เรื่องเล่าจากโรงพยาบาล

“คนไม่พิการมักจะทึกทักเอาว่าร่างกายกระฉับกระเฉงแข็งแรงดี เรามักนึกว่าร่างกายพร้อมตอบสนองความต้องการในชีวิตประจำวันของเราอยู่เสมอ ในทางตรงกันข้าม คนที่มีสมรรถภาพร่างกายลดลงจะเรียนรู้ว่าแม้แต่ข้อต่อข้อหนึ่งที่มือหรือเท้าก็มีคุณค่ามหาศาลเพียงใด”

นี่คือเนื้อหาตอนหนึ่งจากหนังสือ “ถึงแก่นเรื่องเล่าจากโรงพยาบาล” เรื่องสั้นรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียนของประเทศฟิลิปปินส์ ประจำปี 2554 ผลงานของ โรมูโล พี. บาควิราน จูเนียร์ ที่ได้ถ่ายทอดประสบการณ์ช่วงหนึ่งของชีวิตที่ค่อนข้างลำบากของเขาให้ผู้อ่านได้รับรู้ ซึ่งหลายช่วงหลายตอนก็แฝงมุมมองบางอย่างให้คนไม่ป่วยได้ฉุกคิดเหมือนกัน

วรรณกรรมเรื่องนี้เป็นการรวมงานเขียน 3 เรื่องของผู้เขียน คือ อนุทินจากโรงพยาบาล ที่เหมือนเป็นบันทึกส่วนตัวของผู้เขียนในช่วงที่ต้องพักฟื้นหลังได้รับอุบัติเหตุขณะลงจากรถสองแถว จนทำให้เขาเดินไม่ได้อยู่ระยะหนึ่ง

นอกจากประสบการณ์ที่เขาได้สัมผัสในโรงพยาบาลแล้ว ผู้เขียนยังได้เล่าถึงเรื่องต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต ฉายภาพให้เห็นสังคมของชาวตากาล็อก ทั้งชีวิตส่วนตัว การแต่งงาน ความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว ซึ่งเจ้าตัวบอกว่าเป็นความเรียงเรื่อง “ส่วนตัว” ซึ่งมีเนื้อหาสนุกและเผ็ดร้อนเกี่ยวกับการเติบโตในแขวงลาโลมา ในกรุงมะนิลา

ส่วนอีกสองเรื่องคือ บ้านคือวิมาน และ ผมเคยกอดพ่อแค่ครั้งเดียว เป็นเรื่องชีวิตความสัมพันธ์กับครอบครัวและเพื่อนฝูง ทำให้เห็นและรู้จักชีวิตของคนฟิลิปปินส์ในสังคมเมืองได้ดียิ่งขึ้น

นี่เป็นหนังสืออีกเล่มที่อ่านได้เพลินๆ ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านบันทึกส่วนตัวของใครบางคนที่สอดแทรกมุมต่างๆ เกี่ยวกับชาวฟิลิปปินส์จากมุมมองของ “คนใน” ที่น่าอ่านเล่มหนึ่ง