ดินสอกับยางลบ

โดย...ธรรมสถิตย์ ผลแก้ว ภาพ [email protected]

เคยเล่าถึงเรื่องราวเด็กน้อยประจำบ้านชอบบันทึกเหตุการณ์ลงในไดอารี่สีน้ำเงิน คะยั้นคะยอให้คุณพ่อคุณแม่อ่าน กระทั่งเมื่อไม่กี่วันมานี้ สาวน้อยคนเดิมถ่ายทอดอีกหนึ่งเรื่องชนิดที่ทำให้ผมอ่านแล้วแทบวางไม่ลง

เธอตั้งชื่อนิทานเรื่องนี้ว่า “ดินสอกับยางลบ”  เรื่องราวมีอยู่ว่าเด็กนักเรียนหญิงชั้นประถมคนหนึ่งได้รับกล่องดินสอจากชายชรามีเมตตา เมื่อเด็กหญิงเปิดกล่องพบดินสอแท่งงามและยางลบแสนสวย 

เรื่องราวไม่ได้พูดถึงเด็กหญิงคนนั้นมากเท่าไหร่ หากแต่เป็นการเล่าถึงความมหัศจรรย์ในยามที่ดินสอกับยางลบถูกนำมาใช้งาน โดยเจ้าดินสอกับยางลบดูจะมีชีวิตผูกพันกัน คอยสื่อสารสนทนาอยู่เป็นประจำ

ยางลบก้อนสี่เหลี่ยมขาว เริ่มพูดกับดินสอว่า “ฉันอิจฉาเธอจังเลย เธอสูงเรียว แหลมคม” ยางลบคุยต่อ “เวลาที่เด็กคนนั้นพาเราทั้งสองไปใช้งาน ไม่ว่าจะเขียนไม่สวย เขาจะหยิบฉันลบความผิดพลาดของเธอ เขียนผิดบ่อยๆ ก็ลบแล้วลบอีกจนหัวใจฉันสั่นสะเทือนไปหมด”

เวลาผ่านล่วงเลยจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี  เด็กน้อยคงพกพาดินสอกับยางลบก้อนเดิมไปโรงเรียน ทั้งสองคลุกคลีกันอยู่ในกล่องดินสอเก่าๆ ตามสภาพของกาลเวลาที่เปลี่ยนแปลง

การสนทนาครั้งสำคัญเกิดขึ้น  เมื่อถึงวันที่เจ้ายางลบพูดกับดินสอว่า “เธอเป็นดินสองดงามนะ ฉันยังแอบได้ยินคุณครูพูดถึงการเขียนหนังสือที่ดีขึ้น เธอวาดรูปมีลายเส้นงดงามขึ้น”

“แต่เธอรู้ไหม ขณะที่เธอแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มอ่อนแรง ร่างกายฉันเล็กอยู่แล้วก็เริ่มเล็กลงเรื่อยๆ  ดูผิวหนังฉันสิ ปลิวกระจายเต็มโต๊ะเรียนเลย อีกไม่ช้าฉันต้องจากเธอไปแล้วนะ!!!”

เมื่อดินสอได้ฟังดังนั้น ออกอาการห่อเหี่ยวจึงพูดขึ้นบ้าง “เราจะจากกันจริงหรือ ฉันไม่อยากจากเธอไป ฉันจะไปกับเธอด้วย”

“อย่านะ เธอต้องอยู่ ดูสิวันนี้เธอเขียนดีขึ้น ไม่มีคำผิดเลย ไม่จำเป็นต้องมีฉันคอยลบความผิดพลาดของเธออีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร จดจำฉันไว้ในใจก็พอ” ยางลบกล่าวให้กำลังใจ ก่อนที่ก้อนสีขาวเปื่อยยุ่ยละลอยล่องไปตามแสงสีทองทอดลงมารับขึ้นไปบนท้องฟ้า  

เรื่องราวของดินสอกับยางลบเป็นไปอย่างเศร้าสร้อย โดยเด็กน้อยประจำบ้านถ่ายทอดในบรรทัดสุดท้ายว่า  “พ่อแม่เปรียบเหมือนยางลบ ไม่ว่าเราจะทำอะไรผิดพลาด ท่านจะเข้ามาขัดเกลาแก้ไขให้ลูกเป็นคนดีเสมอ”

ก่อนเขียนปิดท้ายด้วยประโยคสั้นๆ ตามสไตล์สำนักพิมพ์ Honney น้อย ... “หนูรักป๊ารักแม่นะ”

ผมหยิบเรื่องราวนี้มาอ่านหลาย ต่อหลายครั้ง มันช่างสะดุดใจ ทำให้ต้องสอบถามลูกน้ำผึ้งว่า “หนูเขียนขึ้นมาเองหรือนำเรื่องราวนี้มาจากไหน” เด็กน้อย บอกว่า เธออ่านจากนิทานในห้องสมุดโรงเรียนและมาเจอเรื่องนี้อย่างบังเอิญในหนังสือการ์ตูนไทย จึงนำมาเขียนไว้ในสมุดบันทึก

“ดินสอกับยางลบ” อาจเป็นนิทานเหมือนกับหลายๆ เรื่องที่ถ่ายทอดจินตนาการ สร้างความสนุก มีสาระประโยชน์ไม่มากก็น้อยให้กับเด็กๆ 

แต่สำคัญกว่านั้น สะท้อนใจถึงการได้เกิดมาประกอบกันเป็นครอบครัว โดยที่พ่อแม่มีบทบาทสำคัญต่อการอบรมเลี้ยงดู ปกป้องคอยบรรเทาในช่วงที่ยังมีกันและกัน

เมื่อเห็นเขาลุกขึ้นยืนได้อย่างกล้าแกร่ง ก้าวเดินไปในเส้นทางที่ถูกต้อง คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็มีความสุขแล้ว