เผย 3 สาเหตุหลักทำ "ผู้ป่วยจิตเวช" ก่อเหตุซ้ำ-รักษาไม่หาย

มูลนิธิกระจกเงาเผย 3 สาเหตุหลักที่ส่งผลให้ "ผู้ป่วยจิตเวช" ก่อเหตุซ้ำ รักษาไม่หายหรือมีความเสี่ยงในการเป็นอันตรายต่อผู้อื่น

จากกรณีที่ผู้ป่วยจิตเวชทำร้ายร่างกายหญิงสาวบริเวณทางเท้าแถวสี่เเยกราชเทวี

ล่าสุดทางโครงการผู้ป่วยข้างถนนมูลนิธิกระจกเงามองเห็นประเด็นปัญหาสำคัญจากกรณีนี้คือ การที่ผู้ป่วยจิตเวชก่อเหตุซ้ำ รักษาไม่หาย หรือมีความเสี่ยงในการเป็นอันตรายต่อผู้อื่นนั้นมีสาเหตุจากอะไรบ้าง

1.การที่ผู้ป่วยจิตเวชไม่ได้รับการบำบัดรักษาที่ต่อเนื่องถ้ายังจำเคสของ “พี่เสกโลโซ” ได้ เคสนี้ก็คล้ายกัน นั้นคือผู้ป่วยจิตเวชส่วนหนึ่งจะมีภาวะหลงผิดครับ เขาจะไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยจิตเวช โรคทางจิตเวชทำให้ผู้ป่วยมีความคิด ประสาทการรับรู้ การใช้เหตุและผลที่ผิดปกติ

ดังนั้นผู้ป่วยจะปฏิเสธการไปโรงพยาบาล หรือการไปเข้ารับการรักษา ซึ่ง “ภาระในการที่จะต้องเกลี่ยกล่อมจนไปถึงบังคับผู้ป่วย”ไปเข้ารับการรักษาในแต่ละครั้งของครอบครัวมันจึงเป็นภาระที่หนักมากๆครับ

2.การที่ผู้ป่วยไม่กินยาจิตเวชสม่ำเสมอ
ผู้ป่วยจิตเวชหลายคนนะครับเมื่อเขาต้องกินยาจิตเวชอย่างสม่ำเสมอ แต่ตัวยามันทำให้ฟังชั่นการใช้ชีวิตของเขาไม่ปกติ เช่น เซื่องซึม ดูเป็นคนขี้เกียจ หลายคนที่เป็นคนทำงานและรักษาอาการจิตเวชไปด้วย หลายคนจะถูกทางหัวหน้างาน เพื่อนร่วมงานมองว่าเป็นคนขี้เกียจ หรือในผู้ป่วยบางรายก็รู้สึกแย่กับพฤติกรรมที่ตัวเองเป็นหลังจากที่กินยาจิตเวชเข้าไป ผู้ป่วยจึงต่อต้านการกินยา และปัญหาใหญ่ที่สุดที่ผู้ป่วยไม่กินยาก็คือ “ผู้ป่วยไม่ยอมรับว่าตัวเองคือผู้ป่วยจิตเวช”ครับ

3.ครอบครัวผู้ป่วยจิตเวชนั้นมีส่วนมากพบปัญหาการดูแล
ครอบครัวที่มีผู้ป่วยจิตเวชอยู่ในบ้าน เราพบว่าหลายครอบครัวต้องแบกรับการจัดการหลายอย่าง เช่นค่าใช้จ่ายในการดูแล เวลาในการดูแล ความเครียดจากการดูแล ฯลฯ ยิ่งในบ้านหรือครอบครัวขนาดเล็ก เป็นชนชั้นกลาง หรือมีฐานะยากจน การดูแลผู้ป่วยจิตเวชให้ดีนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้(ยิ่งในกรณีผู้ป่วยจิตเภท) เนื่องจากทุกคนต้องทำงานหารายได้ ที่สำคัญก็คือการดูแลผู้ป่วยจิตเวชนั้นต้องดูแลกันอย่างใกล้ชิดพอสมควรครับ ซึ่งกลไกภาครัฐที่จะเข้ามาช่วยให้ครอบครัวที่มีผู้ป่วยจิตเวชได้นั้นก็ไม่มีประสิทธิภาพและทั่วถึงได้

จาก 3 สาเหตุหลักนี้แหละครับที่เป็นสาเหตุในการทำให้ผู้ป่วยจิตเวชหลายคนรักษาไม่หายหรือไม่มีท่าทีที่จะอาการทุเลาลงเลย ซึ่งยังไม่นับรวมปัญหาในเชิงระบบสาธารณสุขด้านจิตเวช และยังไม่นับรวมกับปัญหาในเชิงทัศนคติของสังคมที่ยังไม่เข้าใจต่อเรื่องอาการป่วยจิตเวชสักเท่าไหร่ ถ้าเข้าใจเราคงจะไม่ได้ยินคำว่า ‘บ้า’นำหน้ามาก่อนคำว่า ‘ผู้ป่วย’ อย่างแน่นอน