บางกรวยอีกครั้ง

ก่อนจะสิ้นปีเก่าก็เก็บตกที่เคยไป ระยะนี้ไปบางกรวยบ่อย ซึ่งเจอทั้งของดีและของไม่ดี

เรื่อง / ภาพ สุธน สุขพิศิษฐ์

 

ก่อนจะสิ้นปีเก่าก็เก็บตกที่เคยไป ระยะนี้ไปบางกรวยบ่อย ซึ่งเจอทั้งของดีและของไม่ดี ก็จะต้องเอาเรื่องของไม่ดีก่อน ส่วนเรื่องดีไว้ทีหลัง แต่สำหรับเรื่องไม่ดีนั้นจะเป็นเรื่องฝากไว้ให้คิด ส่วนจะแก้ไขได้หรือไม่นั้นไม่ค่อยคาดหวังครับ

ผมเคยชอบบางกรวยอย่างมาก เมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว สะพานข้ามคลองบางกรวยที่ผ่านโรงพยาบาลและ อ.บางกรวย เพิ่งจะเสร็จ เคยขับรถบุกไปเรื่อยๆ ผ่านวัดโตนด วัดแก้วฟ้า เข้าไป สองข้างทางเหมือนเป็นอุโมงค์ต้นไม้ โดยเฉพาะกอไผ่ที่แผ่มาคลุมทางจนแสงไม่ค่อยผ่านทะลุมาได้ วิ่งเข้าไปตอนบ่ายๆ ขนาดอากาศแถวสะพานพระราม 7 ยังร้อนเปรี้ยงๆ แต่แถวที่ผมวิ่งอยู่แถววัดแก้วฟ้านั้นเย็นสบาย พอเข้าไปถึงวัดจำปานั่นยิ่งเป็นโลกพิศวง ที่หมู่บ้านริมน้ำนั้นเหมือนย้อนอดีตไปอยู่ในยุคอยุธยาเป็นราชธานี ผมเกิดไปเอิ๊กอ๊ากกับลุงนง ซึ่งปลูกบ้านอยู่ริมคลอง คุยกันอีท่าไหนไม่รู้ ลุงนงชวนกินข้าวยังจำได้ว่าเป็นแกงส้มมะรุม กับน้ำพริกกะปิ อร่อยจนน้ำตาเล็ด

หลังจากนั้นพาเพื่อนฝรั่ง เพื่อนจีน เพื่อนไทย เข้าไป ทุกคนกลายเป็นเพื่อนลุงนงหมด นั่งกินข้าวกันจนมืดค่ำ ชาวบ้านชาวช่องพายเรือผ่านก็ร้องทักทาย เป็นอัธยาศัยแบบไทยแท้ พวกเราไปกันเป็นปีขนาดวิ่งกลับบ้าน สองข้างทางยังเห็นหิ่งห้อยระยิบระยับ แต่งสวนข้างทางที่มืดมิดให้มีประกายดูแล้วฉ่ำใจจริงๆ

พอมีถนนราชพฤกษ์ผ่ากลาง ก็เลิกไป เพราะอะไรมันเปลี่ยน มันพาความเศร้าเข้ามาแทนความสุข ชาวบ้านหลายคนชอบว่า กำลังเจริญ แต่ผมว่ามันทำลายล้างสังคมเกษตรสวนผสมแบบดั้งเดิม สวนแถวเมืองนนท์นั้นถือว่าสมบูรณ์แบบที่สุด เป็นทั้งป่าและสวนในตัว ต้นไม้นั้นเป็นระบบ 3 ชั้น สูงที่สุดเป็นไม้ยืนต้น เช่น หมาก มะพร้าว ขนุน มะขาม กระท้อน

ชั้นต่ำลงมาก็มี มะม่วง ทุเรียน มังคุด กล้วย ส้ม มะกรูด มะนาว ชั้นต่ำสุดเป็นพืชคลุมดินและพวกพืชสวนครัว ระบบต้นไม้ 3 ชั้นนี่ทางระบบนิเวศวิทยาจะเกื้อหนุนกันเอง ชาวบ้านชาวช่อง ชาวสวน ได้ประโยชน์มหาศาล แล้วคนเองก็มีภูมิปัญญาจากสิ่งแวดล้อม มีสังคมแบบเอื้อเฟื้อ พึ่งพากัน นี่แหละผมว่าเป็นสิ่งที่เป็นความเจริญตัวจริง ถนนนั่นคือตัวทำลายความเจริญ ไม่รู้ทำไมต้องทำลายสมบัติทางวัฒนธรรมการกินอยู่ของชาติไป เพื่อให้รถราที่เราผลิตเองไม่ได้สักคัน (มีแต่ยี่ห้อเมืองอื่นทั้งนั้น) มาวิ่งโครมๆ ตัดต้นไม้ ตัดระบบนิเวศฯ หมด

อันไหนไม่ร้ายเท่าที่ผมเพิ่งไปเจอเข้าครับ ตรงสวนระหว่างวัดท่าบางสีทองกับวัดบางอ้อยช้าง ซึ่งมีสวนขนาดใหญ่แน่นขนัด ระบบสวนอย่างที่ผมเล่านั้นยังมีระบบระบายน้ำที่เรียกว่าลำประโดง ลำประโดงคือคลองเล็กๆ ที่วิ่งซอกซอยเข้าไปยังสวนต่างๆ เป็นทั้งการดึงน้ำไปยังสวนที่ลึกเข้าไปจากแม่น้ำหรือคลองขนาดใหญ่ เมื่อเวลาน้ำแม่น้ำหลาก ลำประโดงยังเป็นตัวรับน้ำให้แผ่กระจาย ไม่ท่วมเป็นจุดๆ แล้วลำประโดงยังเป็นที่ระบายสินค้าพืชจากสวนได้อีกด้วย

อีกอย่างคือทางเดินร่วมสำหรับสาธารณะ ชาวสวนเขาจะเจียดขอบที่ดินให้เป็นคันดินสำหรับเดิน ทางซ้ายก็เจียดให้ทางขวาก็เจียดให้ คันดินสูงนั้นให้เป็นทางเดินแล้วยังแสดงขอบเขตของกรรมสิทธิ์ที่ดินด้วย ตามขอบทางเดินเขายังปลูกต้นไม้ใหญ่ๆ เช่น มะพร้าว มะม่วง ได้ประโยชน์ให้เป็นหลักหมุดที่ดินแล้วยังให้ร่มเงาคนเดินอีกด้วย

ที่ผมไปเจอคือมีโครงการหมู่บ้านขนาดใหญ่โครงการหนึ่ง ที่ตัดจากถนนราชพฤกษ์ ไปกว้านซื้อที่ดินจากชาวบ้าน กึ่งไล่ซื้อกึ่งบีบซื้อ คือซื้อด้านนอกแล้วกดให้คนข้างในขาย ซื้อในราคาถูกๆ ซื้อทั้งหมดเกือบ 45 ไร่ พอซื้อเสร็จ ถมที่ดิน สร้างรั้ว ถมลำประโดง ไถทางเดินหรือคันดินสาธารณะ นี่เป็นความเลวทรามที่สุด อย่างแรกโครงการหมู่บ้านของมันนั้นตัดต้นไม้เกลี้ยง อย่างที่สองระบบน้ำเสีย มันต้องทิ้งคลองบางกรวยแน่ เพราะถนนราชพฤกษ์ไม่มีระบบรับน้ำทิ้ง อย่างที่สามมันจะทำลายระบบกระจายน้ำของลำประโดง หรือไปขวางทางระบายน้ำ อีกหน่อยน้ำต้องท่วมชาวบ้านแน่ แล้วยังทำลายเส้นทางเดินไปมาหาสู่ของชาวบ้าน เมื่อก่อนคนนั้นไปทำบุญที่วัดท่าบางสีทองหรือไปทำบุญที่วัดบางอ้อยช้างได้ ไปเยี่ยมญาติพี่น้อง เพื่อนบ้าน ไปทำลายสังคมการไปมาหาสู่เขาเสียหมด โครงการหมู่บ้านนี้มันนกรู้ครับ มันทำไม่ให้เกิน 45 ไร่ ไม่อย่างนั้นจะถูกกฎหมายสิ่งแวดล้อม ควบคุมการใช้พื้นที่แล้วมันจะทำอะไรไม่ได้ เลวชาติจริงๆ

ก็น่าเศร้าใจกับกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม หลับตาข้างเดียวหรือเปล่าไม่รู้ กระทรวงวัฒนธรรม ที่ไม่รู้ไปงมอยู่ที่ไหน นี่คือรากเหง้าทางวัฒนธรรมไทยแท้ๆ ยังไม่สนใจ น่าจะเป็นกระทรวงเมินวัฒนธรรมมากกว่า ที่ไปดูงานวัฒนธรรมเมืองนอกวิ่งกันไปโครมๆ นี่เป็นเรื่องไม่ดีที่ผมเอามาพูดก่อนครับ

ทิ้งเรื่องนี้ไปมาดูเรื่องดีบ้าง ที่ผมไปบางกรวยบ่อยก็คือ ต้องไปทำกรอบรูป ซึ่งปกติจะหาร้านที่ทำกรอบใส่งานศิลปะยากมาก ร้านทำกรอบริมถนนทั่วไปส่วนใหญ่มีกรอบรูปหลุยส์สำเร็จรูปเชยๆ ใส่รูปพระบ้าง ใส่รูปครอบครัว หรือรูปหมาแมวบ้าง ไปเจอร้านนี้ครับเป็นร้านที่เหล่าศิลปินเขารู้จักกันดีโดยเฉพาะศิลปินถนนหน้าพระลาน เมื่อก่อนร้านนี้อยู่ที่ใกล้ๆ ศิริราช รู้จักกันในชื่อว่าร้านเฟรมวังหลัง

ตอนนี้มาอยู่ที่หน้าวัดโพธิ์เผือก เข้าทางเส้นทางไฟฟ้าบางกรวย คุณนุ้ยเจ้าของร้านบอกว่า ถ้าใครจะถามชื่อร้านต้องบอกว่า ร้านกรอบรูปไม่มีชื่อ เพราะทุกร้านแถบนั้นเขามีชื่อร้านหมดทุกร้าน มีร้านนี้ไม่มีชื่ออยู่ร้านเดียว มี Concept ของร้านว่า งานต้องดี ราคาต้องไม่แพง ข้อสำคัญต้องตรงเวลา ร้านนี้ใช่เลยครับ ตัวไม้กรอบมีให้เลือกเยอะ แถมบางทียังแนะนำลูกค้าได้ว่ารูปอย่างนี้ต้องใส่ไม้อย่างนี้ อะไรทำนองนั้น

นี่เป็นร้านกรอบรูป ต่อไปก็ของกิน คือเมื่อเลยร้านนี้ไปตามหัวโค้ง ไปหน่อยหนึ่งจะถึงโค้งปากซอยเข้าโรงเรียนศึกษาบัณฑิต ตรงปากซอยจะมีร้านข้าวแกงปักษ์ใต้ เป็นปักษ์ใต้จาก จ.ตรัง มีแกงเพียบ แกงเหลืองนั้นสลับทุกวันบางวันใส่ยอดไหลบัว บางวันใส่บอน ส่วนแกงเผ็ดก็แกงหมูใส่สับปะรดบ้าง ใส่หยวกกล้วยบ้าง พวกคั่วกลิ้งก็ดี ยังมีขนมจีนน้ำยา ขายเป็นแพ็กด้วย พวกปลาทอดมีเยอะแยะน่ากินทั้งนั้น ขายตั้งแต่ 6 โมงเช้า ยัน 6 โมงเย็น เป็นแกงใต้ไม่ค่อยเผ็ดมากครับ เรียกว่าถูกปากคนกรุงเทพฯ

อีกร้านหนึ่งเป็นก๋วยเตี๋ยวหมู อยู่ตรงปากทางเข้า อ.บางกรวย คือตรงนั้นจะมีวงเวียนยึกยักหน่อย เมื่อเข้าถนนที่เข้าอำเภอนั้นปากถนนทางขวามือมีร้านก๋วยเตี๋ยวหมู อร่อยใช้ได้แต่ใส่เครื่องใน เช่น ตับ หัวใจ เยอะหน่อย คนไหนไม่ชอบเครื่องในต้องสั่งให้ชัดเจน ที่น่ากินมีเส้นเล็กน้ำต้มยำกับเส้นเล็กแห้ง ร้านนี้ยังมีหมูสเต๊ะด้วยครับ

เลยไปอีกหน่อย ตรงห้องแถวทางซ้ายมือ มีร้านก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นกับก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋น ก๋วยเตี๋ยวก็โอเค แต่ที่ดีคือไอศกรีม มีคนทำมาส่ง มีไอศกรีม รัมเรซินอร่อย

ก็นี่คงพอกล้อมแกล้มสำหรับสิ้นปีครับ ปีใหม่คงมีเรื่องดีๆ เรื่องไม่ดีทิ้งไว้กับปีเก่าครับ