อย่าใช้สินค้าไร้มาตรฐาน

โดย...แบงก์กลิ้ง

เดี๋ยวนี้ประเทศไทยไม่ว่าจะทำอะไรก็เป็นดราม่าไปหมด เรื่องทางสังคมเป็นดราม่าได้ง่ายๆ เพราะเป็นเรื่องสะเทือนใจคน ทำให้มีอารมณ์ร่วมได้อย่างรวดเร็ว แต่เรื่องทางเศรษฐกิจก็เป็นดราม่าได้เช่นกัน แต่ส่วนใหญ่จะแฝงอยู่ในดราม่าสังคม

ล่าสุดนี่ก็เป็นเรื่องดราม่าตรวจสอบมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม (มอก.) ที่สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม (สมอ.) จะเข้าไปตรวจสอบร้านค้าตามตลาดนัดที่จำหน่ายสินค้าทุกอย่าง 20 บาท ซึ่งขณะนี้มีอยู่ทั่วประเทศ และเป็นที่ชื่นชอบของผู้มีรายได้น้อย เพราะมีราคาถูกกว่าที่ขายในห้างสรรพสินค้า ซูเปอร์มาร์เก็ตทั้งหลายอย่างมาก

แค่ สมอ. บอกว่าจะตรวจก็เกิดดราม่าขึ้นกลายเป็น สมอ.จะเข้าจับกุมร้านค้า จะไม่ให้ขายสินค้า กลายเป็นปิดทางไม่ให้ผู้คนทำมาหากิน ทั้งที่ สมอ.จะเข้าไปตรวจสอบสินค้าที่กำหนดให้ต้องเป็นผลิตภัณฑ์ที่ได้มาตรฐานอุตสาหกรรมและปลอดภัยต่อผู้บริโภค ซึ่งผู้ผลิตและจำหน่ายต้องขออนุญาตจาก สมอ.ก่อนนำเข้า

โทษของการขายสินค้าที่ไม่มีตรา มอก. และไม่ได้รับอนุญาตมีโทษจำคุกไม่เกิน 2 ปี ปรับไม่เกิน 1 ล้านบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ สำหรับร้านค้าที่ไม่ปฏิบัติตามจะมีโทษคือจำคุกไม่เกิน 1 เดือน หรือปรับตั้งแต่ 5,000-5 หมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

สินค้าที่ สมอ.กำหนดว่าต้องปลอดภัยได้มาตรฐานมีประมาณ 105 ผลิตภัณฑ์ แต่ทาง สมอ.ระบุว่ามีขายอยู่ตามตลาดนัด 8 ผลิตภัณฑ์ คือ ผงซักฟอก ไม้ขีดไฟ ของเล่น ไฟแช็ก หัวนมยางดูดเล่น ฟิล์มยืดหุ้มห่ออาหาร แอลกอฮอล์แข็งสำหรับใช้เป็นเชื้อเพลิง และสีเทียน

ความจริงประเภทสินค้านี้น่าจะมีควบคุมอีกหลายอย่าง อาทิ รางปลั๊กพ่วงไฟฟ้า สายไฟฟ้า เป็นต้น ซึ่งเรื่องนี้ผู้เขียนได้เคยเขียนถึงรางปลั๊กพ่วงไฟฟ้าที่ไม่ได้มาตรฐานและเป็นสาเหตุให้เกิดไฟไหม้มาแล้ว 

การผลิตสินค้าที่ไม่ได้มาตรฐานเป็นส่วนที่ทำลายเศรษฐกิจได้มาก เพราะหากทำให้เกิดความเสียหายต่อร่างกาย ต่อสุขภาพ และต่อทรัพย์สินประชาชนนั้น ย่อมเป็นการสูญเสียทางเศรษฐกิจที่แฝงอยู่โดยที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้คิดถึงกัน

เมื่อนำสินค้าที่ไม่ได้มาตรฐานมาจำหน่ายให้คนใช้สอย ไม่ว่าจะเป็นสินค้าอุปโภคหรือบริโภค ล้วนทำลายเศรษฐกิจไม่แตกต่างกัน ระดับความรุนแรงก็แล้วแต่ความเสียหายที่มีทั้งที่ควบคุมได้และควบคุมไม่ได้

เรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะเล็กน้อย แต่โดยความเป็นจริงแล้วเป็นเรื่องใหญ่มาก ยกตัวอย่างสินค้าบริโภค ของกินที่ไม่ได้มาตรฐานมีการปนเปื้อนสารเคมีและเชื้อโรค คนที่กินเข้าไปก็จะเจ็บป่วย เข้าโรงพยาบาลหรือซื้อยามากินก็เป็นค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไปโดยไม่ควรจะต้องเสีย และหากเกิดเสียชีวิตยิ่งหนักเข้าไปอีก นับเป็นความสูญเสียใหญ่หลวง

หรืออย่างกรณีที่เป็นของใช้ เช่น ครีมบำรุง ผงซักฟอก แชมพู ใช้ไปแล้วหากเกิดการแพ้ผิวหนังอักเสบ ก็ต้องไปหาโรงพยาบาลพบแพทย์เพื่อรักษาอาการแพ้ เป็นต้น ดังนั้นความรับผิดชอบของผู้ผลิตสินค้าจึงต้องมีมาก บางครั้งการเสียดายเล็กๆ น้อยๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่โตไป

ผู้เขียนเห็นว่า หาก สมอ.จะตรวจสอบก็ควรจะตรวจสอบให้เข้มข้น ทั้งแผงลอยตลาดนัดไปจนถึงในห้างสรรพสินค้า ที่เห็นมีขายสินค้าที่ไม่ได้มาตรฐานอยู่บ้าง ซึ่งผู้เขียนเห็นว่าถ้าหวังดีที่จะตรวจก็ควรจะตรวจสอบให้ทั่วถึง ไม่ให้มีคนมาครหาว่าจับแต่รายย่อย แต่รายใหญ่ทำเป็นไม่เห็น

เรื่องนี้ไม่ควรจะเป็นดราม่าด้วยซ้ำ เพราะหากเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานไปตามปกติ ที่จะต้องตรวจเป็นระยะ และหากไม่มีการรีดไถ ปฏิบัติอย่างเท่าเทียมทุกรายและทุกครั้งปัญหาการขายสินค้าไร้คุณภาพก็จะหมดไป

ผู้เขียนได้เคยเดินทางไปประเทศเพื่อนบ้านหลายประเทศและหลายครั้ง ในรอบๆ บ้านเราชื่นชมและชื่นชอบสินค้าไทย ชอบใช้สินค้าที่ผลิตจากประเทศไทยมากกว่าที่อื่น เพราะเห็นเป็นสินค้าคุณภาพ น่าเสียดายอย่างมากหากคนไทยจะได้ใช้สินค้าที่ไร้คุณภาพที่นำเข้ามาจาก
ต่างประเทศ