ไดสุเกะ สุกี้คาวา พระเอกลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น

โดย...วิภาคย์ พูนพันธ์/วรธาร ทัดแก้ว ภาพ : กิจจา อภิชนรจเรข

พระเอกลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น “ไดสุเกะ สุกี้คาวา” หลายคนคงคุ้นหน้าจากเอ็มวีเพลงคู่ชีวิตของวง Cocktai ปัจจุบันมีละครเรื่อง “คนละโลก” ออกอากาศช่อง 7 สี และผลงานโฆษณาอีกหลายตัว วันนี้มาโชว์ของสะสมส่วนตัว ซึ่งต้องบอกเลยว่าหาซื้อทั่วไปไม่ได้ เพราะเป็นของได้มาจากการใช้บริการบนเครื่องบิน นั่นคือของที่มีโลโก้หรือสัญลักษณ์ของสายการบิน

พระเอกคนนี้เป็นผู้โดยสารพันธุ์แท้ของการบินไทย ใช้บริการมาตั้งแต่เด็กจนโตกระทั่งปัจจุบัน อาจพูดได้ว่า หากการบินไทยจะเลือกใครเป็นพรีเซนเตอร์ ไดสุเกะดูเหมาะสมทุกประการ นอกจากเป็นลูกค้าการบินไทยเหนียวแน่นแล้ว หน้าตายังหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งเอเชีย ของสะสมของไดสุเกะจึงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากของที่เป็นสัญลักษณ์ของการบินไทย

ไดสุเกะเล่าที่มาของการสะสมของเหล่านี้ว่า เริ่มต้นจากตอนเด็กๆ คุณพ่อคุณแม่มีธุรกิจที่ประเทศไทย แล้วพอถึงช่วงปิดเทอมทุกครั้งทางครอบครัวจะส่งเขากับน้องสาวไปอยู่ประเทศญี่ปุ่น เพื่อจะได้รู้จักคุ้นเคยญาติๆ ของพ่อที่ญี่ปุ่น รวมถึงไปเรียนรู้วิถีชีวิต ความเป็นอยู่ ตลอดจนวัฒนธรรมและภาษาญี่ปุ่นทุกปี จนทำให้เขาสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้ตั้งแต่เด็กๆ

“ตอนเด็กผมกับน้องสาวจะโดยสารเครื่องบินจากเมืองไทยไปหาคุณป้าที่ญี่ปุ่น โดยทุกครั้งคุณแม่จะฝากพนักงานต้อนรับบนเครื่องให้ช่วยดูแลผมและน้อง ส่วนคุณป้าก็รอรับที่สนามบิน ทีนี้ช่วงที่อยู่บนเครื่องพี่ๆ แอร์โฮสเตสชอบให้ของเล่นของที่ระลึก คงไม่อยากให้ผมเหงาหรือกลัว เพราะเราไปแค่สองคนพี่น้อง พอได้ของก็รู้สึกเพลิน คิดว่าพี่ๆ ไม่ใช่สวยอย่างเดียวยังใจดีด้วย พอถึงญี่ปุ่นก็เก็บและตอนเดินทางกลับไทยก็เอาใส่กระเป๋ามาด้วย”

ไดสุเกะ บอกว่า ชิ้นแรกที่ได้มาเป็นลูกบอลที่มีสปริงแบบยืดหดดึงออกเข้าหากันได้ แอร์โฮสเตสสวยหุ่นดีคนหนึ่งให้มา แต่หลังจากนั้นทุกครั้งที่เดินทางไปกลับญี่ปุ่นเมืองไทยเขาจะได้ของอื่นๆ มาเรื่อยๆ ตั้งแต่ชิ้นเล็กไปจนถึงขนาดใหญ่ หลายชิ้นยังอยู่ แต่หลายชิ้นก็หายไปช่วงที่ย้ายบ้าน รวมถึงลูกบอลสปริง

“คนส่วนใหญ่อาจสะสมเครื่องบินจำลอง แต่ผมอะไรก็ได้ที่เป็นของการบินไทยชอบหมดและอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึก เพราะผมนั่งสายการบินนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต รู้สึกประทับใจในบริการของแอร์โอสเตสและสจ๊วดบนเครื่อง ของที่ได้มาพี่ๆ บนเครื่องให้เองบ้าง แต่ส่วนใหญ่ผมเป็นฝ่ายขอมากกว่า ขอตั้งแต่เด็กจนทุกวันนี้ก็ยังขอ (หัวเราะ) จนพี่ๆ เห็นหน้าก็รู้ว่าผมสะสมของพวกนี้ แต่บางชิ้นก็มีซื้อนะ”

ไดสุเกะ เล่าว่า พอได้มาเรื่อยๆ ก็เก็บและสะสมจริงจังตอน 18 ปี ของที่ได้มา เช่น ผ้าห่ม หมอน เซตช้อนของชั้นประหยัด ถุงเท้าของนักบิน สจ๊วด จานและแก้วไวน์ของชั้นบิซิเนสซึ่งขอยากมาก แต่ก็ได้มา 3 แบบ 3 ใบ หมวกของแอร์โฮสเตส เนกไทของสจ๊วดก็ขอมาแล้ว (หัวเราะ) ทุกครั้งที่ขอจะถูกถามว่าเอาไปทำอะไร แต่ก็บอกไปตรงๆ ว่าสะสม

“เวลาขอเขาให้นะ เต็มใจให้ด้วย เพราะรู้ว่าเราสะสม ผมเชื่อนะของแบบนี้น้อยคนจะเก็บ แต่ผมเก็บเกือบทุกอย่างแม้แต่ซองเกลือ ซองพริกไทย แก้วพลาสติกที่มีตราสายการบินเล็กๆ ขอตั้งแต่ชิ้นเล็กไปจนชิ้นใหญ่ แผ่นโปสเตอร์ที่สอนใส่หน้ากากหรือชูชีพที่อยู่หลังเบาะนั่งก็ขอมาแล้ว ใหญ่สุดคือกระเป๋าเสื้อผ้าของพี่ๆ พนักงาน ขอตอนพี่ๆ ลงจากเครื่อง (หัวเราะ) แต่แปลกไหมทั้งที่ไม่รู้จักเขาก็ใจดีให้มา นี่แหละผมประทับใจ” พระเอกหนุ่มเล่าวีรกรรมการขอของตัวเองอย่างอารมณ์ดี

เขาเล่าว่า สิ่งที่หวงที่สุดตอนนี้คือช้อนที่ไม่ยาวมากและมีตราโลโก้การบินไทยที่ปลายช้อน และไพ่อีกหนึ่งสำรับซึ่งหายากเพราะไม่ได้ผลิตแล้ว ถ้าให้พูดไปก็อาจเหมือนโฆษณาให้สายการบิน แต่ความรู้สึกจริงๆ การบินไทยเป็นสายการบินที่เขาใช้บริการมาตั้งแต่เด็กแล้ว ทำให้รู้สึกว่าปลอดภัย

“แปลกนะตอนเด็กเวลาอยู่บนเครื่องบินตั้ง 6 ชั่วโมงอยู่ได้ ตรงกันข้ามพอไปอยู่ที่ญี่ปุ่นคิดถึงบ้านทุกวัน มากไปกว่านั้นคือผมมานั่งจำ Airline Code หรือ Airport Code จนช่วงหนึ่งจำได้ครบหมดเลย ผมรู้สึกว่าผูกพันกับการบินไทยนะ จนบางครั้งก็แวบอยากเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องซะงั้น (หัวเราะ) แต่ตอนนี้ขอมุ่งทำธุรกิจครีมบำรุงผิวหน้ากับน้องสาว และลุยงานบันเทิงเต็มที่ไปก่อน เรื่องอื่นๆ ปล่อยให้เป็นอนาคต”

ไดสุเกะ สุรปทิ้งท้ายว่า แนวการสะสมของเขาอาจได้รับอิทธิพลจากนิสัยคนญี่ปุ่นมาว่าอะไรที่ใช่มันก็คือใช่ ดังนั้นของทุกอย่างที่สะสมจึงมิใช่แค่ความทรงจำดีๆ แต่มันมีมิตรภาพดีๆ ของพนักงานบนเครื่องอยู่ในนั้น แต่ละชิ้นก็มีเรื่องราวของการได้มาที่แตกต่างและช่วยทำให้จดจำเรื่องราวดีๆ อยู่ตลอด