สี่สิบยังแจ๋ว แมนิก สตรีต พรีเชอร์ส

วงร็อกจากอังกฤษ แมนิก สตรีต พรีเชอร์ส โลดโผนในวงการเพลงมาจนได้ออกอัลบั้มที่ 10 เผลออีกแป๊บเดียว วงอาจจะได้รางวัลเกียรติคุณแห่งความสำเร็จ หรือถูกเสนอชื่อเข้าสู่ร็อก แอนด์ โรล ฮอลล์ ออฟ เฟม แบบรุ่นใหญ่ทั้งหลาย

โดย...เพ็ญแข

 

วงร็อกจากอังกฤษ แมนิก สตรีต พรีเชอร์ส โลดโผนในวงการเพลงมาจนได้ออกอัลบั้มที่ 10 เผลออีกแป๊บเดียว วงอาจจะได้รางวัลเกียรติคุณแห่งความสำเร็จ หรือถูกเสนอชื่อเข้าสู่ร็อก แอนด์ โรล ฮอลล์ ออฟ เฟม แบบรุ่นใหญ่ทั้งหลาย

ความสำเร็จทั้งหมดทั้งมวลคงไม่ได้ขึ้นอยู่กับการยืนระยะยาวในวงการ ทว่าขึ้นอยู่กับความสามารถในการพัฒนาตนเองให้ก้าวไปพร้อมกับเวลาที่ผันเปลี่ยน โดยมี “งาน” เป็นพันธกิจยิ่งใหญ่ ที่ยอมทุ่มเททุกสิ่งอย่างให้

ถึงแม้หลายคนกำลังตระหนักและพูดถึงลมหายใจอันรวยรินของดนตรีร็อก แต่ เจมส์ ดีน แบรดฟิลด์ (ร้อง/กีตาร์), นิกกี ไวร์ (เบส) และฌอน มัวร์ (กลอง) กลับบอกว่า ไม่รู้เรื่อง พวกเขารู้เพียงแต่ว่า มีงานต้องทำ แต่ถ้าหากมันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ละก็ นี่คงเป็นการสื่อสาร (มวลชน) เฮือกสุดท้าย

วันนี้ แมนิก ยังคงเป็นร็อกแบนด์ที่เชื่อในพลังแห่งศิลปะ อีกทั้งศิลปะแต่ละแขนงก็ส่องสะท้อนซึ่งกันและกัน อย่างที่เราได้เห็นได้ยินจากงานของพวกเขา ซึ่งยังคงสะท้อนถึงสถานการณ์ทางด้านการเมือง สังคม ธุรกิจ วัฒนธรรม กีฬา ฯลฯ ไว้ด้วยในตัว

Postcards From A Young Man บันทึกเสียงในห้องอัดส่วนตัวของวงที่เมืองคาร์ดิฟฟ์ โดยมี เดฟ เออรินกา โปรดิวเซอร์ที่คุ้นเคยและรู้มือกันมานานร่วมทำงานด้วย ก่อนจะนำไปมิกซ์กับเซียนที่อเมริกา

แม้ว่าจะอยู่ในวงการนี้นานแค่ไหน หรือวัยของพวกเขาจะล่วงเลยผ่านหลักสี่มาแล้ว (เกือบถึงรังสิตแล้ว ha) แต่วิญญาณหนุ่มของพวกเขายังร้อนเร่า อย่างที่สัมผัสได้ผ่านเสียงเพลงในงานชุดนี้

ปกอัลบั้มเป็นภาพถ่ายขาวดำของ ทิม ร็อธ นักแสดงชื่อดังชาวอังกฤษ เปิดหัวม้วน (ศัพท์เทคนิคสมัยเทปคลาสสิก) ด้วย (It’s Not War) Just The End Of Love เพลงดูดดื่มอารมณ์ร็อกที่มีท่อนฮุกติดปากว่า Your Love Alone Is Not Enough เจมส์ บอกว่า เพลงนี้ให้อารมณ์เหมือนตอนที่ บิ๊กแม็ก แกรี แม็กอัลลิสเตอร์ ลงเล่นยูฟ่าคัพนัดสุดท้ายให้กับทีมลิเวอร์พูล ในปี 2001 ถึงแม้จะเป็นชายวัย 40 แต่ก็ยังออกฤทธิ์ได้ (เฟ้ยยย!?)

เพลงชื่อเดียวกับชื่ออัลบั้ม Postcards From A Young Man นั้นงดงาม เป็นบัลลาดทรงพลัง โดยปล่อยให้เครื่องสายเข้ามามีบทบาท สมาชิกบอกว่า เพลงนี้คือ การเปิดเผยความลับสุดยอดของวงให้คนทั่วไปรู้ว่า พวกเขารักวงควีน ทั้งยังได้เปิดเผยด้าน “หวานๆ” ในตัวตนของพวกเขาออกมา นิกกี บอกว่า นี่คือเพลงแห่งการหวนรำลึกถึงอดีตและวัยเยาว์ โดยเฉพาะตอนเรียนมหาวิทยาลัยที่แม่และเพื่อนๆ มักเขียนโปสต์การ์ดส่งมาถึงเขาเสมอ

 

Some Kind Of Nothingness เศร้าๆ แต่งดงามและอลังการ โดยมีรุ่นใหญ่อย่าง เอียน แม็กคันล็อก จาก เอ็คโค แอนด์ เดอะ บันนีเมน นำเสียงเท่ๆ ของเขามาปรากฏ ส่วน ดัฟฟ์ แม็กคาแกน อดีตมือเบสวงกันส์ แอนด์ โรเซส์ มาเป็นแขกใน A Billion Balconies Facing the Sun ทั้งยังมีคณะนักร้องประสานเสียงมาร่วมสร้างสีสันในหลายเพลง

ทั้ง 12 แทร็กรวมกันเป็นอัลบั้มของแมนิก ที่น่าจะเปิดออกอากาศทางวิทยุ (และฮิต) ได้ไม่ยาก บทเพลงเหล่านี้ผสมผสานความเป็นอังกฤษและอเมริกันเข้าด้วยกัน ภาคดนตรีนั้น “ใหญ่” ขึ้นกว่าเดิม ขณะที่เนื้อหานั้น “เล็ก” ลง ฟังสนุกมากขึ้น และผู้รับสารของพวกเขาก็คงจะขยายกลุ่มออกไปด้วย

เอาแหละคุณพี่ เชื่อแล้วว่า “40 ยังแจ๋ว” จริงๆ