พิทักษ์-อังศุมาลิน ทิ้งธุรกิจเงินล้านมาอยู่ชนบท

โดย...อักษรา ปิ่นนราสกุล

มุมเล็กๆ ของชุมชน ต.ดอกคำใต้ อ.ดอกคำใต้ จ.พะเยา มีครอบครัวเล็กๆ คู่หนึ่งดำรงชีพอยู่อย่างพอเพียงด้วยยึดหลักดำรงชีวิตตามวิถีแห่งธรรมชาติโดย “ไม่ฝืนธรรมชาติ”

พิทักษ์ บุญทา หรือ “ทักษ์” หนุ่มเหนือเรียนจบวิทยาศาสตร์บัณฑิตจากรั้ววิทยาลัยครู (วค.) เชียงราย และปริญญาโทบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยพะเยา มุ่งหน้าไปผจญภัยในกรุงเทพมหานคร เริ่มต้นชีวิตด้วยธุรกิจส่วนตัวเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์ 2 คูหา ชะตาชีวิตถูกลิขิตได้พบรักกับ อังศุมาลิน บุญทา หรือโอ๋ ลูกเจ้าของอาคารพาณิชย์ที่ไปเช่าทำร้านเฟอร์นิเจอร์ จนตกลงปลงใจแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกันจากนั้นหันหลังให้กับเมืองหลวงมาอยู่ “ดอกคำใต้” บ้านเกิดจนถึงปัจจุบัน

“หลังแต่งงานได้ไม่ถึงปีภรรยาชวนมาอยู่ชนบท อยากใช้ความรู้ที่เรียนมาทั้งหมด ถ่ายทอดและช่วยชุมชนให้มีความรู้และรักในงานศิลปะ ผมตัดสินใจทันที เพราะเริ่มเบื่อกับชีวิตที่จำเจในเมืองหลวงอยู่แล้ว เมื่อตัดสินใจตรงกันก็ทิ้งธุรกิจทั้งหมด ทิ้งเงินล้าน เพื่อมาใช้ชีวิตกับเงินหลักพัน หลักหมื่น ในชนบท ซึ่งเป็นบ้านเกิดของผมเอง” พิทักษ์ เล่าถึงว่าทำไมต้องหันหลังให้เมืองหลวง

อยากให้ทุกคนมอง “ดอกคำใต้เมืองภูมิปัญญา เมืองแห่งศิลปะและหัตถกรรมที่มีคุณค่าให้เป็นภาพจำสำหรับทุกคน เพราะที่ผ่านมา เมื่อเอ่ยถึงดอกคำใต้หลายคนยังคิดถึงความงามของหญิงสาวที่เป็นหนึ่ง แต่ในความเป็นจริงดอกคำใต้มีสิ่งที่ดีและมีคุณค่าหลากหลาย ดังนั้นต้องดึงศักยภาพเหล่านี้ออกมา เช่น ภูมิปัญญาการย้อมผ้าที่มีคุณค่าให้ได้รับการสืบสาน เสริมสร้างความเป็นอยู่ที่ดีให้แก่ชาวบ้านได้มีความสุข ซึ่งการสร้างสรรค์งานศิลปะบนผืนผ้าภรรยารักและเรียนรู้มาตลอดที่พร้อมถ่ายทอดให้กับชาวบ้าน

ด้าน อังศุมาลิน เล่าว่า เมื่อ 15 ปีที่แล้ว ตอนเรียนคณะศิลปกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (มธ.) ได้มีโอกาสออกแบบชุดผ้าไหมไทยไปแสดงแฟชั่นโชว์ที่ประเทศญี่ปุ่น และได้ร่วมงานดีไซเนอร์ชื่อดังชาวญี่ปุ่น แต่เบื่อหน่ายจึงได้หันหลังให้อาชีพนี้เพราะไม่ชอบความวุ่นวาย พอแต่งงานก็เลือกกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองชนบท ใช้เวลาว่างหลังทำนา สร้างคุณค่าและอาชีพในชุมชน รณรงค์ไม่อยากให้เข้าไปทำงานในเมืองหลวง ปลูกฝังให้คนในท้องถิ่นรักและดูแลสังคมในถิ่นฐานบ้านเกิด

“ชาวบ้านที่เป็นชาวนามาฝึกกับเรา ช่วงแรกจะออกอาการเกร็งมากปวดเมื่อยไปทั้งตัว เพราะเขาบอกว่างานใช้แรงงานไม่ต้องใช้สมาธิ ไม่ต้องละเอียดมาก แต่พอฝึกนานไปเริ่มเข้าที่ งานออกมาดีขึ้น จนทุกวันนี้ตั้งแบรนด์ชื่ออิ่มบุญ” อังศุมาลิน กล่าว

ทุกวันนี้งานของอิ่มบุญถูกสั่งจากต่างประเทศ เนื่องจากเป็นงานฝีมือที่เป็นศิลปะชาวบ้านดอกคำใต้ ส่วนลูกค้าในไทยยังไม่ค่อยมีความนิยมมากนัก ส่วนใหญ่จะส่งออกไปที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น จีน และทวีปยุโรปบางประเทศ

ตอนนี้บอกได้เลยว่า ภาคภูมิใจในความเป็นคนบ้านนอกและเห็นคุณค่าในตัวเอง จะเรียนอะไรมาไม่สำคัญเท่ากับว่าสิ่งที่ได้ทำในวันนี้ คือความฝันและความตั้งใจเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ไม่เสียใจกับการตัดสินใจหันหลังให้เมืองหลวงมาใช้ชีวิตเรียบง่ายกับครอบครัว ชีวิตไม่มีความวุ่นวายมีแต่สุขทั้งใจและกาย

ความสุขทุกคนอยู่แค่เอื้อม...เพียงแต่ใครที่คิดจะไขว่คว้าด้วยวิธีการใดเท่านั้น