ธรรมบรรยายจากมุมไบมงคลสูตร...สู่การเจริญวิปัสสนา(ตอน ๖)

โดย...พระอาจารย์อารยะวังโส

และให้ข้อสังเกตอีกข้อหนึ่ง ก็คือ พระสงฆ์หรือบุคคลที่จะรับคำสั่งสอนตรงนี้ได้ ก็ต้องเพราะพระผู้มีพระภาคเจ้าหรือพระอาจารย์ได้ตรวจสอบแล้วว่า บัดนี้ พระสงฆ์นี้หรือบุคคลนี้พร้อมแล้วที่จะเรียนรู้ในบทนี้ นั่นหมายความว่า คุณภาพจิตของท่านนั้นมีความเป็นสมถะ คือ มีความสงบ มีอำนาจสมาธิพอเพียงแล้ว และด้วยอำนาจสมาธิที่พอเพียงแล้วนี้ จิตจึงสามารถรับธรรมได้ เมื่อรับธรรมได้ ก็เกิดความรู้ในธรรมนั้นอย่างเป็นไปโดยธรรม ก็ย่อมสำเร็จผลได้ด้วยคุณภาพจิตที่ดีนั้น

ในพระศาสนาจึงมี ๒ ส่วน ส่วนหนึ่งเรียกพระธรรมคำสั่งสอน ส่วนหนึ่งเรียกพระวินัย คือ ข้อประพฤติปฏิบัติเพื่อออกมาจากความไม่ดีทั้งปวง

“วินัย” คือ การพัฒนากายวาจาใจในระดับเบื้องต้น ส่วน “ธรรมะ” คือ การพัฒนากายวาจาใจในระดับสูงสุด ถ้าเราพูดเรื่อง “วินัย” ก็คือ ศีลของคนโดยทั่วไป แสดงว่าความสำนึกขั้นของความเป็นมนุษย์ที่ดีที่ประเสริฐ คือ มีจิตสำนึกที่ดี เกรงกลัว สะดุ้งกลัวต่อบาป และมุ่งการทำบุญให้เกิดขึ้นแล้วในชีวิตของบุคคลนั้น ก็มุ่งการทำบุญ แล้วได้การกุศลนั้น

ก็แสดงว่า นี่ตรงกับมังคลสุตตังในเบื้องต้นว่า เป็นการพัฒนาคุณภาพชีวิตของตนเองให้อยู่ในสังคมได้ เป็นคนที่มีศีลธรรม มีจริยธรรม และมีคุณธรรม

เพราะฉะนั้น จึงเห็นว่า การสอนของพระพุทธเจ้าก่อนที่จะเข้าสู่วิปัสสนาญาณนั้น จะต้องให้บรรดาสาวกหรือพระสงฆ์หรือบุคคลทั้งหลาย เตรียมความพร้อมเป็นคนดีหรือเป็นพระที่ดีในเบื้องต้นก่อน

อ่านต่อฉบับพรุ่งนี้