OUBLIE’S เพื่อเธอผู้ที่ถูกลืม...

โดย...อณุสรา ทองอุไร / ภาพ : กฤษณ์ พรหม สาขา ณ สกลนคร

สังคมที่น่ารักและอบอุ่น ก็คือ สังคมที่มีทั้งผู้รับและผู้ให้ โดยเฉพาะผู้ที่มีมากกว่ามีจิตอาสานึกถึงคนที่มีน้อยกว่าทางด้านต่างๆ ทั้งโอกาสในสังคม นับเป็นเรื่องที่น่าส่งเสริมยินดี เช่นเดียวกับสาวน้อยวัย 17 ปี คนนี้ น้องแพรแพรวา วัฒนวรางกูร

ลูกสาวคนเล็กของ กอบกาญจน์ วัฒนวรางกูร ผู้บริหาร บริษัท โตชิบา ที่เห็นคุณแม่ทำงานเพื่อสังคมหลายอย่างมาตั้งแต่เด็ก จึงเริ่มสนใจ เมื่อวันหนึ่งมีโอกาสได้ลงมือทำเอง โดยมีคุณแม่คอยสนับสนุนอยู่ห่างๆ

น้องแพรวา และเพื่อนๆ 5-6 คน เรียนอยู่ไฮสกูลที่โรงเรียนนานาชาติแฮร์โรว์ รวมกลุ่มกันชื่อว่า ไลออนฮาร์ท เพื่อทำจิตอาสาที่โรงเรียนมาตั้งแต่อยู่ชั้นมัธยมต้น เมื่อราวๆ 5 ปีที่แล้ว ด้วยการชวนเพื่อนๆ ปลูกผักหลังบ้าน ได้ผลผลิตมาขายที่โรงเรียนให้ผู้ปกครองและคุณครู โดยเอาเงินที่ได้ไปช่วยเด็กยากจนแถวปากช่อง และเอาเงินที่ได้ไปซื้ออุปกรณ์ศิลปะให้น้องๆ ในโรงเรียนที่ขาดแคลน

ล่าสุดเธอกับเพื่อน 4-5 คน ได้ชวนกันลงขันซื้ออุปกรณ์ผลิตยางยืดอเนกประสงค์ ไปสอนผู้ต้องขังหญิงที่ทัณฑสถานหญิงกลางคลองเปรม เมื่อได้ผลผลิตก็เอาไปช่วยขายให้ นำเงินที่ได้มาไปซื้ออุปกรณ์วาดรูปให้กับผู้ต้องขังหญิง ส่วนใหญ่มักจะเป็นนักโทษที่ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต

เธอเล่าว่า เคยได้ยินมาว่าผู้ต้องขังหญิงเหล่านี้เขารับโทษตลอดชีวิต อาจจะไม่ได้ออก บางคนเครียดนอนไม่หลับต้องกินยานอนหลับ หรือยาระงับประสาทกันมาก ก็เลยอยากหาอะไรให้เขาทำเพื่อเป็นการช่วยเหลือกัน ก็เลยคิดกับเพื่อนหางานฝีมือไปชวนเขาทำ ราคาไม่แพง ทำได้ง่ายๆ ก็นึกถึงยางยืดพลาสติกสีสดใส เอาไปใช้ใส่ข้อมือก็ได้ เอาไว้รัดผม รัดของทั่วไปก็ได้ เราซื้ออุปกรณ์ไปสอนเขาทำ ได้ผลงานออกมาก็เอาไปขายให้ โดยตั้งชื่อชิ้นงานนั้นว่า OUBLIE’S เป็นภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ผู้ที่ถูกลืม ซึ่งขายผ่านทางออนไลน์ และก็ไปขายที่โรงเรียนแฮร์โรว์ และโรงเรียนนานาชาติอื่นๆ ที่เพื่อนๆ กันรู้จัก ก็ได้รับการตอบรับที่ดี

“เราลงทุนซื้ออุปกรณ์ไป 1 หมื่นกว่าบาท ผลิตผลออกมานำไปขายได้ 3 หมื่นกว่าบาท ก็เอาเงินนั้นไปซื้ออุปกรณ์วาดรูป สี พู่กัน เอากลับไปให้เขา โดยแพรกับเพื่อนๆ ก็ไปช่วยกันสอน เดิมจะเข้าไปสอนเดือน ก.ย.นี้ แต่ทางเรือนจำมีงานขอเลื่อนไปเป็นเดือน ต.ค.” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส

แพรวา เล่าต่อไปว่า หลังจากที่เราไปช่วยสอนทางเจ้าหน้าที่บอกว่าผู้ต้องขังหญิงดูมีความสุขขึ้น อัตราการกินยานอนหลับ ยาแก้เครียดของพวกเขาลดลงไปด้วย เมื่อผู้ต้องขังมีกิจกรรมทำ เขาจะไม่เครียด ดูผ่อนคลาย มีความสงบมากขึ้น และมีความสุขมากขึ้น ส่วนใหญ่ก็น่ารักพูดคุยอารมณ์ดี

“จริงๆ แล้วอยากไปสอนทำงานฝีมือหลายอย่าง เช่น การถักนิตติ้ง การร้อยลูกปัดเป็นเครื่องประดับต่างๆ แต่ทางเรือนจำมีข้อจำกัดเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย ไม่อยากให้มีกรรไกร มีด เข็มฝัก เข้าไปในเรื่องจำมากเกินไป เราเลยต้องสอนภายใต้ข้อจำกัดที่เรือนจำมี เลยต้องสอนอะไรที่ไม่ต้องใช้อุปกรณ์มากมายนัก” เธอบอกอย่างห่วงใย

หลังจากเข้าไปสอนได้ 2 ครั้ง แพรวาคิดว่า จะทำโครงการแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ช่วงปิดเทอม โดยจะเข้าไปสอน 2-3 ครั้งตอนปิดเทอม เธอเล่าว่ายิ่งไปทำยิ่งรู้สึกดี รู้สึกว่าเรามีคุณค่าและมีประโยชน์กับคนอื่น ได้ความอิ่มใจมาก เมื่อเห็นพวกผู้ต้องขังหญิงยิ้มแล้วรู้สึกดีมากๆ เพราะพวกเธอเหล่านั้นส่วนใหญ่จะไม่มีโอกาสได้ออกมาข้างนอกอีกแล้ว เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจและควรเข้าไปช่วยเขาในทางที่เราพอทำได้ มีความสุขทั้งผู้ให้และผู้รับอย่างแท้จริง