"สมาคมจิตแพทย์" แนะทบทวนการเชิญแม่มาโรงเรียนในกิจกรรมวันแม่

“สมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย” แนะทบทวนการจัดกิจกรรมวันแม่ด้วยการเชิญแม่ให้เด็กมานั่งกราบไหว้ที่โรงเรียน หวั่นตอกย้ำบาดแผลในใจของเด็กกำพร้า

เฟซบุ๊กเพจ “สมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย” โดยแอดมิน “หมอมีฟ้า” กล่าวถึงกรณีที่โรงเรียนจัดงานวันแม่ด้วยการเชิญแม่ของนักเรียนมาเพื่อให้เด็กกราบไหว้ เมื่อวันที่ 12 ส.ค. ที่ผ่านมา เนื้อหาระบุว่า

“งานวันแม่_จำเป็นแค่ไหน

ช่วงวันที่ 12 ส.ค. โรงเรียนต่างๆ มักจะมีการจัด “งานวันแม่” เชิญให้คุณแม่มารับการ์ดอวยพร หรือพวงมาลัยจากลูกๆ

สมัยหมอเป็นเด็ก บรรดาคุณแม่จะนั่งเก้าอี้ ส่วนเด็กๆ จะนั่งที่พื้น มีการกราบเท้า สวมกอด หมอจำได้ค่อนข้างแม่นว่า จริงๆ แล้วแม่ไม่สะดวกจะมาร่วมงานเท่าไหร่ เพราะต้องแว้บมาจากที่ทำงาน แต่จำไม่ได้ว่ามีเพื่อนคนไหนไหมที่คุณแม่ไม่สามารถมาร่วมงานได้ ... แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง

มาถึงวันนี้ที่ต้องทำงานกับคนที่มีชีวิตอยู่ภายใต้อิทธิพลของบาดแผลจากความสัมพันธ์ในวัยเด็ก (attachment trauma) หมอก็เริ่มเกิดคำถามในใจว่า งานวันแม่ที่โรงเรียนในลักษณะที่กล่าวมา มีผลกระทบทางใจในเชิงลบกับเด็กหลายๆ คน มากกว่าผลทางบวกกับเด็กอีกจำนวนหนึ่งหรือเปล่า? เพราะสำหรับคนที่สนิทกันดีกับแม่ เขาก็คงจะหาโอกาสแสดงความรักความขอบคุณได้ไม่ยากอยู่แล้ว

แล้วสำหรับเด็กคนอื่นๆ ล่ะ?

... เด็กที่อยู่กับญาติ หลังจากพ่อแม่แยกทางกันแล้วต่างฝ่ายต่างไปมีครอบครัวใหม่

... เด็กที่แม่ทอดทิ้งทางอารมณ์ จนรู้สึกว่าสนิทกับพี่เลี้ยงมากที่สุด หรือรู้สึกว่าไม่มีใครรับฟังเท่าสุนัขที่เลี้ยง

... เด็กที่แม่ลำเอียง ปฏิบัติตัวกับพี่หรือน้องคนอื่นของเขาดีกว่าอย่างชัดเจน

... เด็กที่ถูกแม่ลงโทษด้วยวิธีรุนแรงบ่อยๆ หากทำอะไรไม่ถูกใจ (ไม่ใช่ทำอะไรผิด)

... เด็กที่แม่กำลังป่วยหนัก ระยะสุดท้าย หรือเสียชีวิตแล้ว ฯลฯ

เด็กๆ เหล่านี้จะรู้สึกอย่างไรที่บาดแผลในใจต้องถูกย้ำด้วยบรรยากาศของงาน?

ยกเลิกธรรมเนียมเดิม ๆ แล้วมีกิจกรรมแบบอื่นแทน (ถ้าคิดว่าจำเป็น) แทนได้ไหม?

อาจจะเป็นการเขียนเรียงความ ในหัวข้อเกี่ยวกับแม่ ที่เหมาะกับวัยของเด็ก และไม่ทำให้เด็กรู้สึกว่าต้องเขียนแต่เรื่องดีๆ เช่น สิ่งที่ฉันอยากบอกแม่, สิ่งแรกที่ฉันนึกถึงเมื่อคิดถึงแม่ ซึ่งอาจจะเป็นประโยชน์ต่อคุณครูในการทำความเข้าใจนักเรียนได้มากกว่า

ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมหรืองานอะไร อยากให้ทางโรงเรียนทบทวน “จุดประสงค์ที่แท้จริง” ของงานนั้น เพื่อจะได้เลือกทำสิ่งที่เป็นประโยชน์และเหมาะสมกับบริบทของผู้ร่วมงานทุกคน”