ม.ล.สุดาวดี เกรียงไกร...ภูใจใส = ใจนำทาง

ในวัย 65 ปีของ “อาดา” บนเส้นทางจากอดีตถึงปัจจุบันของภูใจใสฯ ตลอดสิบปีที่ผ่านมามอบบทเรียนให้เธอมากมาย จุดเริ่มต้นของที่นี่เกิดขึ้นเพราะ “ใจ” ที่ลุ่มหลงในความงามของไม้ไผ่ อยากให้คนไทยเห็นคุณค่าและมองให้ลึกซึ้งว่าไม้ไผ่ที่หน้าตาธรรมดาหาได้มากในท้องถิ่น นำมาขัดเกลาเสียนิด ประดิษฐ์เสียหน่อย ก็กลายสร้างคุณค่าบนผืนแผ่นดินไทยได้ และถ้าดูแลให้ดีๆ มีอายุการใช้งานได้นานนับสิบปี

“ใครจะคิดล่ะว่า รีสอร์ตที่สร้างด้วยไม้ไผ่แท้ๆ ขายได้ราคาหลักพัน” เธอเล่าก่อนย้อนให้ฟังว่า พลันเห็นที่ดินผืนนี้ครั้งแรก ก็ตกหลุมรักขึ้นมาทันทีและบอกว่านี่แหละคือที่ที่เราจะมาอยู่ จากนั้นก็เริ่มเนรมิตบ้านในฝันขึ้นมา “คือเรามาด้วยการที่ไม่ได้คิดอะไรเลย มาเพราะอยากมา พอเห็นที่ปุ๊บมันตัดสินใจมาเลย มันสวยเหลือเกินที่จะทำบ้านอยู่ แล้วสามีก็บอกว่าสร้างๆ ไปเยอะขนาดนี้ก็ทำเป็นโรงแรมเลย ทำเลยโดยไม่ได้คิดอะไร” จาก 10 ห้องก็กลายเป็นรีสอร์ตขนาด 50 ห้องในปัจจุบัน ทว่าโชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้งเมื่อสิ่งที่เธอปั้นมากับมือกลับตกอยู่ในกองเพลิง วอดวายไปเกือบหมด เวลานั้น หากไม่มีสติ ก็คงไม่มีภูใจใสในวันนี้

“ตอนรีสอร์ตโดนไฟไหม้ ซึ่งเป็นอะไรที่ช็อกมาก เป็นสิ่งที่เรานึกไม่ถึง เป็นช็อกที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิต หมดทุกอย่างเลย มองซ้ายก็หมด มองขวาก็หมด นี่คือสิ่งที่เรารักที่สุด ปั้นมันมาแล้วก็หายไปในบัดดล แต่เพราะเราได้สติ แม้เรายืนอยู่ตรงนั้น ชาทั้งตัว เข่าแทบทรุด ลูกน้องร้องไห้กระจองอแง พอหลังจากชาเริ่มได้สติ ถามตัวเอง จะทำยังไงต่อไป จะอยู่ที่ไหน กล้าถามตัวเองจะเอายังไง จะกลับกรุงเทพฯ หรือจะอยู่ที่นี่ ใจมันก็ตอบว่าอยู่ที่นี่ แล้วจะทำยังไง เงินไม่มีสักบาท จะเอาเงินที่ไหนมาทำ ก็หัวไวว่ามีสมบัติที่ไหนวะกู (หัวเราะ) มีบ้านไทยที่กรุงเทพฯ ยกมือขึ้นบอกพ่อขา ดารักบ้านนี้สุดชีวิต แต่ดาต้องขอพ่อขายเพื่อเอาเงิน บุญที่เราเป็นคนไม่ยึดติด ชีวิตเราอย่าไปยึดติด มันจำเป็นต้องไปมันก็ต้องไป เราต้องยอมรับ แล้วพรุ่งนี้จะมีแขกเข้ามา 30 คน เราก็บอกลูกน้องให้หยุดร้องไห้ ไปซื้อหม้อซื้อไหมาทำอาหารข้างบน ไปเลี้ยงบนนั้นเลย นั่นล่ะคือที่ทำโรงแรมของเรา เราก็ปิดที่นี่เลย เชื่อไหมว่า รีสอร์ตเราโดนเผาตอน 6 โมงเย็น เที่ยงของอีกวันเราเลี้ยงแขกได้เลย” และเพราะสตินี่แหละ 4 ปีหลังจากเหตุการณ์สะเทือนใจวันนั้น ความเขียวครึ้มก็หวนคืนสู่ที่นี่อีกครั้งหนึ่ง

หลายสิ่งที่เธออยากให้ภูใจใสฯ พิสูจน์บางอย่างให้คนไทยได้มองเห็น นอกจากการนำไม้ไผ่มาเป็นวัสดุหลักของสถาปัตยกรรมที่ทำให้ดูดีมีคลาส การให้โอกาสคนในท้องถิ่นคืออีกเป้าหมายในหัวใจที่เธอบอกว่าคนเราทุกคนสามารถพัฒนากันได้ หากเรามอบโอกาสให้เขา “เราต้องการให้คนท้องถิ่นดูแลสถานที่นี้ ชาวบ้านชาวเขา เรามีคติว่าถ้าคนเราให้โอกาสเขา เขาทำได้ เราอาจจะเหนื่อย แรกๆ เลือดตาแทบกระเด็นกว่าจะเทรนว่าความสะอาดแบบอินเตอร์เป็นยังไง เด็กบางคนพูดภาษาไทยยังไม่ชัดเลย จากไม่เป็นอะไรเลย เขาพูดภาษาอังกฤษได้ รู้จักบริการแขกที่มาพัก แค่นี้เราก็ภูมิใจ คนเราถ้ามีแต่จะให้ เราก็จะได้รับเองในท้ายที่สุด”

“เราส่งต่อภูใจใสฯ ให้เจนเนอเรชันใหม่แล้ว บอกเขาไว้ว่า อาดาสร้างภูใจใสฯ ขึ้นมาเหมือนลูกคนเล็ก ก็พยายามประคับประคองมาทั้งๆ ที่มีเรื่องไฟไหม้ ได้ปั้นมาถึงขนาดนี้แล้ว อยากที่จะให้เขารับไป ตอนเรายังมีชีวิตอยู่ ถ้ามีอะไรจะได้ปรึกษาเราได้ คือเราคิดว่าคนเราเนี่ยถ้าจะมอบอะไรให้กับลูกหลาน ต้องให้ตอนเรายังอยู่ แต่ต้องตัดให้ได้ อย่าไปยุ่ง เพราะจะทำให้เขาทำอะไรไม่ได้ แล้วเด็กรุ่นใหม่ก็มีไอเดียของเขา มีความคิดของเขา เราบอกกับเขาว่า เราฝันอยากให้ภูใจใสฯ เป็นที่พักสำหรับแขกทั้งด้านร่างกายและจิตใจ เป็นที่สัปปายะ คนเครียดมาที่นี่จะลืมทุกอย่าง ให้ธรรมชาติบำบัด ขอให้เขาค่อยๆ เดินไปทางนี้”