"จิม โอวีโอสลัด" เถ้าแก่รุ่นใหม่คิดนอกกรอบ

โดย...ระรินธร  เพ็ชรเจริญ

ภายหลังก้าวออกจากมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มวัย 21 ปี ก็เริ่มต้นเรียนรู้อีกครั้งบนเส้นทางการทำธุรกิจด้วยตนเอง

“จิม” ภานุพงศ์ รัตนศิลา เด็กหนุ่มวัย 21 ปี อดีตนักศึกษาสาขาซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ วันนี้เขาคือผู้จัดการ “น่านโนเบิ้ลเฮ้าส์ การ์เด้น รีสอร์ท” ที่พักใน จ.น่าน ซึ่งได้รับการโหวตจากผู้ที่เคยเข้าพักให้เป็นรีสอร์ทน่าประทับใจ 1 ใน 6 ของเมืองน่าน 2 ปีซ้อน พร้อมกันนี้ เขายังเป็นเจ้าของร้าน “โอวีโอสลัด” ธุรกิจซึ่งเป็นของตัวเองอย่างแท้จริง

“ผมใช้เงินเก็บของตัวเอง 3-4 หมื่นบาท และยืมลุงอีก5-6 หมื่นบาท ไปเซ้งร้านกาแฟ ทำร้านกาแฟอยู่ได้ 4 เดือน ก็ทะเลาะกับลุงอย่างหนัก เพราะลุงต้องการให้ไปดูแลรีสอร์ทอย่างเดียว ช่วงนั้นได้ดูภาพยนตร์เรื่องวัยรุ่นพันล้าน ต๊อบ เถ้าแก่น้อย จึงเซ้งร้านกาแฟได้เงิน 1.5 แสนบาท แล้วไปตามล่าฝันที่กรุงเทพฯ”

จิมสะดุดใจกับปลาเส้นทาโรที่ซื้อมาอบในเตาไมโครเวฟ ไหม้บ้าง อร่อยบ้าง เกิดแนวคิดจะทำปลาเส้นทาโรย่างขาย  แต่แม้จะทุ่มเทพยายามเขาก็ไม่สามารถหาโอกาสในกรุงเทพฯ ได้ จึงตัดสินใจกลับเชียงใหม่ถิ่นเก่า

“คิดหาทางใหม่ เปลี่ยนจากย่างหาแบบได้สำเร็จมาแบ่งถุงขายเลย ไปเจอโรงงานผลิตปลาเส้นอบกรอบ จ.ระยองก็ติดต่อให้ส่งขึ้นมา เช่ารถจักรยานยนต์วันละ 150 บาท ไว้วิ่งขาย ฝากวางขายตามร้านต่างๆ ด้วย  แต่ก็ขายไม่ได้ เพราะตัวสินค้าไม่น่าสนใจ ไม่มีชื่อ ไม่น่าเชื่อถือ”

บทเรียนแรกทำให้จิมพัฒนาบรรจุภัณฑ์ จากที่เป็นซองทึบ มองไม่เห็นตัวสินค้า ก็ปรับให้เป็นซองใส เพื่อจะได้เห็นปลาเส้นอบกรอบ  แม้เริ่มขายดีขึ้นแต่ก็ยังไม่คุ้มเหนื่อย ต้นทุนสูง ของเสียหายมาก แต่ก็ได้แผงขายหน้าห้างท็อปส์ กาดสวนแก้ว สัญญาเช่า 6 เดือน จิมเช่บูธและเตาย่างจากร้านส้มตำหน้าหอพัก ราคาเดือนละ 600 บาท ปรับปรุงให้ดูดีขึ้น เปลี่ยนยี่ห้อปลากรอบของเขาว่า “อาโออิ ปลาเส้นอบกรอบ สไตล์ญี่ปุ่น” เพราะเป็นช่วงที่ดาราญี่ปุ่นคนนี้มาเมืองไทย

“ขายอยู่ 5 เดือน มีเงินหมุนเวียนประมาณ 2 แสนบาท จากเงินลงทุน 2 หมื่นกว่าบาท ไปขอกู้ธนาคารได้มาอีก 3 หมื่นบาท เพราะต้องวางแผนใหม่ เนื่องจากกำลังจะหมดสัญญาเช่า ในที่สุดก็วิ่งตลาดฝากขายแทน”

แม้การฝากขายทำให้ตลาดกว้างมากขึ้น แต่กว่าจะได้เงินต้องใช้เวลาเป็นเดือน ทำให้เงินสดขาดสภาพคล่องอีกครั้ง  เขาวิ่งกู้เงินจากทุกธนาคาร แต่ก็ไม่มีหลักทรัพย์ ไม่มีคนค้ำ โชคเข้าข้างเขาที่รองผู้จัดการธนาคารกสิกรไทยคนหนึ่ง เห็นโอกาสและเชื่อใจ ตัดสินใจเข้าร่วมหุ้น พร้อมกับเพื่อนเก่าของเขาอีกหนึ่งคน รวมเป็น 3 หุ้น มีเงินทุนประมาณ 5.5 แสนบาท แต่เงินส่วนใหญ่ใช้ไปกับการตกแต่งสำนักงานตามความต้องการของหุ้นส่วน ในที่สุดเงินสดก็หมดลงอีก หุ้นส่วนเริ่มถอดใจ

จิมพบกับนักธุรกิจหน้าใหม่ใน จ.น่าน แต่มีเงื่อนไขคือต้องย้ายฐานผลิตมาที่ จ.น่าน แม้จะรู้ว่าจะต้องเพิ่มต้นทุนขนส่ง แต่ก็ต้องยอมทำตามหุ้นส่วน ซึ่งแม้จะเริ่มมีตลาดแต่ก็ไม่ได้ทำให้มีกำไรเพิ่มมากขึ้น ถึงที่สุดเขาต้องออกจากธุรกิจนี้ในวัย 24 ปี พร้อมกับหนี้ประมาณ 2 แสนบาท

แม้ความฝันจะไม่สำเร็จ แต่อย่างน้อยเขาก็เพียบพร้อมด้วยบทเรียน นับเป็นโชคอีกครั้งที่ลุงยื่นข้อเสนอให้กลับมาดูแลรีสอร์ทที่ จ.น่าน พร้อมกันนี้ จิมยังไม่ละทิ้งความใฝ่ฝันจะเป็นเจ้าของกิจการของตัวเอง เขาใช้เงิน 5 หมื่นบาท ผสานกับประสบการณ์ธุรกิจที่เรียนรู้มา ลงทุนทำร้าน “โอวีโอสลัด” ถนนรังษีเกษม ต.ในเวียง ใกล้โรงเรียนน่านคริสเตียนศึกษา เขตเทศบาลเมืองน่าน ควบคู่กันไปด้วย โดยมีแนวคิดอาหารสำหรับคนรักสุขภาพ

“ผมทำเว็บไซต์เลือกสั่งซื้อรายการอาหารและมีการส่งเดลิเวอรี่ให้ด้วย ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลน่านใช้บริการจำนวนมาก รวมไปถึงคนรักอาหารสุขภาพที่เริ่มสั่งเมนูผ่านวิธีการนี้ด้วย”

จิม บอกว่า ในอนาคตยังคิดแหวกแนวธุรกิจที่สวนกระแส อย่างเช่น การอัดและพรินต์รูปภาพ ซึ่งหลายคนคิดว่าคงจะอวสาน

“ผมมองว่าการเก็บรูปภาพในแบบภาพอัดหรือพรินต์น่าจะยังคงอยู่ได้ โดยเฉพาะผู้ที่เข้าไม่ถึงอินเทอร์เน็ต  ทำให้ร้านสะดวกซื้อกลายเป็นจุดอัดและพรินต์ภาพทันใจ มองภาพให้ชัดคือ สาวโรงงานอยากจะส่งรูปภาพให้กับครอบครัวที่อยู่ต่างจังหวัด สามารถสั่งพรินต์ภาพแล้วให้คนทางบ้านมารับไปได้” จิม เล่าถึงแนวคิดธุรกิจในอนาคตที่สดใส