อะไรคือ ปาราชิกสังฆาทิเสสของภิกษุในพุทธศาสนา!!! (ตอน ๙)

โดย...พระอาจารย์อารยะวังโส

ในยุคของเรา สมัยพระพุทธเจ้าพระนามว่า พระสมณโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ผกผันกลับกันกับสมัยของพระพุทธเจ้าพระนามว่า พระโกนาคมนะ สัมมาสัมพุทธเจ้า พุทธบริษัท ๔ ส่วน ไปสวรรค์ ๑ ส่วน ไปนรกถึง ๓ ส่วน มีพระอาจารย์และพระเถราจารย์กล่าวไว้เช่นนี้ และก็ไม่แปลกไปจากความเป็นจริง เพราะคนในยุคสมัยดังที่ปรากฏ มีกิเลสหนาปัญญาหยาบ ไม่เชื่อพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ทำแต่ความชั่วกันมากกว่าความดี จึงตกนรกมากกว่าไปสวรรค์ แม้บวชเข้ามาแล้วก็ดูหมิ่นในพระวินัยในอาบัติเล็กน้อย ประพฤติผิดกันมากมายอย่างที่เราทั้งหลายได้เห็นได้รู้ การขบฉันการใช้สอยการรับปัจจัยทั้งปวง บางครั้งก็รับในสิ่งที่ไม่ควร ประพฤติสิ่งที่ไม่ควร กระทำสิ่งที่ไม่ควร สุดท้ายก็ต้องเป็นไปตามการรับผลแห่งการกระทำนั้น

ยกกล่าวเรื่องศีลของพระในปาฏิโมกขสังวรศีล หมวดที่เป็นแม่บทหมวดแรก คือ ปาราชิก ๔ มี เมถุนปาราชิก คือ การเสพเมถุนธรรม ภิกษุเสพเมถุนคือเสพกาม การเสพกามของพระภิกษุที่เสพทั้งกับมนุษย์และอมนุษย์ทั้งหญิงทั้งชาย จนถึงสัตว์เดรัจฉาน พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้เป็นอันสมบูรณ์ เพื่อป้องกันมิให้ภิกษุกระทำความลามกในเรื่องดังกล่าวจนเสื่อมไปจากพระธรรมวินัย ไม่สามารถที่จะยังให้เกิดการพัฒนาจิตจนเข้าถึงพระนิพพานได้ จึงบัญญัติไว้อย่างชัดแจ้ง เป็นพุทธบัญญัติห้ามมิให้เสพเมถุน อันมีต้นบัญญัติมาจากพระสุทินกลันทกบุตร เป็นบุตรของชาวกลันทก อันเป็นหมู่บ้านหนึ่งใกล้กับเมืองเวสาลี ขณะนั้นยังไม่ทรงบัญญัติ พระสุทินได้กระทำลงไปจึงจัดเป็นต้นบัญญัติ แต่พระสุทินก็รับผลกรรมที่เกิดขึ้น แม้ไม่อาบัติ เพราะเป็นต้นเหตุแห่งอาบัติ อันเป็นต้นบัญญัติ แต่ก็ไม่สามารถที่จะเข้าถึงมรรคผลในพระพุทธศาสนานี้ได้

(อ่านต่อฉบับหน้า)