ล่าหมาใน

เมื่อเร็วๆ นี้ ผมลองไปล่ารูปถ่ายหมาใน (Dhole) ดูกับเขามั่ง นาทีนี้ไม่มีป่าไหนจะพบตัวหมาในได้ง่ายเท่าอุทยานฯ เขาใหญ่อีกแล้ว แถมใกล้กรุงเทพฯ อีกต่างหาก ก็ต้องไปที่นั่น

การไปเขาใหญ่ของผมก็มีการข่าวด้วย ไม่ได้ดุ่ยๆ ไป ผมได้รับแจ้งหมายเด็ด เป็นซากกวางที่เพิ่งถูกฝูงหมาในกัดตายกินไปแล้วครึ่งตัว ซากที่เหลือกองอยู่ชายน้ำหนองขิงบนเขาใหญ่

ผมเริ่มกางบังไพรเฝ้าซากกวางก็บ่ายแล้ว ได้รับการอัพเดตทางมือถือด้วยว่าบังไพรหลังที่กางอยู่ข้างหน้านั่น ได้ถ่ายวิดีโอหมาในตัวเดียวโดดๆ ที่ดอดมากินซากกวางตอนเที่ยงๆ ไปแล้ว 1 รอบ เข้าใจว่าเทปนั้นคงจะออกอากาศรายการ “เนวิเกเตอร์” ไปเรียบร้อยแล้ว (แหะๆ พอดีไม่ได้ดู)

จากบ่ายยันเย็น ไม่มีวี่แววฝูงหมาในเจ้าของซากจะกลับมา แถมช่วงบ่ายแก่ๆ เป็นต้นมา ฝูงนกแอ่นใหญ่หัวตาขาว (BrownBacked Needletail) แห่มากินและอาบน้ำในหนองขิงกันจนน้ำกระจาย

เลนส์ที่เล็งตรงไปที่ซากกวางมาหลายชั่วโมง ก็เลยเกิดอาการอยู่ไม่สุข เบนเป้าหมายไปเหนือผิวน้ำหนองขิงแทน แล้วก็ไล่แพนถ่ายรูปนกแอ่นใหญ่อย่างเมามัน ลืมซะแล้วภารกิจหมาในหมานอกทั้งหลาย 555

พอผมเปลี่ยนเป้าไปไล่สอยนกบินแทน ก็แปลว่าเกมเฝ้าซากเป็นอันยุติ ไม่มีหมาในตัวไหนกล้าโผล่มาอย่างแน่นอน

เหมือนว่าผมจะต้องกลับบ้านมือเปล่า แต่แล้วเพื่อนนักวิจัยที่นั่งกางบังไพรเฝ้าอยู่ข้างๆ กันมาตลอดบ่าย ก็ออกไปเดินๆ จนพบหมาในทั้งฝูงเข้าให้ในตอนเย็นใกล้สิ้นแสงเต็มที เลยเรียกให้ผมเลิกสนใจพวกนกซะที

จุดนั้นคือลาน ฮ. ซึ่งอยู่คนละฟากถนนกับหนองขิงนั่นเอง คนที่พอรู้จักพื้นที่อุทยานฯ เขาใหญ่คงจะนึกภาพออก ไม่น่าเชื่อ หมาในหลายตัวมาหมอบๆ ยืนๆ อยู่ตรงข้างลาน ฮ. ติดกับชายป่า

ดูอาการแล้ว เชื่อว่าพวกมันมารอเวลาให้ความมืดหว่านลง เพื่อจะได้ข้ามถนนไปหาซากกวางตอนกลางคืน ผมก็เลยได้รูปหมาในติดไม้ติดมือกลับมา ในจุดที่คาดไม่ถึงจริงๆ

มีรถกระบะนักท่องเที่ยวคันหนึ่งแล่นมาจอด คนบนกระบะชี้กันดูพวกหมาในที่ผมกำลังถ่ายรูปอยู่ แล้วก็มีเสียงขานชื่อออกมา ไม่ถึงกับถูก แต่ก็ไม่ผิด ฟังแล้วอมยิ้ม

เขาขานว่า “เฮ้ย หมาป่าว่ะ”