‘หนังหน้า’พรรณราย

โดย...ปริญญา ผดุงถิ่น

หากว่า “นิโกรตาฝรั่ง” นกกาแวน (Racket-tailed Treepie) ได้ชื่อว่าเป็นนกไทยที่มีสีสันม่านตางดงามที่สุด จากสีฟ้าวาววาม ท่ามกลางขนตัวสีดำมืด ได้เสียงโหวตเป็นเอกฉันท์ โดยผมคนเดียว แหะๆ

นกยางลายเสือ (Malayan Night-Heron) ก็น่าจะได้ครองตำแหน่ง “นกที่มีหนังหน้าเพริศแพร้วพรรณรายที่สุด” โดยธรรมชาติเลือกใช้สีฟ้า สีเดียวกับแววตาของนกกาแวน มาประดับที่หนังบนใบหน้านกยางลายเสือ แหม่ เข้ากับสีสันบรรยากาศ “ปั่นเพื่อแม่” พอดีเลย

จริงๆ นกอื่นก็พอมีบ้างนะ มีหนังหน้าสีฟ้า แต่พื้นที่ของหนังครอบคลุมไม่เยอะเท่านกยางลายเสือ และสีฟ้าก็ไม่จัดเท่าด้วย เมื่อเจอกับสีขนน้ำตาลอมแดงหม่นๆ และพฤติกรรมออกหากินตามที่ร่มครึ้มเสียเป็นส่วนใหญ่ สีฟ้าบนหน้าจึงยิ่งส่งประกาย สวยเด่นสะดุดตา

เมื่อนั่งคิดค้นหาจุดเด่นอื่นๆ ของนกยางลายเสือ ผมพบว่ามันสามารถควบได้อีก 2 ตำแหน่ง ได้แก่ “นกยางที่หากินไส้เดือนได้เก่งกาจที่สุด”  ทุกครั้งที่เฝ้ามองการล่าเหยื่อของนกยางลายเสือ จะเห็นมันตามจิกกินไส้เดือนเป็นเมนูหลัก ไม่ได้สนใจพวกปลา สัตว์น้ำ สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ แบบนกยางชนิดอื่น

ในเมื่อเป็นนกยางที่หาไส้เดือนเก่งที่สุด นกยางลายเสือก็พลอยได้ตำแหน่ง “นกยางที่หาปลาได้ห่วยที่สุด” ไปโดยปริยาย (มติเอกฉันท์ของผมคนเดียวอีกนั่นแหละ 555)

ทั้งนี้ทั้งนั้น นกยางที่ผิดฝาผิดตัวแบบนี้ ไม่ได้มีแค่นกยางลายเสือตัวเดียว แต่ยังมีนกยางควาย (Cattle Egret) ด้วย เจ้านี่ชอบกินควายเป็นอาหารหลัก เอ๊ย ไม่ใช่ ชอบกินตั๊กแตนและแมลงต่างๆ โดยอาศัยวัวควายเป็นตัวช่วย วัวควายย่ำเดินไปไหน มีแมลงตกใจขยับตัวออกจากที่ซ่อนให้เห็น นกยางควายที่เดินตามต้อยๆ ก็สอยจิกกินอย่างนกฉลาด

ที่นกยางควายชอบเดินตามที่สุด ก็น่าจะเป็นควายเหล็กอีกต่างหาก เพราะมีประสิทธิภาพในการไล่แมลงได้แรงกว่าควายเนื้อมากมาย ควายเหล็กออกตะลุยแถวไหน จะมีนกยางควายเฮโลตามเป็นร้อย แนวชุลมุนวุ่นวาย รุมกินโต๊ะสนุกสนาน

ขณะที่นกยางลายเสือจะมีลีลาหากินที่ต่างไปคนละเรื่อง ออกแนวมั่นใจอย่างเสือ ย่างเท้าทีละก้าวอย่างช้าๆ เพียงลำพังตามพื้นป่าพื้นหญ้า สายตาเขม้นมองที่ผิวดิน คิดจ้องแต่ตามล้างตามผลาญไส้เดือน ซึ่งเป็นเหยื่อโปรดของบรรดาสัตว์น้ำอีกที

เกิดมาเป็นนกน้ำก็เพียงกาย แต่ใจฝักใฝ่เป็นนกป่า ถ้าเป็นคนก็คงต้องร้องเพลง “...อยากให้เขารู้ ว่ามันเจ็บ เจ็บเพียงไหน...” แหะๆ