"ทางเส้นเก่า"รวมเรื่องสั้นในรอบสองทศวรรษของ"สุรชัย จันทิมาธร"

ทิ้งร้างห่างไกลจากแวดวงวรรณกรรมไปนาน จู่ๆ นักเขียน กวี และนักดนตรีเพื่อชีวิตระดับตำนานอย่าง หงาสุรชัย จันทิมาธร ก็หวนคืน

เรื่อง อินทรชัย พาณิชกุล

ทิ้งร้างห่างไกลจากแวดวงวรรณกรรมไปนาน จู่ๆ นักเขียน กวี และนักดนตรีเพื่อชีวิตระดับตำนานอย่าง หงาสุรชัย จันทิมาธร ก็หวนคืน

ครานี้เขากลับมาพร้อมกับผลงานหนังสือรวมเรื่องสั้นชุดใหม่ชื่อ “ทางเส้นเก่า” สำนักพิมพ์สามัญชน

เหตุผลอันใดดลใจให้ชายวัยเกษียณ ผละจากกีตาร์ หันมาจับปากกาเขียนหนังสืออีกครั้ง หลังเว้นวรรคไปนานถึง 23 ปีเต็ม ทั้งๆ ที่เพิ่งสร้างชื่อในวัยหนุ่มจากผลงานรวมเรื่องสั้นหลายเล่ม (มาจากที่ราบสูง เดินไปสู่แห่งหนไหน ความบ้ามาเยือน และข้างถนน)

“เป็นความตั้งใจเดิมที่อยากจะออกหนังสือสวยๆ ตอนวันแซยิด ครบรอบ 60 ปี แต่ที่ผ่านมาก็ใช้เวลาตระเวนเล่นดนตรี ทำงานเพลงมาตลอด การเขียนเรื่องสั้น บทกวี หรือเรื่องยาวนั้น ต้องใช้เวลาเยอะ ต้องพยายามเก็บเกี่ยววัตถุดิบ พยายามเขียนเท่าที่เวลาเอื้ออำนวย แล้วก็ต้องมีอารมณ์อยากเขียนมากระตุ้นด้วย”

“ก็รอเวลา เขียนมาเรื่อย ไม่รีบไม่ร้อน เขียนด้วยลายมือนี่แหละบนกระดาษเอสี่ จนมันมาของมันเอง สะสมจนครบ 15 เรื่องกับอีกหนึ่งบทกวี ก็พร้อมรวมเล่มออกมาเป็นหนังสืออย่างที่เห็น” เป็นคำบอกเล่าอย่างอารมณ์ดีของชายชราหัวหยิกฟู นายวงคาราวาน

เพราะความโด่งดังยิ่งใหญ่ในฐานะวงดนตรีเพื่อชีวิตระดับต้นๆ ของประเทศ ทำให้เขาต้องตระเวนทัวร์คอนเสิร์ตเป็นกิจวัตร ยามว่างอันน้อยนิดก็เอามาแต่งเพลง เข้าห้องอัด และจัดการชีวิตส่วนตัว แล้วเมื่อถึงยามเขียนหนังสือ นักเขียนเรื่องสั้นมือฉมังรายนี้ก็ยอมรับว่าไม่ต้องเคาะสนิม ปัดฝุ่นแต่อย่างใด

“การเดินทางเล่นดนตรีมันเป็นอาชีพที่ทำมานาน เป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว เราก็ยังต้องทำต่อไป เพราะยังมีแฟนเพลงอยู่ ส่วนงานเขียนมันเป็นความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง ที่ต้องใช้เวลา ต้องมีความรู้สึกอยากจะเขียน ไม่รู้สินะ มันต้องมีแรงบันดาลใจถึงเขียนได้ เขียนเรื่องสั้นก็เหมือนวาดรูป แต่งเพลง ต้องใช้แรงบันดาลใจ”

สุรชัยบอกว่าเรื่องสั้นในชุดนี้เป็นการเขียนแบบดิบๆ ด้วยวิธีสามัญธรรมดา เนื้อหาส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเก่าๆ ประสบการณ์ในอดีต (กีตาร์หายไป, พระกะโทก, โอซาโนะมิตซึ) เวียนวนอยู่ในแวดวงของคนเขียนหนังสือ (นักเขียน) ในวงเหล้า (อีแก่) หรือกระทั่งกลางป่าเขาลำเนาไพรเมื่อครั้งจับปืนเข้าร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (เครื่องบินบินมา, วันหนึ่งที่ตะเข็บชายแดน, พักพลที่นาหิน) ทั้งที่เคยตีพิมพ์กระจัดกระจายไปตามหน้านิตยสารต่างๆ และเรื่องที่เขียนขึ้นใหม่ก่อนจะเข้าโรงพิมพ์ได้ไม่ถึงสองวัน !

นอกจากนี้ ท้ายเล่มยังมีบทกวีในชื่อ “ชุมทางนักสู้ภูพยัคฆ์” ที่เขียนขึ้นเพื่อเตือนสติความทรงจำของเหล่าผองเพื่อนนักสู้เพื่อประชาชนในอดีต

“ก็ดีใจที่ยังเขียนได้ ดีใจที่ทำงานเสร็จตามที่สัญญาไว้กับบรรณาธิการ (หัวเราะ) ก็ไม่ได้มีวัตถุดิบอะไรเยอะแยะไว้หรอกนะ เก็บเกี่ยวได้น้อย ส่วนบทกวีนี่เขียนไว้ตลอด เก็บไว้มั่งตกหล่นหายไปมั่ง แต่ยังไงก็เขียนไว้เสมอเวลาเดินทางไปพบเจออะไร”

ความใฝ่ฝันบนถนนสายวรรณกรรม สำหรับคนอย่าง สุรชัย จันทิมาธร เขายังคิดอยากจะมีหนังสือของตัวเองออกมาอีกต่อๆ ไป จะเป็นเรื่องยาว เรื่องสั้น หรือบทกวีก็ยังไม่รู้แน่ชัด แต่อย่างน้อยที่สุดก็คงเป็นรูปแบบความเรียงบันทึกการเดินทางบอกเล่าเรื่องราวของชีวิตที่พ้นผ่านมา

ไม่ว่าจะนานกี่ปี กี่สิบปี ตราบที่ยังมีลมหายใจ ประเดี๋ยวมันก็มาของมันเอง เขาเชื่ออย่างนั้น

ดังเช่น “ทางเส้นเก่า” เล่มนี้ รวมเรื่องสั้นล่าสุดของนักเขียนมือฉมังที่ใครก็ต่างรอคอย