"บวชกับหลวงพ่อ ไม่ได้บวชกับลำโพง" พระมหาไพรวัลย์แนะสร้างค่านิยมที่ถูกต้องในงานบุญ

พระมหาไพวัลย์ชี้ถึงเวลาชาวพุทธร่วมสร้างค่านิยมที่ถูกต้องในงานบุญ ไม่ใช่เน้นความสนุกจนเกินขอบเขต ขณะที่พระเองก็ไม่กล้าเตือนชาวบ้าน

หลังจากเกิดเหตุกลุ่มวัยรุ่นบุกเข้าทำร้ายครูและนักเรียนที่กำลังสอบ GAT/PAT ในโรงเรียนวัดสิงห์ เนื่องจากไม่พอใจที่ถูกขอให้งดใช้เสียงดังในงานบวชนั้น

ล่าสุด พระมหาไพรวัลย์ วรวัณโณ แห่ง วัดสร้อยทอง กรุงเทพฯ ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กแสดงความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า "บวชก็บวชกับหลวงพ่อ ไม่ได้บวชกับลำโพง ทำไมถึงเบาเสียงไม่ได้"

นอกจากนี้ พระมหาไพรวัลย์ ยังแสดงความเห็นชวนให้ชาวพุทธร่วมสร้างค่านิยมที่ถูกต้องในงานบุญต่างๆที่จัดภายในวัด โดยมีข้อความดังนี้

อันนี้อาจพูดอย่างเป็นสาระหน่อย อาตมาคิดว่า ถึงเวลาแล้วนะที่ชาวพุทธเราต้องช่วยกันสร้างค่านิยมที่ถูกต้องเสียที ก่อนที่วัฒนธรรมประเพณีของพวกเราจะเสื่อมถอยไปมากกว่านี้

โยมลองพิจารณาดู เดี๋ยวนี้เราจัดงานบุญกันแทบจะไม่เป็นงานบุญอยู่แล้ว ไม่ว่าผ้าป่า กฐิน บวชนาค หรืออะไรตาม เราเน้นความสนุกสนานและความสำราญกันจนเกินขอบเขตไปมาก

ที่จริงมันควรแยกกันให้ชัดนะ ถ้าเราออกตัวว่าเป็นคนพุทธที่มีความเคารพต่อพระรัตนตรัยอย่างจริงจัง

ก่อนอื่นเลย เขตพุทธาวาส ควรจะต้องเป็นสถานที่ที่ปลอดจากสิ่งเสพติดมึนเมาทุกชนิด เราจะจัดงานรื่นเริงสนุกสนานอะไรก็ได้ แต่ควรสนุกกันเสียให้พอแต่ที่บ้าน จะมีเหล้ายาปลาปิ้งก็ไม่มีใครว่า แต่มาอยู่ในวัดแล้ว อะไรที่ควรงดมันก็ควรต้องงด แบบนี้เรียกว่า รู้จักกาละเทศะ

เป็นเรื่องที่น่าเศร้านะ ที่เดี๋ยวนี้งานบวชบางงาน มีการจ้างโคโยตี้ มาเต้นกันถึงในลานวัด เปิดเครื่องเสียงอย่างดังเกิน มีการนำเหล้าเบียร์ไปกินกันถึงในเขตอุโบสถ เรื่องพวกนี้กำลังกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

นี่ยังไม่รวมค่านิยมแปลกแปลกเช่น การเบิ้ลรถเสียงดัง หรือการขับรถแว้นรอบเมรุเผาศพ และอื่นอื่น

เราเห็นภาพที่เยาวชนผู้หญิงแสดงออกด้วยท่าเต้นอย่างอนาจารไม่เหมาะสม เด็กผู้ชายก็มีเรื่องต่อยตีฟันแทงกันอย่างปกติแม้จะอยู่ในงานบุญ เรากำลังปล่อยให้เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องธรรมดาหรือเปล่า

นี่อาตมาอยากจะชวนให้เราหันกลับมาตั้งคำถาม แม้แต่พระเราเอง ถ้าเราไม่กล้าเตือนชาวบ้าน ไม่กล้าขัดใจในเรื่องที่ควรต้องขัดใจ คนเป็นผู้ใหญ่ไม่เป็นแบบอย่างในเรื่องที่ควรเป็นแบบอย่าง แล้วต่อไปจะเหลืออะไรให้เราภูมิใจกันอยู่อีก

ทุกวันนี้ความหยาบคายรุนแรงเกิดขึ้นได้ง่ายอย่างน่ากลัวเหลือเกิน แม้แต่ในเขตวัด ในโรงพยาบาล ในห้องสอบของโรงเรียน คนไม่แยกแยะถูกผิดดีเลวอะไรแล้ว นี่เรากำลังอยู่ในยุคของบ้านป่าเมืองเถื่อนหรือเปล่า ขอให้ช่วยกันคิดดู