โซ้มเรีย

โดน...ธนก บังผล

ก็ว่าจะไม่พูดถึงคดีปราสาทพระวิหารแล้วเชียว เพราะกว่าศาลโลกจะพิพากษานั้นอีกนานเลยละครับ น่าจะลากยาวจนปลายปีด้วยซ้ำไป

ครั้นจะเอาจิตไปสัมผัส ใช้ญาณทิพย์ประเดี๋ยวใครเขาจะมาเหมาว่าผมชี้นำผู้พิพากษาซะเปล่าๆ ฮ่าๆ

ไม่เขียนก็ไม่ได้ครับ ผมเดินไปตรงไหนก็มีโทรทัศน์เปิดกล่อมทุกมุมห้องสะกดจิตจนหน้าผมกำลังจะแปลงเป็นศิลาแลงอยู่มะรอมมะร่อ

ปราสาทนั้นสำคัญไฉน พื้นที่ทับซ้อนสำคัญอย่างไร เอิ่ม...ทางวิชาการแล้วมันบรรยายลำบากครับ

แต่ถ้าจะเอาแบบวิชาเกินที่ผมถนัดละก็ ต้องพาเข้ารกเข้าพงหลงดงกล้วยกันไปเลยดีกว่า อ่ะ เชิญตามมาครับ

ผมลองสังเกตอารมณ์ร่วมของคนไทย เดาเอาว่าเลือดรักชาติหลายคนคงจะระเรื่อเปล่งประกายออราปิ๊งๆ แหม...เป็นอย่างนี้นานๆ ก็ดีสิครับ ผมช้อบ ชอบ

หลายปีมานี้คนไทยผ่านเหตุบ้านการเมืองมากมาย แต่ที่ผมว่าน่าอับอายที่สุดคือ เราทะเลาะกัน ไม่รักกันไม่ว่า แต่กลับเกลียดกัน แช่งชักหักกระดูกแบ่งฝ่ายแบ่งสี

ตอนที่เราทะเลาะกันนี่ ไม่รู้ว่าคนกัมพูชาเขานั่งฮาตรึมกันหรือเปล่า ผมละอ๊ายอาย ให้ตายสิ

อะไรที่มันผ่านมาแล้ว เรากลับไปแก้ไขไม่ได้ ในขณะที่เพื่อนบ้านเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ปรากฏว่าพี่ไทยเดินถอยหลังซะงั้น

ทั้งกีฬา การเมือง เศรษฐกิจ และจิตใจ เสื่อมกันลงไปทุกวัน ครับผมก็เสื่อม ฮ่าๆ

จะกล่าวถึง คุณทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกรัฐมนตรี ผู้ซึ่งปลูกรักสานสัมพันธ์กับสมเด็จฮุนเซนแนบแน่นยิ่งกว่ากลมกล่อมเป็นเนื้อเดียวนั้น อะแฮ่ม... บังเอิญผมก้าวข้ามมาละครับ พาดพิงไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา

ก็ได้แต่หวังละครับว่าเมื่อถึงวันนั้น วันที่ศาลโลกจะต้มยำทำแกงสุดแต่วินิจฉัยไปทางไหนก็ตามแต่

เราปฏิเสธไม่ได้หรอกครับว่า เราก็ยังต้องอยู่บนแผ่นดินนี้ไปกันจนกว่าจะล้มหายตายจากตามสะดวก ไม่มีใครอยากเสียดินแดน ทั้งกัมพูชาและไทย ผมเชื่อว่าคนรักชาติก็ย่อมหวงแหนเป็นปกติ

เมื่อเรื่องมันบานปลายจนขึ้นศาลโลกไปแล้ว มันก็ต้องมีแพ้มีชนะ ระหว่างนี้ก็ต้องเอากึ๋นไปฟาดฟันกัน

เฮ้อ...พูดถึงเรื่องกึ๋น สารภาพตามตรง ผมมองหน้าคุณสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล รมว.ต่างประเทศแล้ว มันละเหี่ยใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ไม่ฟินอย่างแรง...ละไว้ในฐานที่เข้าใจนะฮ๊าฟฟฟ

อยากจะ “โซ้มเรีย” (ขอลา) แล้วไปหา “แป๊ดวิกอลจารึก” (จิตแพทย์) จริงๆ ฮ่าๆ