ใกล้ที่สุด...คือไกล

โดย...ปูปรุง [email protected] ภาพ คลังภาพโพสต์ทูเดย์

ไม่บ่อยครั้งนัก...

ที่เราจะสามารถมองเห็นสิ่งดีๆ จากสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว

ว่ามันเป็นความสุข ที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรมากนัก

แถมบางที...เป็นความสุขที่ยั่งยืนกว่าที่เราคิดไว้เสียอีก

ด้วยเพราะความสุข หรือสิ่งที่เราแสวงหามักถูกตีค่า

ให้ต้องมีราคาไว้ก่อนอยู่เสมอ

ต้องเดินทางไกลๆ ถึงจะได้พบธรรมชาติสวยๆ แปลกตา

ต้องแลกเปลี่ยนด้วยเงินจำนวนมาก

ถึงจะได้วัตถุสิ่งของที่ดูดี มีรสนิยม

ต้องปีนขึ้นไปให้สูง ถึงจะได้พบมุมมองที่กว้าง เหนือชั้นกว่า

แม้แต่เรื่องของการศึกษา

กว่าที่จะพบกับความสุขจากความสำเร็จ

ก็ต้องลงทุนด้วยเวลา ด้วยเงินจำนวนมากมายไม่ใช่น้อยเช่นกัน

จุดเปลี่ยนของตัวเองสำหรับเรื่องนี้...เกิดขึ้นในยามบ่ายวันหนึ่ง

เมื่อนั่งชิลชิล อ่านหนังสือใต้ต้นไม้ที่บ้านตัวเอง

แล้วความรื่นรมย์บางอย่างก็ปรากฏขึ้นเงียบๆ ในใจ

ความจริง...เราไม่จำเป็นต้องเดินทางไปไหนไกล

เราก็พบที่ที่เรามีความสุขสงบอย่างที่ต้องการได้นี่

การที่เราต้องเดินทางเพื่อเปลี่ยนสถานที่ทำงาน สถานที่อ่านหนังสือ

โดยคิดว่า คือการทำเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

เพื่อเติมแรงบันดาลใจใหม่ๆ

อาจเกิดขึ้น...เพราะความยึดติดไปเองว่าสิ่งที่ใกล้

มีคุณค่าน้อยเกินไป

หรือเทียบไม่ได้กับสิ่งที่อยู่ไกลออกไปมากกว่า

มุมมองที่อาจจะดูเหมือนเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้

บางทีก็มีส่วนช่วยให้เราได้หันหลังกลับ แล้วปรับเปลี่ยนทัศนะ

ที่ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีกในการใช้ชีวิตของเราได้หลายเรื่อง

อย่างเช่น กลับมาให้ความสำคัญและเห็นความรัก

และความใส่ใจของคนใกล้ตัว ว่ามีคุณค่า

ไม่แพ้ความสัมพันธ์ที่ได้รับจากคนนอกบ้านมากขึ้น

เรื่องนี้ลองสังเกตตัวเองดูก็ได้ ว่าจริงหรือไม่

ที่เรามักเกรงใจหรือให้ความสำคัญ ตลอดจนระมัดระวังคำพูดคำจา

หรือกิริยาท่าทางกับคนนอกบ้านมากกว่าคนในบ้านของเราเอง

จะด้วยเพราะลืมใส่ใจ หรือเพราะชะล่าใจว่าอย่างไรเสีย

คนในบ้านก็จะให้อภัย จะไม่ถือสาหาความกับเรา

แต่รู้หรือเปล่าว่าบางที เหตุการณ์ธรรมดาสามัญแบบนี้

ก็ทำให้เขาเหล่านั้นน้ำตาตกในมาแล้วมากมายนับครั้งไม่ถ้วน

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งสำคัญไม่แพ้กันก็คือ

การได้กลับมาทบทวนเพื่อให้เห็นคุณค่าของสิ่งที่กำลังทำอยู่

ให้ความสำคัญกับความเป็นปัจจุบัน วันนี้ วินาทีนี้

ว่าคือช่วงเวลาที่ควรทำสิ่งที่ดีที่สุด

มากกว่าที่จะโหยหาอดีต หรือกังวลกับอนาคตอันห่างไกล

สรุปโดยรวมแล้ว ก็คือเราคงจะจัดลำดับความสำคัญในเรื่องอื่นๆ

แต่ละช่วงเวลาได้ลงตัวขึ้นกว่านี้ หากมีเวลาได้ทบทวนอีกครั้ง

...แล้วเปิดใจตัวเองให้กว้างกว่าเดิม

มีบุคคลอาวุโสท่านหนึ่ง

ซึ่งฉันรู้สึกเคารพและชื่นชมท่านเป็นการส่วนตัว

ท่านผู้นั้นคือ ศาสตราจารย์ระพี สาคริก อดีตอธิการบดีมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

ผู้ประกอบคุณูปการมากมายให้กับระบบการศึกษาและสังคมไทยจนกระทั่งปัจจุบัน

แม้ว่าอายุอานามของท่านจะล่วงเลยมามากแล้วก็ตาม

ท่านเคยเขียนบทความไว้ชิ้นหนึ่ง สรุปใจความได้ว่า

คนส่วนใหญ่มักมองข้ามความสำคัญของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ร่างกายและจิตใจตัวเอง

ท่านบอกว่าหากเราไม่ดูถูกความสำคัญของร่างกาย&จิตใจตัวเอง

แล้วยกมันไว้เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดโดยไม่คิดทำลาย

แต่สร้างสรรค์ และทำใจให้เป็นกลาง เปิดกว้างแล้ว

ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน หรือทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น เพราะเหตุว่าทำแล้วมีความสุข

เหมือนคำพูดที่ว่า ร่างกายคือบ้านที่อยู่อาศัย ส่วนใจนั้นคือของจริง

การที่พบปัญหาแล้วเป็นทุกข์ เพราะว่าเรานั้นยังหาตัวเองไม่เจอ

เมื่อไม่เจอก็เท่ากับว่าได้ปล่อยให้ชีวิตเราตกอยู่ในความประมาท

ในยุคที่โลกหมุนเร็วเหลือเกินแบบทุกวันนี้

นอกจากชีวิตจะเสียสมดุลได้ง่ายดายแล้ว

บ่อยครั้ง เรายังปล่อยบางสิ่งที่มีค่าและอยู่ใกล้

ให้พร่าเลือนและห่างไกลไปอย่างน่าเสียดาย

กฤษณมูรติ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ท่านเคยกล่าวไว้ว่า

“ก่อนจะเดินทางไกล เธอต้องเดินทางใกล้ก่อน ใกล้ที่สุดนั้น คือตัวเธอ

ก่อนจะทำสิ่งใดๆ เธอต้องเข้าใจตัวเอง”

วันนี้ ก่อนที่จะเพ่งสายตาพุ่งตรงไปข้างหน้า

อย่าลืมหลับตาเพ่งพินิจพิจารณาตัวเองก่อนออกเดินทาง

ขอให้โชคดีนะคะทุกคน :)