ตูน-ณยศ เสาว์ทองหยุ่น กับ จูเนียร์ สหายผู้ประโลมใจ

โดย...ลีโอ เคน/ภาพ วีรวงศ์ วงศ์ปรีดี

น.ต.ณยศ เสาว์ทองหยุ่น หรือ ตูน ที่ปฏิบัติหน้าที่ดูแลเรื่องการเงินบัญชีของกองทัพอากาศ แต่ที่ทำให้หนุ่มหน้าใสคนนี้เป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้นหลังจากได้ตำแหน่งหนุ่ม Men Intrend Man of the Year 2009 ตามด้วยการเดินบนเส้นทางสายบันเทิงอย่างเต็มตัว ทั้งงานแสดง นายแบบ และเร็วๆ นี้กับละครเรื่องพันท้ายนรสิงห์ ที่จะออนแอร์ทางช่อง 3

วันนี้หนุ่มตูนขอพักยก พักดาบ และลีลาการแสดง เพื่อมาบอกเล่าเรื่องราวความรัก ความสัมพันธ์อันน่ารักน่าใคร่ระหว่างเขาและจูเนียร์ สุนัขพันธุ์ผสมที่เป็นมากกว่าเพื่อน

“ผมเริ่มเลี้ยงสุนัขมาตั้งแต่เป็นเด็กแล้วครับ เคยเลี้ยงแมวมาก่อนแล้วโดนกัดก็เลยเข็ดไม่เลี้ยงแล้ว (หัวเราะ) เลยมาเลี้ยงหมา ตอนแรกแม่เป็นภูมิแพ้ แต่พอมาเลี้ยงหมาแม่ก็ไม่เป็นแล้ว แม่ผมจะเป็นคนที่ค่อนข้างหงุดหงิด ใจร้อน แต่พอนำหมามาเลี้ยง ตอนแรกก็ไม่เอาๆ แต่พอเลี้ยงก็รักถึงขั้นเรียกมันว่าลูก และก็ติด เราก็เออหมามันมีเซนส์นะ บ้านผมจะเลี้ยงหมาเหมือนเป็นอีกคนหนึ่งในบ้าน เราจะใส่ใจเขามาก อาบน้ำ กินข้าว ตัดขน เราจะใส่ใจเขาทุกอย่าง ทุกวันนี้ก็นอนด้วยกัน”

ปฐมบทความรักของเขาเริ่มต้นขึ้นทั้งครอบครัว และเลี้ยงสุนัขทั้งหมดอีกหลายตัว เริ่มจากพูเดิล เทอร์เรีย และโกลเด้น แล้วก็เริ่มมีลูกหลานสืบสกุลกันเกิดขึ้นอีกหลายตัว ถึงวันนี้ก็เหลือ 3 ตัว คือ พูเดิล 2 ตัว รวมทั้งจูเนียร์ สหายผู้รู้ใจของหนุ่มตูน “ผมรักมากตัวนี้ชื่อจูเนียร์ เป็นหมาข้างถนนที่แม่มันคลอดไว้ที่หน้าหมู่บ้านผมตอนที่อยู่รังสิต แล้วยามก็เอามาเลี้ยง แต่เขาคงเลี้ยงไม่ดี มันก็เลยมาที่บ้านผม ผมก็ให้ข้าวกินจนมันติดพอหลังๆ ก็มานอนที่หน้าบ้านผมเลย เราก็เอ็นดูมัน ผมมีเซนส์ว่ามันเป็นหมาที่ขาดความอบอุ่น เพราะยามไปเอามาตั้งแต่มันยังไม่หย่านม ที่เรียกว่าจูเนียร์เพราะมันตัวอยู่แค่เนี่ยทั้งที่ไม่ใช่เด็กแล้ว (หัวเราะ)

จูเนียร์ไม่ดุเลยครับ มันฉลาดมาก และผมที่ตัดสินใจเอามาเลี้ยงจริงๆ คือตอนน้ำท่วม เราก็ขนหมาทุกตัวมีพูเดิล 3 ตัว เอาไปเลี้ยงที่บ้านนครปฐม ผมก็คิดถึงจูเนียร์ว่ามันคงอยู่ได้เพราะยามดูแลอยู่ แต่ลึกๆ ผมก็รู้สึกไม่สบายใจเลยว่าจูเนียร์มันจะอยู่อย่างไร จน 2 วันผ่านไป ผมเลยให้เพื่อนเอารถสูงวิ่งไปรับมันที่บ้านรังสิต ตอนนั้นรู้สึกสงสารมากจริงๆ มันไปอยู่บนหลังคาป้อมยามหลบน้ำอยู่ ให้อะไรกินก็ไม่กิน มันขี้กลัวมาก มันก็ร้องตลอดเวลา ผมต้องเอาบันไดปีนไปรับมันลงมา น้ำตาผมจะไหล คนอื่นคิดว่ามันเป็นหมาไทยคงไม่เป็นไร และรู้จักเอาตัวรอด แต่มันกลับกลายเป็นหมาขี้กลัว ตอนนั้นอายุน่าจะขวบกว่าๆ ผมก็ค่อยๆ อุ้มลงมา เราก็ลุยน้ำไปด้วยกัน ว่ายน้ำก็ไม่เป็นพอย้ายบ้านผมก็เลยเอามันมาอยู่ด้วยเลย”

จากวันนั้นจนถึงวันนี้จูเนียร์ ก็กลายเป็นมิตรข้างกายที่ไม่ยอมห่างกันแม้เวลานอน

“จริงๆ แล้วจูเนียร์เป็นหมาขี้เกียจนะ (หัวเราะ) แต่ฉลาดมาก ไม่เคยอึในบ้านเลย จะไม่มีกลิ่นเลย ปวดแค่ไหนก็ไม่ และก็ไม่ซน ไม่ค่อยออกไปไหน จะอยู่แต่ในบ้าน เช้ามาเขาก็จะปลุกผมแล้ว แต่ถ้าผมไม่ตื่นมันก็จะนอนต่อกับผมนะ แล้วก็จะลงไปกินข้าวด้วยกันตอน 8 โมงเช้า ผมก็จะพาไปทำธุระ เสร็จมันก็จะขึ้นไปนอนอีกแล้ว พอเราอยู่มันก็จะมาเล่น และมันจะรู้นะเวลาผมเครียด ผมทะเลาะกับพี่ชายมันจะมาอ้อนอยู่ใกล้ๆ มันมีเซนส์ ไม่เคยกัดใคร เฟรนด์ลี่ เห่านะแต่ปากไม่เปราะ

ช่วงผมไปถ่ายละครแรกๆ มันจะเหงา เพราะมันติดผม พี่จะบอกว่ามันไม่กินข้าว และมันจะไม่สุงสิงกับใคร กินเสร็จก็จะเข้าห้องผมไปนอนบนเตียง

จูเนียร์จะขี้อ้อนครับ จะกระโดดหา นอนซุกอยู่ข้างๆ เวลานอนผมจะเอาหมอนข้างมากั้น แต่พอมาตอนเช้ามาจะมานอนในผ้าห่มกับผมแล้ว (หัวเราะ) เพราะมันขาดความอบอุ่น”

ด้วยความรักความผูกพัน จูเนียร์ก็ทำให้หนุ่มใจร้อนมีจิตใจที่อ่อนลง

“ผมมีความเชื่อว่าหมามันทำให้จิตใจคนเราซอฟต์ลงได้ ผมเป็นคนค่อนข้างไปรเวตนะครับ บางครั้งเครียด แต่พอมีหมาหันไปทีไรเครียดแค่ไหนก็ยิ้มออก ผมรู้สึกว่าหมามันทำให้จิตใจอ่อน ซึ่งแต่ก่อนผมจะใจแข็งและใจร้อนมาก จูเนียร์ทำให้ใจเราอ่อนขึ้น นุ่มขึ้น จากที่แต่ก่อนไม่เคย ความอ่อนหวานเราออกมาเองโดยไม่รู้ตัว”