ภารกิจ "หมูแดง" รถใจดีแจกอาหารฟรีคนยากไร้

เรื่อง อินทรชัย พาณิชกุล ภาพ วิศิษฐ แถมเงิน

ทุกคืนวันจันทร์ เวลาสองทุ่มตรง บริเวณลานคนเมือง ศาลาว่าการกรุงเทพมหานครจะพลุกพล่านไปด้วยกลุ่มคนไร้บ้าน บ้างเนื้อตัวสกปรกมอมแมม บ้างหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง ต่างยืนๆนั่งๆเหม่อมองไปยังถนน คล้ายกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นเอง เมื่อรถปิกอัพดัดแปลงเป็นรูปหมูสีแดงตัวใหญ่เลี้ยวปราดเข้ามาจอด ผู้คนที่กระจัดกระจายก็พากันลุกพรึ่บ เดินมาเข้าแถวต่อคิวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

นี่คือ “หมูแดง” รถโมบายเคลื่อนที่กับภารกิจแจกอาหารฟรีให้แก่คนไร้บ้าน ภายใต้โครงการ “Food for friends” ของมูลนิธิกระจกเงา

“หมูแดง” รถโมบายขวัญใจคนยาก

เคยเห็นแต่ในต่างประเทศว่ามีคนใจบุญขับรถตระเวนไปทั่วเมือง แจกแฮมเบอร์เกอร์ให้แก่คนเร่ร่อนได้ประทังความหิวโหย เพื่อให้มีเรี่ยวแรงในการต่อสู้ชีวิตต่อไป

วันนี้ มูลนิธิกระจกเงา ได้ก่อตั้งโครงการ Food for friends ขึ้น เพื่อแบ่งปันอาหารเครื่องดื่ม ขนมนมเนย ข้าวของเครื่องใช้ในการดำรงชีวิต รวมถึงยารักษาโรคแก่กลุ่มคนไร้บ้านผู้ด้อยโอกาส

โดยมี “หมูแดง” รถโมบายเคลื่อนที่ซึ่งดัดแปลงเป็นรูปหมูน้อยยิ้มแฉ่งน่ารักตัวสีแดงสดใส เป็นตัวชูโรง 

“เรื่องมีอยู่ว่ามีนักธุรกิจคนหนึ่งได้เข้ามาปรึกษาว่าอยากจะบริจาคเงิน 2 ล้านบาท เพื่อสร้างเป็นโรงทานแจกจ่ายอาหารให้คนตกทุกข์ได้ยาก ประกอบกับเคยเห็นรถเคลื่อนที่แจกแฮมเบอร์เกอร์ให้คนไร้บ้านที่อเมริกา เลยปิ๊งไอเดีย กลายมาเป็นรถโมบายเคลื่อนที่คันนี้

เหตุที่ตั้งชื่อว่า “หมูแดง” อยากจะสื่อถึงความเป็นอาหารการกิน ให้ทุกคนรู้ว่าถ้าเห็นรถคันนี้เมื่อใด แสดงว่าเรากำลังจะนำอาหาร ขนม เครื่องดื่มไปแจกจ่ายให้พี่น้องคนไร้บ้าน” สิทธิพล ชูประจง หัวหน้าโครงการผู้ป่วยข้างถนน มูลนิธิกระจกเงา เล่าให้ฟังถึงที่มาที่ไป

ดีเดย์คือ ทุกคืนวันจันทร์ เวลา 20.00 – 22.00 น. ณ บริเวณลานคนเมือง ศาลาว่าการกรุงเทพมหานคร ใกล้กับเสาชิงช้า โดยจะมีการแจกอาหารชุด ประกอบด้วยข้าวราดแกงหนึ่งกล่อง ผลไม้และขนมถุงเล็กๆ น้ำดื่มเย็นหนึ่งขวด นอกจากนี้ยังมียาแก้ปวดแก้ไข้ ทำแผล รักษาพยาบาลเบื้องต้น บางคืนอาจมีชา กาแฟ ไม่ก็เสื้อผ้าที่ได้รับบริจาคจากผู้ใจบุญติดมือไปมอบให้ด้วย

“อาหาร ขนม เครื่องดื่ม ยารักษาโรค เสื้อผ้า เป็นสื่อกลางเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างมูลนิธิกับกลุ่มคนไร้บ้านให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น ทำให้ช่องว่างระยะห่างหดแคบลง พวกเขาไม่ได้อดอยาก หิวโหย ขาดแคลนอาหารอะไรขนาดนั้น แต่การที่เราเอาของกินของใช้ไปให้ ไปเยี่ยมเยียนพวกเขา มันเป็นเครื่องหมายที่แสดงถึงน้ำใจ ให้รู้ว่าเราไม่ทอดทิ้งเขา”

จากเพื่อนถึงเพื่อน

วิลาวัลย์ รวดเร็ว วัย 25 นักศึกษาสาวจากคณะนิเทศศาสตร์ สาขาโฆษณา มหาวิทยาลัยศรีปทุม เป็นหนึ่งในอาสาสมัครที่เข้ามาร่วมโครงการนี้มาหลายสัปดาห์ติดต่อกันแล้ว

“มา 5-6 ครั้งแล้ว รู้ข่าวจากเฟซบุ๊ก เลยเลือกวันที่ไม่มีเรียนมา งานหลักๆคือประชุมกับทีมงานตั้งแต่เช้าว่าเมนูในวันนี้จะประกอบด้วยอะไรบ้าง อาหารไทยๆ เช่น ข้าวหมูทอดกระเทียม กระเพราไก่ พริกแกงหมู มาม่าผัดขี้เมา ข้าวไข่เจียว รสไม่จัดจนเกินไป เพราะคนไร้บ้านหลายคนป่วยเป็นโรคกระเพาะอาหาร ไม่บูดง่าย สามารถเก็บไว้รับประทานมื้ออื่นได้ จากนั้นก็ไปจ่ายตลาดซื้อผักซื้อเนื้อหมูมาปรุงอาหาร เสร็จแล้วก็ช่วยกันตักใส่กล่อง เอาขนมพวกคุกกี้ ขนมปี๊บ กล้วยน้ำว้า น้ำดื่มลงใส่ถุงเป็นชุดๆ รวม 300 ชุดต่อครั้ง

“แจกอาหารดีตรงที่ช่วยให้อิ่มท้อง มีเรี่ยวแรง ดีกว่าให้เงินไปซื้อบุหรี่ซื้อเหล้า บางคนป่วยออดๆแอดๆไม่มีเงินไปหาหมอก็มาขอยากิน บางคนมีแผลติดเชื้อ เราทำความสะอาดแผลให้ ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุทั้งนั้น  สังเกตได้ว่าคนที่ดูเงียบๆขรึมๆ หวาดระแวง ไม่กล้าพูดกล้าคุยกับเรา พอเห็นวัตถุประสงค์การมาของเรา รับข้าวที่เราแจก กินอิ่ม หลายคนก็เดินเข้ามาขอบคุณ เริ่มเปิดตัวเอง พูดคุยกันมากขึ้น กล้าพูดกล้าเล่าเรื่องปัญหาของเขาให้เราฟัง”

เธอบอกว่ายามได้เห็นคนเหล่านี้กินอย่างเอร็ดอร่อย รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจตามไปด้วย

“เราย้ำกับทีมงานและอาสาสมัครเสมอว่า Food for friends หมายถึงเราไปในฐานะเพื่อนให้เพื่อน ดังนั้นเราต้องพยายามรับฟังเขา เข้าใจเขา ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง” ปุ๊ เจ้าหน้าที่โครงการผู้ป่วยข้างถนน โชเฟอร์รถหมูแดง พูดให้ฟังระหว่างแจกจ่ายอาหารมือเป็นระวิง

ลุงเทวา อายุ 57 ปี ชายร่างเล็กหลังโก่ง เจ้าของถุงปุ๋ยใบใหญ่รวบรวมสัมภาระไม่กี่ชิ้น บอกว่าไม่มีงานทำมาสามเดือนกว่าแล้ว เนื่องจากป่วยเป็นโรคหอบหืด อาศัยเก็บขยะขายประทังชีวิตไปวันๆ

“ปกติจันทร์ถึงศุกร์ ผมอาศัยฝากท้องที่สภาสังคมสงเคราะห์ เขามีข้าวกลางวันเลี้ยงฟรี ไม่ก็นั่งรถเมล์ไปพึ่งวัดเจ้าอาม วัดสังฆทาน โบสถ์ซิกซ์ บางทีมีงานเทกระจาดแจกข้าวสาร ปลากระป๋อง มาม่า ก็เอาไปขายแลกเงิน ผมไม่อยากแบมือขอฟรีๆหรอก แต่นี่มันทำงานไม่ได้ ป่วยหนัก ร่างกายผอมโซขนาดนี้ที่ไหนจะรับ ก็ต้องพึ่งข้าวมูลนิธิเขาไปก่อน

ผมฝันอย่างเดียวเท่านั้น อยากไปหาหมอรักษาโรคหอบหืด เพราะตอนนี้มีปัญหาเข้าไม่ถึงการรักษาพยาบาลในโรงพยาบาล เขาไม่ต้อนรับ ปฏิบัติไม่ดีเลย บางคนไม่มีบัตรทอง บัตรประกันสังคม เขาก็ไล่ออกมาเหมือนหมูเหมือนหมา จนนอนตายข้างถนนไปหลายคนแล้ว”

ลุงเทวา พนมมือท่วมหัว พลางบอกว่าขอบคุณรถหมูแดงที่นำอาหารมาแบ่งปันให้พี่น้องคนยากไร้ได้ผ่านพ้นวันร้ายๆไปอีกวัน

วอนสังคมเข้าใจ

ปัจจุบัน มีผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะอยู่ในกรุงเทพมหานคร มากกว่า 3,140 คน ประกอบด้วยคนเร่ร่อนไร้บ้าน คนต่างจังหวัดไร้ที่ดินทำกิน คนติดเหล้า ผู้ป่วยข้างถนน คนจนเมือง จนถึงผู้ที่เพิ่งพ้นโทษหรือหนีคดี

ทุกคนตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันคือ หิวโหย ป่วยไข้ ไร้ที่พึ่ง

สิทธิพล เผยว่าไม่อยากให้หมูแดงถูกจดจำอยู่แค่ในหมู่คนไร้บ้านเท่านั้น แต่อยากให้เป็นที่รู้จักของสังคมวงกว้าง

“เมื่อไหร่ที่ทุกคนเห็นหมูแดง อยากให้นึกถึงเพื่อนคนไร้บ้านไปด้วย นึกไปถึงปัญหาที่คนไร้บ้านพบเจอ นึกไปถึงสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเราไร้บ้าน สุดท้ายนึกไปถึงว่าเราจะช่วยแก้ไขปัญหาให้เพื่อนได้อย่างไร"

มีคนเคยกล่าวไว้ว่าสำหรับคนไร้บ้านแล้ว แสงของเมืองส่องไม่เคยถึงเขา สายตาของรัฐยังคงมองไปไม่เห็น สุดท้ายเขายังคงป่วยอย่างเดียวดายใต้แสงเมือง

“หมูแดง” รถเคลื่อนที่ขวัญใจมหาชนคันนี้ เป็นอีกหนึ่งเรื่องดีๆที่จะช่วยให้สังคมตื่นตัวและตระหนักถึงความเป็นอยู่ของคนไร้บ้านได้มากขึ้น