หมาในในระดับโลก

พูดตามตรง มุมมองของผมต่อหมาในไม่ค่อยดีสักเท่าไร อาจเพราะรู้สึกว่าพวกมันล่าและฆ่าเหยื่อแบบหฤโหดมากไปหน่อย

แต่พอมารู้ว่าสถานภาพระดับโลกของหมาในทุกวันนี้ อยู่ในขั้น “ใกล้สูญพันธุ์” หรือ Endangered ก็บังเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจในชะตาลำบากของเผ่าพันธุ์หมาใน

ต่อให้เก่งกล้าสามารถอย่างไร แต่การจะเป็นสัตว์ผู้ล่านั้น มันไม่ง่ายเลย

แล้วยิ่งรู้สึกชอบมันมากขึ้นเป็นกอง เมื่อไปสืบค้นข้อมูลเมืองนอกของ Dhole อย่าได้งงไป ก็หมาในนี่แหละ แล้วเขาระบุว่าไม่เคยมีรายงานหมาในเข้าเล่นงานคนเลยแม้แต่หนเดียว จากทุกๆ แห่งในโลก!

ต่างจากหมา (ใน) ป่าสายพันธุ์อื่นๆ ไม่ว่าจะหมาไฮยีน่าของแอฟริกา หมาดิงโก้ของออสเตรเลีย หมาป่าหรือ Wolf ของอเมริกา หรือแม้กระทั่งหมาโคโยตี้ ที่จัดเป็นสัตว์นักล่าผู้ต่ำต้อยของอเมริกา ก็ล้วนแต่มีประวัติเล่นงานคนมาแล้วทั้งนั้น

ในอดีต หมาในมีถิ่นอาศัยที่กว้างขวางไม่ใช่เล่น ตั้งแต่เอเชียตะวันออก ลงมาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เลยไปเอเชียใต้ จากพื้นที่หนาวยะเยือกทางเหนือลงไปถึงป่าร้อนบนเกาะสุมาตรา

แม้แต่เทือกเขาสูงๆ ไม่เว้นกระทั่งเทือกเขาอัลไต ซึ่งตำราเรียนอ้างว่าเป็นแหล่งกำเนิดของคนไทย (ตอนหลังคนด่ากันเยอะแยะ บอกว่านี่เป็นเรื่องยกเมฆล้วนๆ) ก็ยังเป็นบ้านของหมาใน

เหยื่อที่อยู่ในเมนูอาหารของหมาในในระดับโลก จึงเต็มไปด้วยความหลากหลายมาก เห็นชื่อแล้วงงๆ นึกหน้าตาไม่ออกก็เยอะแยะ

สำหรับเมืองไทย หมาในกระจัดกระจายตามป่าอนุรักษ์ นาทีนี้ ต้องบอกว่าอุทยานฯ เขาใหญ่นี่แหละ น่าจะหาตัวได้ง่ายสุดแล้ว แม้มันจะอยู่ในเกณฑ์ยากอยู่ดี จากนิสัยกลัวคนและระมัดระวังตัวสุดๆ

วิธีการล่าของหมาใน จะลงมือกันเป็นฝูง ผลัดกันวิ่งต้อนจนเหยื่อเหนื่อยเกิน หรือไม่ก็หนีไปจนมุมในแหล่งน้ำ หมาในตัวที่เก่งกล้าในฝูงก็จะตามลงไปงับ ชักเย่อเข้าฝั่งให้พวกรุมสกรัม

หนองขิงบนเขาใหญ่ ก็ถือเป็นพื้นที่สังหารสำคัญอันหนึ่งของหมาใน แม้ตรงนี้มักมีนักท่องเที่ยวไปยืนชู 2 นิ้วถ่ายรูปกันก็ตาม

อย่างซากกวางที่เป็นภาพประกอบวันนี้ ก็ถ่ายจากริมหนองขิงนี่แหละ

เห็นความยับเยินรุ่งริ่งของสัตว์ที่วิ่งเร็วกว่าคนมากมายอย่างกวางแล้ว โชคดีจริงๆ ที่หมาในมีกฎเหล็กให้กลัวคน!