สุขนิยม : คนกับหมา

ความพื้นๆ ของเนื้อหาแค่นี้ กลายเป็นแรงขับเคลื่อนให้หนังที่มีเด็กน้อยกับน้องหมาเป็นตัวเดินเรื่องและตัวประกอบอีก 3 คน ชวนติดตาม...

เรื่อง วิชช์ญะ ยุติ

ดูง่าย ดูเพลิน ถึงแม้จะเกี่ยวกับเรื่องหมาๆ หรือไปข้องแวะเรื่องสีเหลือง (บ้าง) แต่เนื้อหากลับน่ารักน่าชัง แถมยังไม่ลืมที่จะสะท้อนความจริงให้คน (ดู) ประเภทสุดขั้วสุดโต่ง ได้หันมาสำรวจหัวใจของตัวเองว่า เราน่ะก็แค่ผงธุลีของโลกใบนี้เท่านั้น

หนังสวยสดด้วยโลเกชันประเทศมองโกเลีย เทือกเขา ท้องฟ้า ฝูงแกะ ทุ่งหญ้า ถือเป็นข้อได้เปรียบที่ใครก็ต้องยอมแพ้ ไม่ต้องเสียเวลาเซตไฟ แสงธรรมชาติท่ามกลางบรรยากาศสบายตา ช่วยได้มากสำหรับองค์ประกอบศิลป์ที่ชนะเลิศ

ที่มองผ่านไปไม่ได้เลย คือ การขายวัฒนธรรมมองโกล เสื้อผ้า อาหาร เครื่องดื่ม การตัดเย็บ การล่าสัตว์ ความเชื่อ กระทั่งการรื้อถอนบ้าน ปรากฏในหนังทุกกระเบียดนิ้ว โดยวิธีสอดแทรกแบบนวลเนียน ทีเล่นทีจริง ไม่มีคำอธิบาย แต่เข้าใจชัดแจ้ง

บางเรื่องของหนังหลายๆ เชื้อชาติ (รวมทั้งหนังไทยด้วย) พยายามกันเหลือเกินจะชูให้คัลเจอร์เหล่านี้เป็นส่วนหนึ่ง หรือโดดเด้ง (โดยมีโฆษณาแฝงอยู่ในฉากอีกบาน) ในหนัง ทว่าบทสนทนาก็กลายเป็นความพร่ำเพ้อเวิ่นเว้อน่ารำคาญ

The Cave of the Yellow Dog จึงเป็นตัวอย่างที่ดีของการทำน้อยๆ ค่อยๆ ทำ แต่ตราตรึงได้ตราบนาน เพราะคุณค่าสารที่ส่งออกมาสื่อนั้น ทรงพลังอย่างหมดจดโดยไม่ต้องสงสัย ที่สำคัญ (ถ้ามีโอกาสนะ) อยากไปเยือนกระโจมของ 3 เด็กน้อยและหยอกล้อกับน้องหมา “ซุเคอร์” ดาวเด่นของหนังเหลือเกิน

“นันซัล” นางเอกของเรื่อง แววนักแสดง (มืออาชีพ) ฉายเด่น ตัวเล็กกระเปี๊ยก แต่ฝีมือการแสดงไม่กระเปี๊ยก หนังสนุกเพราะเธอนี่แหละ โดยเฉพาะตอนที่เข้าฉากสามพี่น้อง เอาขี้วัวมาต่อเป็นตึก น้องๆ ไม่รู้หรอกว่า ตึกมันคืออะไร ด้วยความที่เธอไปเรียนในเมืองมาก็จ้อใหญ่เลย คนอะไรน่ากัดชะมัด แก้มแดงเหมือนลูกตำลึงสุก

ใครดูหนังแล้วไม่หลงรักเธอ เชื่อสิไม่มีหรอก ขนาดไม่ชอบดูหนังเด็ก ยังต้องยกนิ้วให้ในความกล้าแสดงที่เป็นธรรมชาติ (เธอมีชื่อชิงนักแสดงนำ Young Artist Award 2005 ในหมวดหนังนานาชาติ) เช่นเดียวกับคนที่เล่นเป็นพ่อกับแม่ โห! ไม่รู้ทีมงานไปหามาจากไหน โคตรเจ๋ง เพราะทั้งคู่คือครั้งแรกของการเล่นหนัง เอาคนดูซะอินจนนึกว่าเป็นมืออาชีพ

เผินๆ ตัวหนังแทบไม่มีอะไร เล่าถึงพ่อแม่และลูกน้อย ทำมาหาเลี้ยงชีพกันตามปกติ ดำเนินชีวิตอย่างสงบงาม แต่เมื่อการกลับมาของลูกสาวคนโตวัย 3 ขวบ วันปิดเทอมใหญ่ (พ่อกับแม่ส่งเธอไปเรียนในเมือง) หัวใจทุกคนก็กระชุ่มกระชวย ผสานด้วยความว้าวุ่น เพราะเรื่องชุลมุนพันตู

และเรื่องชุลมุนพันตูนี่แหละที่นำไปสู่ความประทับใจมากมาย ระหว่างคนกับคน เด็กน้อยกับคุณยาย คนกับน้องหมา

จุดเล็กๆ ที่ทำให้เหตุการณ์ในหนังพลิกผัน เมื่อเด็กน้อยบังเอิญไปเจอหมาในถ้ำ แล้วแอบเก็บมาเลี้ยง แต่ถูกห้ามโดยผู้เป็นพ่อ ทำให้เธอต้องซ่อนน้องหมาทุกวิถีทาง จนวันที่การย้ายบ้านใหม่มาถึง เด็กน้อยก็ต้องเจอกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ และไม่ใช่แค่เธอคนเดียว พ่อผู้ไม่ยอมรับน้องหมาเดินทางไปด้วย ยังต้องคิดใหม่ทำใหม่ต่อการ (จะ) มีสัตว์เลี้ยงร่วมคาราวาน

ความพื้นๆ ของเนื้อหาแค่นี้ กลายเป็นแรงขับเคลื่อนให้หนังที่มีเด็กน้อยกับน้องหมาเป็นตัวเดินเรื่องและตัวประกอบอีก 3 คน ชวนติดตาม
อารมณ์หนังไม่ได้มีความเป็นแฟนตาซีเลย แต่บางอย่างก็รู้สึกว่าดูหนังแฟนตาซีอยู่

ตอนหลบฝนในกระโจม คุณยายเล่านิทานปรัมปราให้นันซัลฟัง (เธอหลงทางตอนไปต้อนแกะ) หมาเหลืองที่ถูกขังอยู่ในถ้ำ แม้จะได้อิสรภาพ มันก็ยังหนีไม่พ้นการเป็นหมาเหลือง ไม่อาจแปรเป็นอื่นใดได้ ชาตินี้เป็นหมาเหลือง แล้วชาติหน้าหมาเหลืองจะเกิดเป็นอะไร เป็นคนได้มั้ย เด็กน้อยเฝ้าถาม

คุณยายยิ้ม พร้อมกำเมล็ดข้าวสารขึ้นมา โรยลงบนเข็มปลายแหลมในมืออีกข้าง ข้าวสารร่วงหล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กน้อยลองบ้างเหมือนกันกับคุณยาย ข้าวสารไม่สามารถเสียบบนเข็มปลายแหลมนั้นได้

เป็นฉากเหมือนฝัน แต่งดงามจับใจ เด็กน้อยกระจ่าง คนดูก็กระจ่าง เพราะนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...?

ภาพชีวิตของพ่อแม่และลูกๆ ทั้งสามกับเจ้าหมาน้อย ที่กำลังก้าวเดินออกไปบนถนนอันคดเคี้ยวทอดยาว เหนือขึ้นไปคือผืนฟ้ากว้าง ไกลลิบเป็นทิวเขาสลับลูกแล้วลูกเล่า คล้ายจะบอกว่าความสุขของพวกเขานั้นคือการมีกันและกัน สมาชิกครอบครัวอยู่ครบหน้า ร่วมสานฝันและต่อสู้ด้วยกัน วันที่หัวเราะทุกคนต้องหัวเราะดังๆ แต่วันที่เศร้าทุกคนพร้อมจะปลดเปลื้องให้ความเศร้าไปจากหัวใจ

The Cave of the Yellow Dog

ปี   2005
ประเทศ  เยอรมนี
ประเภท  ชีวิต
ความยาว  93 นาที
ภาษา  มองโกลเลียน
กำกับ  ยัมบาซุเรน ดาวา
แสดงนำ  บัตชุลุน เออร์จินดอริ/บูยันดูลัม ดารัมดาดิ/นันซัล บัตชุลุน/นันซัลมา บัตชุลุน/บับบายาร์ บัตชุลุน