ย้อนรอย “คนละครึ่ง” กลับมาอีกครั้งแบบ Quick Win กระตุ้นเศรษฐกิจฉับไว

คนละครึ่งกลับมาอีกครั้ง ด้วยนโนบาย Quick Win กระตุ้นเศรษฐกิจฉับไว

เมื่อวันที่ 6 กันยายน 2568 มีการรายงานว่า “นายอนุทิน ชาญวีรกูล” นายกรัฐมนตรีคนที่ 32 ของไทยเตรียมนำโครงการ “คนละครึ่ง” กลับมาใช้ใหม่ในเวอร์ชันปรับปรุง เพื่อเป็นมาตรการ Quick Win ฟื้นฟูกำลังซื้อภายในประเทศและลดภาระค่าใช้จ่ายให้ประชาชนอีกครั้ง

 

โครงการนี้ถูกยกให้เป็นไม้เด็ดที่เข้าใจง่าย เข้าถึงได้ทันที เพราะเป็นโครงการที่ประชาชนและผู้ประกอบการร้านค้าเคยคุ้นเคยมาตั้งแต่ช่วงโควิด-19  การเลือกใช้ “Quick Win” จึงชี้ให้เห็นถึงเป้าหมายสำคัญคือ “ได้ผลเร็ว” โดยไม่ต้องใช้งบประมาณเวลานานในการอธิบายหรือประชาสัมพันธ์

 

นโยบายและเงื่อนไขผู้เข้าร่วม

• คุณสมบัติผู้ร่วมโครงการ

ประชาชนที่สามารถเข้าร่วมโครงการ “คนละครึ่ง” เวอร์ชันใหม่นี้ ต้อง:

- มีสัญชาติไทย และถือบัตรประชาชน

- มีอายุ 18 ปีบริบูรณ์ ณ วันที่ลงทะเบียน

- ไม่ได้รับสิทธิจากโครงการบัตรสวัสดิการแห่งรัฐ หรือโครงการที่มีลักษณะคล้ายกัน

 

การคัดกรองนี้มีเป้าหมายเพื่อความเท่าเทียมในการกระจายสิทธิ์ และป้องกันการทับซ้อนของสิทธิ์จากโครงการรัฐหลายแห่ง

 

• ช่องทางการลงทะเบียนและใช้สิทธิ

การเข้าร่วมโครงการทำได้ผ่านสองช่องทางหลัก:

เว็บไซต์ www.คนละครึ่ง.com

แอปพลิเคชัน เป๋าตัง พร้อมเชื่อมโยงกับ G-Wallet

 

หลังจากได้รับการอนุมัติสิทธิ์ ผู้เข้าร่วมสามารถเติมเงินเข้ากระเป๋า G-Wallet ผ่าน Mobile Banking, QR PromptPay หรือ ATM เพื่อใช้จ่ายที่ร้านค้าที่เข้าร่วมโครงการได้ทันที

 

• ร้านค้าที่เข้าร่วม

ร้านค้าที่สามารถเข้าร่วมโครงการคือร้านค้าขนาดเล็ก เช่น ร้านอาหาร ร้านเครื่องดื่ม หรือร้านค้าทั่วไปที่ขายสินค้าอุปโภคบริโภค ยกเว้นร้านที่จำหน่ายล็อตเตอรี่, เครื่องดื่มแอลกอฮอล์, ยาสูบ และบริการอื่น ๆ ที่ไม่ใช่อุปโภคบริโภค

 

ย้อนรอยโครงการคนละครึ่ง 5 เฟส ยุคลุงตู่ (2563–2565)

จุดกำเนิด "โครงการฟื้นเศรษฐกิจหลังโควิด"

หลังวิกฤตโควิด-19 รัฐบาลพล.อ.ประยุทธ์ต้องหามาตรการช่วยเหลือประชาชนที่ตรงจุดและกระตุ้นการจับจ่ายใช้สอยทันที โครงการ “คนละครึ่ง” จึงถือกำเนิดขึ้นในปี 2563 โดยมีแนวคิดง่าย ๆ คือ

รัฐช่วยจ่ายครึ่งหนึ่งของค่าใช้จ่ายในการซื้อสินค้าและบริการที่ร้านค้าที่เข้าร่วม สูงสุดตามวงเงินที่กำหนด

 

เฟส 1 (23 ตุลาคม – 31 ธันวาคม 2563)

สิทธิ: 10 ล้านคน

วงเงิน: 3,000 บาทต่อคน (รัฐออกให้ครึ่งหนึ่งต่อการใช้จ่าย)

เงื่อนไข: ใช้ได้ไม่เกิน 150 บาท/วัน

ร้านค้า: ร้านค้าทั่วไป ร้านอาหาร ร้านเครื่องดื่ม ร้านธงฟ้า ฯลฯ

ผลลัพธ์: ได้รับความนิยมสูงมาก สิทธิเต็ม 10 ล้านในเวลาไม่กี่วัน

 

เฟส 2 (1 มกราคม – 31 มีนาคม 2564)

เพิ่มสิทธิใหม่: 5 ล้านคน

วงเงิน: เพิ่มอีก 3,500 บาท/คน

รวมผู้ได้สิทธิทั้งหมด: 15 ล้านคน

วัตถุประสงค์: ขยายฐานผู้ได้รับประโยชน์ และต่อเนื่องจากความสำเร็จเฟสแรก

 

เฟส 3 (1 กรกฎาคม – 31 ธันวาคม 2564)

วงเงิน: 3,000 บาทต่อคน (แบ่งจ่ายเป็นรอบ ๆ ละ 1,500 บาท)

สิทธิ: ครอบคลุมประชาชนกว่า 31 ล้านคน

จุดเด่น: รัฐเริ่มขยายจำนวนสิทธิให้กว้างขึ้น เพื่อให้คนจำนวนมากเข้าร่วม

เงื่อนไขเพิ่มเติม: ยังคงใช้แอป “เป๋าตัง” เป็นหลัก

ผลลัพธ์: เงินหมุนเวียนเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจฐานรากหลายแสนล้านบาท

 

เฟส 4 (1 กุมภาพันธ์ – 30 เมษายน 2565)

วงเงิน: 1,200 บาทต่อคน

สิทธิ: ประมาณ 26.3 ล้านคน

มูลค่าการใช้จ่ายรวม: เกือบ 7 หมื่นล้านบาท

เสียงสะท้อน: เริ่มมีข้อวิจารณ์ว่า วงเงินน้อยลง ไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับค่าครองชีพที่สูงขึ้น

 

เฟส 5 (1 กันยายน – 31 ตุลาคม 2565)

วงเงิน: 800 บาทต่อคน

สิทธิ: 26.5 ล้านคน

รวมผู้ใช้สิทธิทุกเฟส: เกิน 30 ล้านคน

เม็ดเงินสะพัด: นับตั้งแต่เฟสแรกจนถึงเฟส 5 สร้างเม็ดเงินหมุนเวียนในระบบเศรษฐกิจรวมกันกว่า 4 แสนล้านบาท

 

บทสรุปเฟสสุดท้ายถือเป็นการปิดฉาก “คนละครึ่ง” ในยุครัฐบาลพล.อ.ประยุทธ์ ก่อนที่จะมีการเปลี่ยนรัฐบาลในปี 2566

 

ภาพรวมและบทเรียน

ความสำเร็จ:

กระตุ้นการจับจ่ายของประชาชนได้จริง

ช่วยให้ร้านค้ารายย่อย/หาบเร่แผงลอยมีรายได้เพิ่ม

ทำให้คนจำนวนมากคุ้นเคยกับระบบดิจิทัล เช่น “แอปเป๋าตัง” และ e-Payment

 

ข้อวิจารณ์:

วงเงินต่อคนค่อนข้างน้อยเมื่อค่าครองชีพสูงขึ้น

มีปัญหาทุจริต เช่น ร้านค้าขายหน้าร้าน-หลังร้าน, การรูดเงินปลอม

เป็นมาตรการระยะสั้น ไม่ได้แก้ปัญหาโครงสร้างเศรษฐกิจ

 

ผลสะเทือนทางการเมือง:

ทำให้รัฐบาลได้รับคะแนนนิยมในระยะหนึ่ง เพราะประชาชนรู้สึกถึง “เงินในมือจริง ๆ”

กลายเป็นมาตรการที่รัฐบาลชุดต่อมา (เช่นรัฐบาลอนุทิน 2568) ต้องหยิบกลับมาใช้อีก เนื่องจากเป็นนโยบายที่ “ขายง่าย เข้าใจง่าย”