'การให้อิ่มใจเสมอ' สุปราณี พาณิชเจิรญ

โดย วราภรณ์ ภาพ : สุปราณี พานิชเจริญ

 เหตุน้ำท่วมเมื่อปี 2554 ไม่ได้นำมาแต่ความสูญเสีย แต่ยังทำให้เกิดคำว่า "จิตอาสา" เป็นที่รู้จักแพร่หลาย และหนึ่งในจิตอาสาที่ทำการให้ ตั้งแต่เหตุน้ำท่วมอย่างเช่น "มะนาว" สุปราณี พาณิชเจริญ วัย 31 ปี คุณแม่ของลูกสาววัยกำลังน่ารักหรรษา เด็กหญิงสุวิชญา พาณิชเจริญ วัย 1.6 ขวบ รู้จักการเป็นผู้ให้ตั้งแต่นั้น และอยากส่งต่อการให้ไปสู่ลูกสาว เพราะการเป็นผู้ให้ความรู้สึกอิ่มใจ ซึ่งถือเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตต่อไป

 มะนาว เป็นคน จ.นนทบุรี จุดเริ่มต้นของการเป็นจิตอาสาย้อนกลับไปเมื่อ 7 ปีก่อน ที่เดิมเธอเป็นคนชอบท่องเที่ยวตามต่างจังหวัด ซึ่งนำพาความสุขมาให้ ณ ตอนที่ไปเยือนสถานที่นั้นๆ แต่การทำจิตอาสาไม่ใช่ เพราะได้ความประทับใจกับพื้นที่ที่ไปด้วย

 “ครั้งแรกที่มะนาวได้เป็นจิตอาสา ตอนเรียนอยู่คณะศิลปกรรมศาสตร์ ที่วิทยาลัยเพาะช่าง แต่ก่อนหน้านั้นเมื่อปีน้ำท่วมใหญ่ ผู้คนเดือดร้อนมาก มะนาวจึงอยากช่วยเหลือ เพราะเราไม่ได้เดือดร้อน"

 เธอบอกว่า เพราะอาศัยอยู่ในเขตปริมณฑลที่ไม่ได้โดนน้ำท่วมก็ได้ยินคำว่าจิตอาสา จึงอยากช่วยเหลือคนอื่นๆ

 "ไปทั้งช่วยไปแพ็กของที่ดอนเมือง เวลาได้ยินว่าสถานที่ไหนอยากได้จิตอาสามะนาวก็ชวนเพื่อนไป ไปช่วยหลายกลุ่มหลากมูลนิธิมาก พอได้ไปช่วยเหมือนได้พบมิตรภาพได้พบเพื่อนใหม่ๆ ที่มีจิตอาสาเหมือนกัน”

 มะนาวไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เธอยังร่วมเป็นจิตอาสาของมูลนิธิต่างๆ เช่น เรดบลู โรงบ่มอารมณ์สุข และบ้านดินไทย โดยดูช่วงเวลาที่ว่าง เพราะหลังศึกษาจบเธอเข้าไปทำงานในฝ่ายโฆษณาให้กับบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง เฉลี่ยทำกิจกรรมจิตอาสา 1 ครั้ง/เดือน แล้วยังชวนแฟนหนุ่มพนักงานปูนซิเมนต์ไทยมาเป็นผู้ให้ด้วย

 แม้ในช่วงใช้ชีวิตสมรสกับแฟนหนุ่ม ก็ยังจัดสรรเวลาไปเป็นจิตอาสาออกค่ายพัฒนาโรงเรียนให้กับเด็กๆ ตามต่างจังหวัด แต่พอมีลูกน้อยก็ห่างหายไป ได้ไปเพียงครึ่งปีต่อหนึ่งครั้ง

 “พอแต่งงาน สามีก็ไม่ได้ขัด เขายังจะไปร่วมด้วยหากเวลาได้ แต่ช่วงมีลูกยังเล็กมากก็นานๆ ไปที รวมทั้งมะนาวต้องเป็นคุณแม่ฟลูไทม์ แต่ก็ยังหาเวลาไปเป็นจิตอาสาอยู่นะคะ เพราะมันเป็นความชอบ แม้ไปร่วมกลุ่มเป็นจิตอาสากับเพื่อนๆ ไม่ได้ แต่ก็เป็นการบริจาคสิ่งของแทน ถึงไม่ได้ลงไปด้วยตัวเอง”

 เหตุการณ์การเป็นจิตอาสาที่มะนาวรู้สึกประทับใจที่สุดมีเยอะแยะมากมาย แต่งานจิตอาสาที่เธอชื่นชอบคือ การทำงานเกี่ยวกับเด็ก

 “มะนาวรู้สึกว่าโตมากับครอบครัวฐานะปานกลาง อยากได้อะไรพ่อแม่ก็หาให้ได้ทุกอย่าง มะนาวไม่รู้สึกว่าขาดอะไร แต่การเป็นจิตอาสาได้เจอเด็กที่อยู่ห่างไกล ซึ่งเราไม่เคยรู้เลยว่า ของที่เราเหลือใช้แล้ว มันจะมีคุณค่าทำให้เด็กๆ รู้สึกมีความสุขมาก มันเป็นจุดที่ทำให้มะนาวรู้สึกว่าได้ให้แล้วรู้สึกอิ่มใจ ไม่รู้สึกว่าเราให้แล้วเสียไป แต่เรารู้สึกว่าได้รับ

 ตอนเรียนวิทยาลัยเคยรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ไปเป็นจิตอาสาตามโรงเรียนต่างจังหวัด ไปจัดทาสีจัดบอร์ดให้น้องๆ ทำให้โรงเรียนของเขามีสีสัน ทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ ก็ได้ความสุขทุกครั้ง ซึ่งเราคิดว่าเราไปให้เด็กๆ นะคะ แต่จริงๆ แล้วเรากลับได้ความอิ่มใจกลับมามากเหลือเกิน

 อย่างเราอยู่กรุงเทพฯ เราพบเจอแต่ความไม่เป็นระเบียบ การเบียดเบียนกันของผู้คนในเมือง แต่ไปต่างจังหวัดแม้เราไปทำให้ลูกๆ หลานๆ ของชาวบ้าน แต่ชาวบ้านก็ยังเป็นห่วงเราว่า ที่อยู่สบายไหม อาหารที่เขาทำให้กินเรากินได้หรือเปล่า มันเป็นความห่วงใยและเป็นน้ำใจที่เราไม่คาดคิดว่าจะได้มาก่อน มันอบอุ่นมาก”

 ความอบอุ่นนี่เองที่ให้มะนาวได้จากการเป็นจิตอาสา และมะนาวยังจะส่งต่อการให้นี้ไปสู่ลูกสาว และเธอตั้งใจว่าหากลูกสาววัย 2-3 ขวบ เธอจะพาลูกไปออกค่ายด้วย เพื่อลูกจะได้เรื่องการใช้ชีวิตสอนให้เขารู้จักการแบ่งปัน

 “ความเป็นเด็กมักเป็นฝ่ายได้รับ มะนาวอยากสอนให้ลูกได้รู้จักคุณค่าของการให้บ้าง น่าจะทำให้จิตใจของลูกได้รู้สึกแบบน่าจะมีความสุขเหมือนเรา ปกติถ้าสามีไม่ได้ติดอะไร เขาก็ไปด้วยตลอด สามีเป็นแฟมิลี่แมนมากค่ะ มะนาวตั้งใจว่าจะเป็นจิตอาสาไปตลอด เพราะรู้สึกมันอยู่ข้างในเราแล้ว คิดว่าจะปลูกฝังให้ลูกด้วย ซึ่งสามีเห็นด้วย เขาเข้าใจในสิ่งที่เราอยากปลูกฝังค่ะ”