วินิทร-โชติ บัวสุวรรณ ด้วยรักและผูกพันของพ่อ-ลูก

โดย...ภาดนุ

ความรักความผูกพันระหว่างพ่อ-ลูก เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ ตัดกันไม่ตาย ขายกันไม่ขาด ไม่แพ้ความรักระหว่างแม่กับลูกเช่นกัน ซึ่ง ซัน-โชติ บัวสุวรรณ บัณฑิตหนุ่มวัย 23 ปี ที่เพิ่งคว้าปริญญาตรีเกียรตินิยมอันดับ 2 สาขาดุริยางคศิลป์ตะวันตก จากคณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มาหมาดๆ พ่วงด้วยดีกรี 1 ใน 50 หนุ่มโสดคลีโอประจำปี 2016 และคุณพ่อ วินิทร บัวสุวรรณ วัย 53 ปี ช่างภาพ นักออกแบบสิ่งพิมพ์อิสระ และเจ้าของนิตยสาร Music & Art Magazine (ฟรีก๊อบปี้ฉบับรายเดือน) จะมาพูดถึงความรักความผูกพันที่พวกเขามีต่อกันให้ฟัง

ลูกชายพูดถึงคุณพ่อ

“ผมเริ่มทำงานมาตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย โดยเป็นนักไวโอลินอิสระเล่นให้กับวงออร์เคสตราหลายวง อาทิ Siam Philharmonic, Siam Sinfonietta และ Bangkok Symphony Orchestra ซึ่งเมื่อวันที่ 22 ต.ค. 2559 ที่ผ่านมา ผมในฐานะหัวหน้าวงสยามฟิลฮาร์โมนิก ได้มีโอกาสไปบรรเลงเพลง ‘สรรเสริญพระบารมี’ พร้อมสมาชิกวงที่ท้องสนามหลวง ซึ่งมีประชาชนมาร่วมร้องเพลงถวายในหลวงรัชกาลที่ 9 มากมาย ก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงในชีวิตที่ได้เป็นส่วนเล็กๆ ที่ทำเพื่อพ่อหลวง

ถ้าให้พูดถึงคุณพ่อผม ต้องบอกว่าท่านเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมชอบดนตรี เพราะตั้งแต่เกิดและโตมาก็ได้ยินท่านฟังเพลงหลายประเภทมาก ทั้งวงดิ อีเกิลส์ วงเดอะ บีเทิลส์ วงโอเอซิส และอื่นๆ ซึ่งพ่อจะเล่นกีตาร์ด้วย ผมจึงซึมซับในเรื่องดนตรีมาตั้งแต่เด็ก พออายุ 7 ขวบ คุณพ่อก็พาผมกับพี่สาวไปเรียนเปียโน ที่จริงผมก็ชอบเปียโนในระดับหนึ่ง แต่พอได้เห็นคนเล่นไวโอลินแล้วรู้สึกว่ามันเท่ดี ก็เลยขอคุณพ่อเรียนบ้าง ตั้งแต่นั้นผมก็เล่นไวโอลินมาตลอด กระทั่งเรียนจบมหาวิทยาลัย”

 

ซัน บอกว่า ช่วงก่อนเข้ามหาวิทยาลัยเขาได้ไปเรียนต่อไฮสกูลโดยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศนิวซีแลนด์มาก่อน ซึ่งตอนนั้นเขาก็ยังคงเล่นไวโอลินอยู่ตลอด จนมีโอกาสได้เข้าร่วมวงออร์เคสตราของที่นั่น กระทั่งจบไฮสกูลจึงกลับมาเรียนปริญญาตรีที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

“คุณพ่อเป็นต้นแบบให้ผมหลายด้าน เพราะตั้งแต่โตมาผมก็เห็นท่านทำงานไม่ได้หยุดเลย พ่อจึงเป็นแบบอย่างในการทำงานของผมเลยล่ะ เพราะผมเองก็ทำงานโดยเล่นดนตรีมาตั้งแต่อายุ 17 ปี และพยายามไม่ขอเงินพ่อมาตั้งแต่นั้น เพราะเห็นว่าท่านทำงานหนัก พ่อผมทำงานด้านถ่ายภาพ ออกแบบสิ่งพิมพ์ และทำนิตยสารด้วย ท่านจึงเป็นไอดอลในใจของผมเลย

แม้ว่าช่วงที่เรียนโรงเรียนประจำที่วชิราวุธ (ช่วง ม.ต้น) เราจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่เสาร์-อาทิตย์ เราก็ได้เจอกันตลอด ถึงจะไม่ได้คุยกันทุกเรื่อง แต่ในใจผมก็รักและเป็นห่วงพ่อเสมอ คุณพ่อเป็นคนใจเย็น ใจดี ไม่เคยดุ คนที่ดุจริงๆ ก็คือคุณแม่ (หัวเราะ) การแสดงความรักต่อคุณพ่อ แรกๆ ผมก็รู้สึกเขินนิดหน่อย แต่พอวันเกิดหรือวันพ่อ ผมก็จะนำพวงมาลัยไปมอบให้ท่าน กอดท่าน และรวมเงินกับคุณแม่และพี่สาวซื้อของขวัญเป็นนาฬิกาให้พ่อ 1 เรือน (ยิ้ม) แล้วก็พาท่านไปเลี้ยงข้าวด้วย”

ซัน ทิ้งท้ายว่า เพื่อตอบแทนความรักความหวังดีที่คุณพ่อมีให้เขาเสมอมา เขาจึงบอกกับตัวเองว่า ต้องประพฤติตนให้เป็นคนดี ไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด และทำให้ผู้อื่นมีความสุข ถ้าทำได้แบบนี้คุณพ่อก็น่าจะภูมิใจที่สุดแล้ว

“ปกติแล้วคุณพ่อเป็นคนแข็งแรง ไม่ค่อยเจ็บป่วยสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ผมเป็นห่วงท่านก็คือ อยากให้พ่อพักผ่อนเยอะๆ อย่าทำงานหนักมากนัก และอยากให้เลิกสูบบุหรี่ให้ได้แบบเด็ดขาด เพราะอย่างที่รู้กันดีว่าบุหรี่มันมีผลเสียต่อสุขภาพในระยะยาว ซึ่งผมเชื่อว่าท่านก็กำลังพยายามจะเลิกให้ได้อยู่ครับ”

 

คุณพ่อพูดถึงลูกชาย

“ผมกับลูกชายเป็นพ่อลูกที่สนิทกันพอสมควร มีอะไรก็คุยกันได้ ตั้งแต่วัยเด็กจนเข้าสู่วัยรุ่น ซันเป็นเด็กดีมาโดยตลอด อยู่บนเส้นทางที่เขาควรจะเดิน ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็มักจะมาปรึกษาผมตลอด เวลาเขาไปกินเลี้ยง ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เขาก็จะมาเล่าให้ผมฟังตลอด

ผมพาซันและพี่สาวเขาไปเรียนเปียโนตั้งแต่เด็กๆ ตอนนั้นซันอายุ 7 ขวบได้ แต่พอเรียนไปได้สักพัก เขาได้ไปเห็นคนเล่นไวโอลินแล้วรู้สึกว่าเท่ดี เขาก็มาบอกผมกับภรรยาว่าอยากเรียนไวโอลิน เราก็ตกลงว่าให้เรียน ตอนนั้นไม่ได้คิดเลยว่าซันจะก้าวมาไกลจนเป็นนักไวโอลินแถวหน้าซึ่งได้รับรางวัลมากมายอย่างทุกวันนี้ ในช่วงที่เขาเรียนโรงเรียนประจำจนถึง ม.3 แล้วไปเรียนต่อไฮสกูลที่นิวซีแลนด์ ซันก็ไม่เคยทำตัวเกเรให้พ่อแม่ผิดหวังเลยสักครั้ง”

คุณพ่อเล่าว่า ตอนหนุ่มๆ ตัวเองเคยเล่นกีตาร์และชอบฟังเพลงสากลมาก แถมคุณปู่ของซันก็เป็นนักไวโอลินด้วย นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ซันซึมซับและรักการเล่นดนตรีไปโดยปริยาย ล่าสุดซันก็เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีจากคณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แถมยังได้เกียรตินิยมอันดับ 2 ด้วย เรื่องนี้สร้างความภูมิใจให้คุณพ่อไม่น้อย

“การที่ซันเรียนจบได้รับเกียรตินิยมอันดับ 2 ผมรู้สึกภูมิใจและยินดีกับลูกจริงๆ แม้ในช่วงที่เรียนอยู่ เขาจะใช้เวลาไปเล่นดนตรีกับวงออร์เคสตราซะเยอะ แต่ก็ยังสามารถเรียนจบและคว้าเกียรตินิยมมาได้ ก็ถือว่าเก่งมากๆ ที่จริงผมก็ไม่ได้คาดหวังขนาดนี้ แค่ให้เขาเรียนจบและมีประสบการณ์ในการใช้ชีวิต สามารถเอาตัวรอดได้ในสังคมและเป็นคนดี แค่นี้ผมก็ภูมิใจแล้ว

ผมมักจะสอนเขาว่า ไม่ต้องทำอะไรให้เลิศเลอ แต่ถ้าตั้งใจทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ มุ่งมั่นทำให้ได้ มีความรับผิดชอบต่อตัวเอง ต่อสังคมและคนรอบข้าง ที่สำคัญผมจะสอนให้เขามีความเคารพต่อผู้ใหญ่ ซึ่งผมว่าคนเล่นดนตรีส่วนมากจะจิตใจดี ใจเย็น เพราะตั้งแต่เขาเกิดมาผมยังไม่เคยเห็นเขาโมโหหรือด่าใครเลย อีกอย่างเขายังเป็นที่พึ่งพาในเรื่องไอทีสมัยนี้ให้ผมอยู่ตลอดเลยล่ะ” (หัวเราะ)

 

คุณพ่อเสริมว่า ตั้งแต่ซันเล่นไวโอลินมาก็ได้รับความเมตตาจากผู้ใหญ่อย่างท่านทูตไทยประจำเยอรมนี หรือท่านทูตไทยประจำนิวซีแลนด์ ที่มักจะเชิญให้ซันเดินทางไปเล่นดนตรีที่ต่างประเทศปีละครั้งสองครั้ง

“ถ้าให้พูดถึงความประทับใจในตัวลูกชาย สิ่งที่ประทับใจที่สุดก็คือ เขาเป็นคนดี มีจิตใจที่ดี ซึ่งเรื่องนี้เป็นสิ่งสำคัญที่สุดแล้ว ถือเป็นความโชคดีของผมที่มีลูกชายแบบนี้ เพราะเขายังไม่เคยทำเรื่องอะไรให้พ่อแม่เสียใจเลยสักครั้ง ซึ่งผมว่าดนตรีก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยหล่อหลอมจิตใจและนิสัยให้เขาเป็นคนดีเช่นทุกวันนี้ ผมก็ไม่รู้สึกห่วงอะไรในตัวเขานะ เพราะเขาโตแล้ว จะมีบ้างเวลาที่เขาไปสังสรรค์ยามค่ำคืนกับเพื่อนๆ ก็อาจจะเป็นห่วงนิดหน่อย ผมจะเตือนเขาเสมอว่าให้ระวังเนื้อระวังตัว แต่เขาก็ไปกับกลุ่มเพื่อนที่เล่นดนตรีด้วยกัน ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร อยากให้เขาดูแลสุขภาพ อย่านอนดึกมากนัก ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่น่าเป็นห่วงครับ”

คุณพ่อทิ้งท้ายว่า ซันมักแสดงความรักด้วยการโอบไหล่พ่อและพูดประโยค “Hi, Dad” อยู่เสมอ ซึ่งเป็นการแสดงออกถึงความรักแบบผู้ชายๆ มีกอดคอกันบ้าง เพราะพ่อเลี้ยงลูกแบบเพื่อน แต่ลูกก็ยังให้ความเคารพคุณพ่ออยู่เสมอ สิ่งที่ดีอีกอย่างคือซันมักจะช่วยดูแลพี่สาวของเขาซึ่งเป็นเด็กพิเศษ (แต่เล่นดนตรีได้เก่ง) นี่แหละคือความรักความผูกพันของครอบครัวที่ลูกชายคนนี้แสดงออกมาให้เห็นจากการกระทำของเขา