โกโรโกโส

หากถามว่านกอะไรมีศักดิ์ศรีบารมีควรคู่แก่การยกกย่องเป็น “เจ้าพ่อเขาใหญ่” ในความคิดของผม มันคือนกโกโรโกโส (Coralbilled Ground Cuckoo)

เคยถามไกด์ดูนกมืออาชีพ บอกว่า นักดูนกฝรั่งที่มาเยือนไทย จะมีลิสต์รายชื่อของนกโกโรโกโสกันทั้งนั้น อยู่ในกลุ่ม Most Wanted List เลยทีเดียว

แม้นกโกโรโกโสจะมีรายงานการพบในป่าหลายๆ แห่งภาคซีกตะวันออกของไทย แต่เมืองหลวงของพวกมันอยู่ที่อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ มาลุ้นหาตัวที่เขาใหญ่จึงมีเปอร์เซ็นต์กว่าที่อื่น และสะดวกสบายที่สุด

ในอดีตสมัยเป็นมือใหม่หัดส่อง มันก็เป็นนกที่ผม “อยากเจอที่สุด” ตัวเที่ยวดิ้นรนไปถึงกองขยะน้ำตกเหวนรกแต่เช้าตรู่ โดยเน้นตอนหน้าฝนด้วย (เพราะเขาพูดๆ กันประมาณว่ามันเป็นนกหน้าฝน) ค่อยๆ ย่องกริบชะเง้อชะแง้แลหาไม่รู้กี่หนต่อกี่หน

สิ่งที่ตอบแทนความพยายามกลับมา ก็เป็นกองขยะนั่นแหละ 555

ต่อมา จึงมีสูตรเล่นง่าย ไม่ต้องพยายามบ้าบอแบบนั้นอีกแล้ว พอถึงหน้าหนาวแทบทุกปี ยามที่ป่าแห้งผาก นกโกโรโกโสชอบออกมาหากินตามร่องระบายน้ำหลังครัวแคมป์ผากล้วยไม้ที่มีเศษอาหารอุดมสมบูรณ์

พฤติกรรมขี้อาย เก็บความรู้สึกเก่ง เอ๊ย เปรียวคน อย่างที่นักดูนกพบเจอเวลาเดินตามเส้นทางเดินป่า ก็เปลี่ยนไปเป็น “นกมหาชน” มีรูปเหน่งๆ จะจะ ทะลักท่วมเน็ตไปเรียบร้อยแล้ว

ช่างภาพนกก็ชื่นชอบมันมากด้วย ไม่ใช่แค่เพราะเป็น “เจ้าพ่อเขาใหญ่” แต่มันเป็นนกที่มีสเปก “ตัวโต สีสวย” ของแท้ ยังไงก็น่าดูกว่า “ตัวโต สีตุ่น” หรือ “ตัวเล็ก สีสวย” วันยังค่ำ

ปีนี้ นกโกโรโกโสยิ่งเหิมหนัก (แหะๆ ล่อภาษาหนังสือพิมพ์เลย) มาเที่ยวหากินอยู่หลังร้านอาหารตรงที่ทำการอุทยานเลยด้วยซ้ำ

และปีนี้เช่นกัน ผมได้เจอนกโกโรโกโสในป่าทึบเขาใหญ่ พวกมันมากัน 2 ตัว เดินตรงดิ่งมายืนจ้องผมที่มามือเปล่าไม่มีกล้อง จ่อๆ แค่ 5 เมตร นานร่วมนาที

แม้ไม่มีภาพถ่ายติดมือมา แต่นี่ต้องบอกว่าเป็นสุดยอดประสบการณ์ที่ได้รับเลยทีเดียว