ผิดหวัง

โดย...นูโน่

ต้องบอกว่าน่าผิดหวังจริงๆ ที่ได้เข้าไปชมพิธีเปิดการแข่งขัน ลอนดอนเกมส์ เพราะดูแล้วรอชมถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์น่าจะออกมาดีกว่าที่เห็นใน โอลิมปิก สเตเดียม ที่สำคัญไม่ต้องทรมานตัวเองอีกด้วย

แม้ก่อนหน้านี้ แดนนี บอยล์ ผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดัง “สลัมด็อก มิลเลียนแนร์” ที่ควบคุมดูแลพิธีเปิด จะออกตัวไว้แล้วว่า อย่าไปเทียบกับ ปักกิ่งเกมส์ ที่ตั้งมาตรฐานไว้สูงลิบ

ตอนแรกที่เข้าไปเห็นการเนรมิตสนามกีฬาเป็นฟาร์มในชนบท สไตล์อังกฤษแท้ๆ ก็แอบตื่นเต้นและจินตนาการไปถึงนิยายในตำนานแนว แฮร์รี พอตเตอร์ ด้วยซ้ำ

แต่เมื่อ เดอะ โชว์ เริ่มขึ้น ความคิดก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป จากคะแนนเต็ม 10 เหลือ 98765 เพราะขณะที่ผู้ชมถ่ายทอดสดทางทีวีได้ชมภาพที่ผ่านการคัดเลือกมุมกล้องพร้อมคำบรรยายเรื่องราวแล้ว คนในสนามแทบจะไม่เข้าใจเลยว่า กำลังต้องการสื่อถึงอะไร ถ้าไม่ได้อ่านข้อมูลประกอบที่แจกให้กับสื่อมวลชน หรือบางชุดอ่านแล้วก็ยังเดาไม่ออก

แถมความไหลลื่นของการแสดงชุดต่อชุดก็สอบตก โดยเฉพาะช่วงหลังเหมือนมาดูคอนเสิร์ตรวมศิลปินมากกว่าพิธีเปิดการแข่งขัน

อ้อ...ลืมบอกไปว่าก่อนพิธีเปิดไม่กี่ชั่วโมง ทีมงานยังทาสีเตียงที่ใช้ในการแสดงอยู่เลย นับว่าพร้อมมาก! (ประชด) แถมช่วงท้ายยังดึงดูดใจถึงขนาดนั่งหลับกันเลยทีเดียว

พูดง่ายๆ คือ สะกดผู้ชมไม่อยู่ ส่วนไฮไลต์ผู้จุดไฟคบเพลิงที่เก็บเป็นความลับมานักหนา ก็ไม่ได้น่าตื่นเต้นอย่างที่ควร และทันทีที่จบพิธีก็เห็นได้ถึงความผิดหวังของสื่อมวลหลายคนทั้งทางสีหน้าและเสียงวิจารณ์

แต่ที่เซ็งยิ่งกว่าคือ หลังพิธีเปิดจบ ประมาณตีหนึ่งกว่าตามเวลาท้องถิ่น รถที่จะนั่งไปยังสถานีรถไฟหยุดบริการแล้ว ต้องเปลี่ยนเป้าหมายมากลับอีกทาง ซึ่งต้องเดินต่ออีกประมาณ 20 นาทีในเวลาตีสอง

หิวก็หิว....หนาวก็หนาว ทำไมถึงทำกับชั้นได้!

โอ้...นี่มัน กรุงลอนดอน ที่เป็นเจ้าภาพโอลิมปิก 3 สมัยเป็นเมืองแรกในประวัติศาสตร์เชียวนะ