อัญชลิน พรรณนิภา ศิลป์เสกข์...ผู้รักในศิลปะและดนตรี

โดย...วรธาร ทัดแก้ว ภาพ รัฐพล เลียววิจักขณ์

ไม่น่าเชื่อว่าชายผู้นี้ “อัญชลิน พรรณนิภา” จะหลงใหลในงานศิลปะและดนตรีมากถึงเพียงนี้ เพราะทันทีที่ย่างกรายเข้าไปภายในตึก TQM บริษัท ทีคิวเอ็ม อินชัวร์รันส์ โบรคเกอร์ ที่เขาดำรงตำแหน่งประธานบริหาร จะเห็นว่าทุกๆ ชั้นของตึกทั้ง 6 ชั้น ตามทางเดินตรงกลางของแต่ละชั้นข้างและในห้องทำงานของเขาจะมีภาพศิลปะทรงคุณค่างดงามและหายาก ฝีมือของเหล่าศิลปินชั้นนำของเมืองไทยและต่างชาติรวม 300 กว่าชิ้น และกีตาร์ราคาแพงอีก 100 ตัวที่หาซื้อไม่ได้ในเมืองไทย

ทั้งภาพศิลปะ ทั้งกีตาร์ เหล่านี้คือของสะสมที่มาจากความชื่นชอบในศิลปะและดนตรีของผู้บริหารบริษัทโบรกเกอร์ประกันภัยแถวหน้าของเมืองไทยผู้นี้มานานโดยเขาเริ่มสะสมมาเป็นเวลา 20 กว่าปีแล้ว ซึ่งจะว่าไปเขามิเพียงเป็นนักสะสมแต่ยังเป็น “ศิลป์เสกข์” (ผู้ที่ศึกษางานศิลปะจนรอบรู้และเข้าถึงกับงานศิลปะเป็นอย่างดี) สามารถอธิบายชิ้นงานของศิลปินแต่ละคนที่ได้มาปานประหนึ่งว่าเขียนภาพนั้นขึ้นมาเอง

ผู้บริหารวัย 52 เล่าว่า ชื่นชอบศิลปะตั้งแต่เด็กถึงขนาดคิดจะเอาดีให้ได้ แต่สุดท้ายกลับไม่ได้เดินในเส้นทางที่ชอบ เพราะต้องทำงานประกันภัยตั้งแต่อายุ 18 จนถึงปัจจุบัน ทั้งที่ในตอนแรกไม่ชอบงานประกันภัยแต่ต้องทำเพราะเป็นธุรกิจที่ปู่และพ่อสร้างขึ้น ทว่าแม้จะไม่ชอบในสายธุรกิจนี้ในตอนแรก แต่ต่อมาและปัจจุบันบริษัทของเขาก็ก้าวขึ้นมาเป็นบริษัทนายหน้าประกันภัยอันดับหนึ่งของไทย

 

“ผมชอบศิลปะมาแต่เด็ก จำได้ว่าสมัยนั้นชอบการ์ตูนไอ้มดแดงมากอยากได้แต่ไม่มีเงินซื้อหนังสือ ต้องวาดเอง แต่ก่อนพี่ (ลูกลุง) วาดให้ก่อน พอบ่อยเข้าเขาก็ขี้เกียจ เลยต้องโชว์ฝีมือเองแล้วผมก็วาดได้ดี ในโรงเรียนวิชาศิลปะผมทำได้ดีจนครูแนะให้เรียนช่างศิลป์ แต่เพื่อนไม่มีใครเรียนผมจึงต้องไปสายสามัญ ทว่าด้วยใจรักศิลปะจบมัธยมก็เอนทรานซ์สาขาจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร 3 ครั้ง ไม่ติด พ่อจึงส่งไปทำงานประกันภัยเป็นลูกจ้างเขา 3 ปี (ตอนผมอายุ 18) จากนั้นก็มาทำของครอบครัว”

กลายเป็นว่าสิ่งที่เขารักกับสิ่งที่เขาเป็น คนละเรื่อง เขารักงานศิลปะแต่เป็นไม่ได้ แม้พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่เป็นผล ขณะเดียวกันสิ่งที่เขาไม่อยากทำคือประกันภัยแต่ต้องทำ ซึ่งเขาเล่าว่าอาจด้วยโชคชะตาขีดเส้นให้เดินในธุรกิจนี้ แต่อย่างไรก็ตาม แม้จะไม่ชอบแต่เมื่อได้ทำเขาทุ่มเทจนธุรกิจประภัยของครอบครัวเติบโต จากเมื่อก่อนยอด 5 ล้านวันนี้ขึ้นมา 6,000 ล้านบาท กระนั้นความชอบในศิลปะของเขาก็ไม่มีวันลดลงแม้จะไม่สามารถสร้างสรรค์ผลงานด้วยตนเองก็สามารถที่จะเก็บสะสมได้

“ความชอบในศิลปะของผมเหมือนอยู่ในดีเอ็นเอจะให้เลิกชอบนั้นยาก มีแต่จะหามาเพิ่ม ผมคิดเสมอว่าเมื่อไม่สามารถสร้างผลงานได้เอง แต่ก็สามารถที่จะเก็บสะสมได้ ดังนั้น พอทำงานมีเงินก็ไปดูตามแกลเลอรี งานนิทรรศการ และงานประกวดศิลปกรรมแห่งชาติผมไปทุกครั้ง ถ้าถูกใจก็ซื้อ ต่อมาไม่ค่อยได้ไปเพราะพวกอาร์ตดีลเลอร์จะรู้ว่าผมซื้อของพวกนี้ก็จะเอางานดีๆ ของอาจารย์คนโน้นคนนี้มาให้ดู จนผมและศิลปินก็รู้จักกันมากขึ้น หลายคนกลายมาเป็นเพื่อนกันเช่น เอกชัย ลวดสูงเนิน เป็นต้น”

 

เขาเล่าว่า งานศิลปะทำให้ชีวิตของเขามีความสุขและมีจินตนาการทุกครั้ง ไม่ว่าจะมอง สัมผัส หรือเดินผ่าน แต่ก็เชื่อว่าความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนเพราะการดูงานศิลปะจะให้มีความสุขได้อย่างน้อยควรต้องศึกษาเกี่ยวกับงานศิลปะมาบ้าง

“งานศิลปะเราเสพด้วยประสาทสัมผัสทั้ง 5 และเวลาจะดูศิลปะให้มีความสุขก็ควรศึกษางานศิลปะค่อนข้างดี เช่น อิมเพรสชันนิสม์เป็นยังไง โมเดิร์นอาร์ตเป็นยังไง ศิลปินเขาต้องการสื่ออะไร เขามีเบื้องหลังยังไง เป็นคนแบบไหน ถ้ารู้ในเรื่องเหล่านี้เป็นต้นก็เชื่อว่าการดูงานศิลปะจะมีอรรถรสและได้ความสุขมาก โดยงานศิลปะที่ผมชอบนั้นหลากหลายสไตล์ ทั้งโมเดิร์นอาร์ต พอร์ตเทรต อิมเพรสชันนิสม์”

หากพูดถึงผลงานที่ชอบเขาบอกว่า ชอบทั้งหมด ไม่ว่าจะ วสันต์ สิทธิเขตต์ สุรเดช แก้วท่าไม้ ประเทือง เอมเจริญ ถวัลย์ ดัชนี พิชัย นิรันต์ ปรีชา เถาทอง ปัญญา วิจินธนสาร สวัสดิ์ ตันติสุข มนู จันทรสอน เป็นต้น แต่ที่ชอบเป็นพิเศษคือผลงาน “Moon of Baltic” ของศิลปินรัสเซียชื่อ Edvard Sasun ซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนเขียนให้ รวมทั้งผลงานชุดตามรอยศิลปินยุโรปที่เขาและเอกชัย ลวดสูงเนิน ร่วมมือสร้างสรรค์ขึ้น

 

“ภาพพระจันทร์ส่องสว่างเหนือทะเลบอลติกของเอดเวิร์ดเขียนได้สวยมาก ดูธรรมดาให้อารมณ์แบบหนึ่ง แต่พอให้แสงไฟจะเห็นพระจันทร์ส่องแสงมายังทะเลบอลติกสวยงามจริงๆ การเขียนภาพแบบนี้ศิลปินไทยก็ศึกษาอยู่ว่าเอดเวิร์ดทำได้ยังไง ทราบว่าเขาใช้เทคนิคเขียนทับไปเรื่อยๆ อีกส่วนหนึ่งภาพพระจันทร์ที่ออกมาสวยเพราะตอนเด็กๆ เขาขาหักต้องนอนเตียงเป็นเดือน ไม่มีอะไรทำนอนมองพระจันทร์อย่างเดียว และด้วยความที่มีเลือดศิลปินเขาเก็บรายละเอียดพระจันทร์ได้หมดภาพที่ออกมาจึงสวยเฉียบ ขณะที่ผลงานชุดตามรอยศิลปินยุโรปที่ผมร่วมกับเอกชัยซึ่งสนับสนุนทุนในการเดินทางไปตามรอยศิลปินยุโรปประมาณ 20 กว่าภาพ ถือเป็นโปรเจกต์ที่ผมชอบและภูมิใจที่ได้มีส่วนช่วยศิลปินไทยได้แสดงความสามารถ”

เรียกว่า นอกจากจะซื้อผลงานของศิลปินแล้วยังสนับสนุนศิลปินได้เดินตามฝันที่อยากทำอีกด้วย ซึ่งแนวคิดนี้จะยังคงอยู่ต่อไปและเขาก็พร้อมที่จะสนับสนุนศิลปินที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงแต่มีฝีมือเพราะเขารู้ว่าศิลปินจะอยู่ได้ต้องมีคนสนับสนุน

ขณะที่กีตาร์ก็เป็นเครื่องดนตรีที่เขาชอบและสะสมมาพร้อมๆ กับงานศิลปะ อัญชลินเผยว่า เสน่ห์ของกีตาร์นั้นอยู่ที่เสียง ซึ่งมีองค์ประกอบสำคัญที่สุดมาจากไม้ โดยไม้ที่ใช้ในการทำกีตาร์แต่ละชนิดแต่ละประเภทจะให้เสียงที่แตกต่างกัน ทั้งหมดที่เขามีซื้อมาจากต่างประเทศ และที่สำคัญเมื่อมีเวลาเขาจะหยิบมาเล่นตลอด

“80% ซื้อมาจากอเมริกา นอกนั้นจากประเทศอื่นๆ เช่น ญี่ปุ่น ไม่ถึงกับดิ้นรนซื้อ พอไปต่างประเทศมีโอกาสก็จะซื้อไว้ และที่สำคัญเมื่อซื้อมาแล้วผมไม่โชว์อย่างเดียว แต่จะหยิบมาเล่นอยู่เสมอ ช่วยผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี”

ช่างเป็นนักสะสมผู้รักในศิลปะและดนตรีที่มีอารมณ์สุนทรียมากๆ และทราบว่าเขามีความคิดที่จะทำเป็นพิพิธภัณฑ์เปิดให้ประชาชนเข้ามาชมในอนาคตอีกด้วย