์ในกรงพวกนี้ ผมเองก็มีความสุขนะ ประสาคนรักสัตว์นั่นแหละ แต่อารมณ์หลักตลอดเวลาในนั้น คือ ทำใจไม่ได้

 

สิ่งหนึ่งที่เป็นความรู้ใหม่ที่ได้จากเขาดิน เห็นจะเป็นเทคนิคการถ่ายสัตว์ป่าในกรง ซึ่งมันก็มีความแตกต่างจากการถ่ายสัตว์ป่าในป่า เบสิกบางอย่างใช้ร่วมกันได้ แต่หลายอย่างเป็นเทคนิคเฉพาะของการถ่ายสัตว์ในกรง “มือใหม่” อย่างผม ก็ต้องปรับตัวเอาตามหน้างาน

 

ผมเองยังจัดลำดับสัตว์เขาดินที่ชื่นชอบที่สุด 3 อันดับแรกไว้ด้วย โดยให้คะแนนบวกเพิ่มจากพฤติกรรมในกรงที่เห็นตำตา ไม่ได้ตัดสินใจแค่จากความเสน่หาเดิมๆ แต่อย่างใด ผมจะมาเฉลยกันสัปดาห์หน้าละกัน ว่าใครคือ “บิ๊กทรี”

 

หลังเสร็จถ่ายภาพสัตว์ในตอนเย็นย่ำสนธยา ผมก็แจ้นกลับไปที่รถ คว้าขาตั้งกล้องออกมาประกอบ ตรงแน่วไปยังริมบึงจักรยานน้ำ โอ้โห ช่างภาพแห่มาปักหลักกันอยู่แล้ว กลายเป็นชุมนุมขาตั้งนับร้อย ทุกคนรอถ่ายภาพบึงน้ำในแสงสนธยาเหมือนกันหมด

 

ก็เป็น “หมอต้อม” อีกนั่นแหละ ที่บอกกับผมว่า ตรงนี้เวลานี้ ต้องไม่พลาดที่จะเก็บรูปไปเป็นที่ระลึก ผมจึงต้องมาขอเบียดแทรกกับคนอื่น แบบขาตั้งเกยกันเลยทีเดียว

 

เสร็จแล้ว ก็ไปกินข้าวมื้อค่ำที่ร้านอาหาร “ครัววังวนา” ริมบึง เขาดินปิดเวลา 6 โมงเย็นก็จริง แต่ “ครัววังวนา” เปิดบริการต่อไปยันมืดค่ำ (คงเดาได้นะ ว่าใครแนะนำร้านให้ผม อิอิ)

 

อ้อ ช่วงเย็น ผมแวะแผงลูกชิ้นปิ้ง ซื้อของกินรองท้อง ก็มีสาววัยรุ่นมาซื้อด้วย พร้อมถามแม่ค้าว่า ป้าๆ เขาดินนี่เปิดมากี่ปีคะ? ป้าตอบว่า

 

“80 ปีจ้า นี่แหละ เลขหวยงวดนี้!”