ไม่คบคนพาล

โดย...ซิวซี แซ่ตั้ง

ในขณะเดียวกัน ลูกๆ ก็มีความตั้งใจอยากเรียน เลยเป็นเรื่องที่สอดคล้องกัน ซึ่งผมโชคดีที่ได้ลูกดี โดยเฉพาะลูกชายคนโตที่ชื่อ ภวัฒน์ เขาเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องๆ ทั้งในเรื่องความขยัน การเป็นคนรับผิดชอบ รักครอบครัว และตั้งใจเรียน สิ่งเหล่านี้ทำให้น้องๆ ทุกคนยึดถือเป็นแบบอย่าง

แม้ว่าผมจะต้องต่อสู้กับความลำบากยากจน ความลำบากในการดำเนินธุรกิจ ผมยังยอมทนลำบากเลี้ยงดูลูก ส่งให้ลูกได้เรียนสูงๆ ผมมีลูกหลายคน การเลี้ยงลูกให้ได้ดีไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต้องดูแลให้ทั่วถึงในสภาพแวดล้อมที่ต้องอยู่กับคนไม่ดี มีอบายมุขห้อมล้อม ผมยิ่งต้องระมัดระวังไม่ให้ลูกไปยุ่งเกี่ยวกับสิ่งไม่ดีเหล่านั้นด้วย

สภาพแวดล้อมมีส่วนสำคัญมากๆ ที่จะทำให้เด็กดีหรือเลว แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นความรักความอบอุ่นในครอบครัว การมีพ่อแม่ที่ใส่ใจสำคัญกว่า ผมจึงต้องดูแลเอาใจใส่พวกเขาอย่างดีแม้จะถูกชาวบ้านค่อนขอดมาเข้าหูให้ได้ยิน “จนจะตาย เรียนไปทำไม” แต่ผมไม่สนใจ สมัยนั้นผมจนจริงอย่างคำเขาว่า แต่ผมไม่เคยคิดจะให้ลูกหยุดการเรียน แล้วมาทำงานช่วยครอบครัว

ผมบอกลูกทุกคนว่า ต้องเรียน พ่อจะพยายามส่งทุกคนเรียนให้ได้ ซึ่งเป็นความคิดที่ขัดแย้งกับคนส่วนใหญ่ในซอย ที่คิดกันว่า เรียนไปทำไม ออกมาทำงานดีกว่า จึงมีคนพูดลับหลังผมเสมอว่า “จนแล้วไม่เจียมตัว”

เพื่อนบ้านที่อยู่รอบบ้านผมไม่สนับสนุนให้ลูกเรียนหนังสือสูงๆ เรียนกันแค่ชั้น ป.4 หรือจบ ป.7 ก็ออกมาช่วยงานในครอบครัว ต่างจากครอบครัวของผม ที่ตอนเช้าลูกๆ ทุกคนต้องออกไปเรียนหนังสือ ทำให้พวกเขาไม่ชอบครอบครัวของผมเท่าไร โดยเฉพาะครอบครัวโรงฆ่าหมู ที่มีปัญหากันเป็นประจำในช่วงที่ครอบครัวผมลำบากมาก แต่พวกเขาเห็นว่าผมไม่ได้ให้ลูกออกจากโรงเรียน ยังไปโรงเรียนกันทุกคนเขาก็ยิ่งดูถูก ลูกๆ กลับจากโรงเรียน ต้องเดินผ่านโรงฆ่าหมูก็มักถูกคนงานกับลูกหลานของพวกเขากระแนะกระแหน มีหลายครั้งที่เกิดปัญหาค่อนข้างรุนแรง

ผมจำเหตุการณ์ที่รุนแรงมากครั้งหนึ่งได้อย่างแม่นยำคือ เรื่องลูกชายคนโตของผมถูกไล่เตะโดยจิ๊กโก๋ซึ่งเป็นเพชฌฆาตประจำโรงฆ่าหมู เนื่องจากลูกชายไปต่อว่าที่เขาจับสุนัขไปฝังทั้งเป็น เพราะสุนัขของผมไปเห่าเขา ทำให้เขาโกรธและไม่พอใจ ขนาดสุนัขยังโดนรังแกไปด้วย

จริงๆ แล้วหากพวกเขาไม่ดื่มเหล้า ไม่เล่นการพนัน ไม่ทำเสียงดังโหวกเหวกให้สุนัขตกใจ มันก็คงไม่เห่า และหากมันไม่ใช่สุนัขของบ้านผมมันก็คงไม่ถูกจับไปฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณ สุนัขที่ถูกพวกเขาฆ่าเป็นสุนัขที่ภวัฒน์รักมาก จึงทำให้เขาเสียใจ โกรธจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ยิ่งมารู้ตัวคนที่จับสุนัขของเขาไปฆ่าเขาก็เลยอยู่เฉยไม่ได้

ผมเองพอลูกโดนรังแกก็ทนไม่ได้เช่นกัน ก็ได้ชิวบ๊วยที่คอยรั้งเอาไว้ พูดเตือนสติว่า “ไม่ต้องไปทำอะไรพวกเขาหรอก ใครที่ทำชั่ว ทำกรรมอะไรไว้ ต้องได้รับผลกรรมที่ทำ!” ซึ่งก็เป็นความจริงเพราะทุกคนที่มีส่วนร่วมฆ่าสุนัขอย่างโหดเหี้ยมต่างได้รับผลกรรมจากการกระทำนั้นต่างๆ กันในเวลาต่อมา

อีกครั้งที่มีเรื่องรุนแรงเพราะเขาคิดว่าเราไปแจ้งตำรวจให้มาจับพวกเขาขณะเล่นการพนัน วันนั้นลูกชายของผมวิ่งกระหืดกระหอบกลับมา เพราะถูกมีดไล่ฟัน คนที่ไล่ฟันก็คือ คนงานอันธพาลของโรงฆ่าหมู ผมโมโหมาก เตรียมเรียกคนงานออกไปสู้กับเขา โรงฆ่าหมูมีคนงาน 7-8 คน มีปืนด้วย ผมไม่มี มีแต่มีดกับไม้ แต่ตอนนั้นด้วยความที่เห็นลูกถูกรังแก คนเป็นพ่อก็พร้อมจะปกป้องลูก ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เห็นช้างตัวเท่ามด ผมเตรียมออกไปรบกับพวกมันเต็มที่ ก็ได้ชิวบ๊วยมาห้ามทัพอีกเช่นเคย จึงไม่เกิดการนองเลือดขึ้นในวันนั้น

อีกเรื่องที่ผมจำได้แม่น คือ การที่พวกเขาฝึกยิงปืน โดยใช้รั้วบ้านของผมเป็นเป้าซ้อม บางครั้งยิงขึ้นฟ้าประกาศศักดา ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเพราะอันตรายและเสียงก็ดังมาก แต่พวกเขาต้องการก่อกวนทำให้ผมกับครอบครัวอยู่ไม่สงบสุข ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ผลจากการกระทำของพวกเขาทำให้เราอยู่ไม่สงบแล้วยังทำให้ข้าวของของเราเสียหาย เมื่อกระสุนลูกหนึ่งยิงขึ้นฟ้าแล้วหัวลูกปืนหล่นทะลุหลังคาลงมาถูกโทรทัศน์ของผม และเพราะกระสุนลูกนั้นเอง ถือเป็นจุดสิ้นสุดที่ทำให้โทรทัศน์จำนำไม่ได้ แต่ลูกผมโชคดี เพราะโทรทัศน์ยังใช้การได้

ความสัมพันธ์กับคนในโรงฆ่าหมูเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ผมต้องอดทนอดกลั้นกับอันธพาลเหล่านั้น ทั้งยังต้องระมัดระวังตัวไม่ให้ถูกพวกเขาทำร้าย รังแก ก่อกวน แต่ในที่สุดพวกเขาก็ถูกเวรกรรมตามทัน นักเลงหัวโจกที่ชอบก่อกวนหาเรื่องครอบครัวของผม และฆ่าสุนัขของผม ไปทะเลาะวิวาทและใช้ปืนยิงคู่กรณีที่เป็นเพื่อนบ้านซึ่งมีอาชีพทำกระเป๋านักเรียนตายคาวงไฮโล โชคดีที่ผมห้ามลูกๆ ไม่ให้ไปเกี่ยวข้อง และโชคดีที่เหตุเกิดนอกรั้วบ้าน ทำให้ผมไม่ต้องไปพัวพันด้วย

หลังจากนั้น ซอยที่ผมอยู่ ซึ่งชาวบ้านมักจะเรียกกันว่า “ซอยฟอกหนัง” ก็อยู่กันอย่างสงบสุข เพราะหัวโจกที่ฆ่าคนตายก็ต้องหนีไป แค่เพียง 3 เดือนที่พวกเขาร่วมกันฆ่าสุนัข ก็มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับพวกเขา บางคนเจ็บป่วยด้วยโรคร้ายแรงบางคนก็ตายเพราะอุบัติเหตุ

เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ผมเชื่อว่าบาปบุญคุณโทษนั้นมีจริง ทำชั่วสิ่งใดไว้ก็จะได้รับผลกรรมของการกระทำนั้น ลูกๆ ผมบอกว่าเหตุแห่งความสุข ความก้าวหน้าในการดำเนินชีวิตทางศาสนาพุทธคือ มงคลชีวิต 38 ประการ โดยมีข้อแรกสุดคือ “การไม่คบคนพาล” และข้อสองคือ “การคบบัณฑิต” จนมีสุภาษิตไทยที่พูดกันเป็นประจำ คือ “คบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล” ได้แค่สองข้อแรกนี้ ชีวิตก็มีความสุข มีความเจริญแน่นอน

(อ่านต่อฉบับวันเสาร์หน้า)