รักเธอ...ประเทศไทย

โดย...ว.แหวน ภาพ : คลังภาพโพสต์ทูเดย์

ช่วงนี้เราจะได้ยินประโยค “รักเธอ...ประเทศไทย” อยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะในสื่อโซเชียลมีเดียต่างๆ และเมื่อไหร่ที่เห็นก็รู้โดยทันทีว่า “ประเทศเราเพิ่งจะผ่านเรื่องไม่ดีมาอีกแล้ว” มันมักจะมาในยามที่เกิดสถานการณ์ไม่ปกติ ที่นำความเดือดร้อน สูญเสีย มาสู่คนในชาติ และไม่ว่าสาเหตุจะมาจากภัยธรรมชาติหรือหายนะที่เกิดจากฝีมือคนด้วยกันเอง มันก็ทำให้ฉันเกิดคำถามขึ้นมาว่า “แล้วปกติเรารักกันจริงๆ ไหม?” หรือคำว่า “รักเธอประเทศไทย” ก็แค่คำที่ฟังดูดี เพื่อเอาไว้ใช้แสดงอาการปลอบโยน ในยามที่เราเจอกับเหตุการณ์แย่ๆ หรือแค่แสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น (ฉันขอไม่นับรวมถึงบุคคลที่มีความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ และปฏิบัติสอดคล้องกับประโยคนี้จริงๆ เดี๋ยวจะหาว่าฉันเหมารวมไปหมดทุกคน)

ตกลงว่า...ทุกวันนี้เรารักประเทศไทยกันจริงๆ หรือเปล่า?

ในขณะที่เราโพสต์ เราแชร์ ว่าเรารักประเทศไทย เราก็ยังโพสต์ยังแชร์ยังคอมเมนต์เรื่องของชาวบ้าน ขยายความ ต่อยอดเผยแพร่ ทั้งข้อความและภาพ โดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นประโยชน์กับใคร กับตัวเอง กับเจ้าของเรื่อง หรือกับประเทศชาติ? เล่นมันตั้งแต่เรื่องในมุ้ง เรื่องการเมือง ไปจนถึงเรื่องระดับชาติ โดยเฉพาะเรื่องที่ได้ด่าว่าใคร หรือองค์กรใด ทำเพื่อฮา เพียงเพราะอยากได้คำว่า “เจ๋ง” โดยลืมคำว่า “กาลเทศะ” หรือคำว่า “มารยาท” ไปเสียสนิทใจ ข่าวคราวเรื่องการเสียมารยาทของคนไทย เรื่องการใช้สื่อโซเชียลมีเดียอย่างไม่แคร์เวิลด์ ก็เลยมีมาให้อับอายเป็นระลอกๆ ต่อให้สืบไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่ใครๆ ก็สรุปได้ว่าคือ “คนไทย” เพราะมันพิมพ์ภาษาไทย!

เรารักประเทศไทย...ตรงนี้ห้ามจอด กูจะลงไปซื้อก๋วยเตี๋ยว แป๊บเดียว กูจอดเลยแล้วกัน

เรารักประเทศไทย...อย่าทิ้งขยะในรถ สกปรก เปิดกระจก ทิ้งไปนอกรถโน่น!

เรารักประเทศไทย...เอาเงินฟาดไป ลูกกูต้องได้เรียนโรงเรียนนี้

เรารักประเทศไทย...คนรอแท็กซี่เพียบ เราไปดักรอตรงต้นทางดีกว่า รอตรงนี้เสียเวลา

เรารักประเทศไทย...ถ้าอยากมาเที่ยวก็ต้องจ่ายแพงหน่อย หน้าหาดนี่ฟันไปเลย ไอ้พวกฝรั่งมันเต็มใจจ่ายอยู่แล้ว คนไทยอย่าไปขายมัน แม่งงก!

เรารักประเทศไทย...จะมัวไปสอบอยู่ทำไม เดี๋ยวคุยกับคนในให้ เข้าได้สบายอยู่แล้ว

เรารักประเทศไทย...ลูก “ป้ายบอกว่า Don’t touch นะแม่”

แม่ “อยากจับ จับไปเลยลูก นิดๆ หน่อยๆ ไม่สึกหรอหรอก”

เรารักประเทศไทย...เฮ้ย! หายนะครั้งยิ่งใหญ่ของไทย คนทั่วโลกควรได้เห็น กูจัดให้!

เรารักประเทศไทย เพราะประเทศไทยเป็นเมืองพุทธ เมืองแห่งการให้อภัย เมืองที่มีคนใจเย็น ยิ้มแย้ม (ก็ยังมีอยู่) เมืองที่มีความอะลุ้มอล่วยที่สุดในโลก เมืองที่ผู้คนใจดี มีเมตตา ไม่ถือสา และขณะเดียวกัน สิ่งเหล่านี้ก็หล่อหลอมให้คนบางคนกลายเป็น “คนมักง่าย” “คนไร้ระเบียบ” “คนไม่มีมารยาท” “คนเห็นแก่ตัว” โดยไม่รู้ตัว พอเข้มงวดก็บอกว่าตึงไป ไม่สมเป็นเมืองพุทธ

ตกลงระหว่างคำว่า “เข้มงวด” กับ “ผ่อนปรน” เรากำลังขาดอะไร?

ไอ้เรื่องแสดงความเห็นอกเห็นใจ ช่วยเหลือคนในชาติในยามคับขัน เราคนไทยได้ชื่อว่าน่ายกย่อง ชื่นชมไม่น้อยกว่าชาติใดในโลกอยู่แล้ว แต่การแสดงความรักชาติ เราต้องรอวันนั้นหรือ?

เราไม่ต้องรอรวมพลัง เพราะเรื่องบางเรื่อง ก็ทำได้เพียงลำพัง!