ตลาดลาดชะโด

ทีมผมเวลาหาเรื่องออกไปนอกกรุงเทพฯ ภายในหนึ่งวันนั้นมักจะตั้งเข็มเอาเรื่องกินไว้ก่อนว่ากินตอนกลางวันที่ไหน แล้ววางแผนไปกินเย็นอีกที่หนึ่ง

เรื่อง / ภาพ สุธน สุขพิศิษฐ์

ทีมผมเวลาหาเรื่องออกไปนอกกรุงเทพฯ ภายในหนึ่งวันนั้นมักจะตั้งเข็มเอาเรื่องกินไว้ก่อนว่ากินตอนกลางวันที่ไหน แล้ววางแผนไปกินเย็นอีกที่หนึ่ง ซึ่งจะมีเวลาเหลือช่วงบ่ายถึงเย็น ซึ่งตอนนี้แหละที่จะเป็นเวลาเลื่อนลอย มีแผนบ้างไม่มีแผนบ้าง ผ่านไปทางไหนเห็นเข้าท่าก็เข้าไป ส่วนใหญ่จะเจอของดีๆ ที่ไม่เคยเห็นไม่เคยนึกมาก่อน จะสนุกก็ตอนนี้ ซึ่งเมื่อเที่ยวอีกก็ยึดอย่างนี้จนเรียกว่าเป็นแบบของหลงระเริงทัวร์

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาก็ทำอย่างนี้อีก โดยความตั้งใจจะไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่ฉีกที่วัดเจ้าเจ็ดก่อน ส่วนมื้อเย็นจะกินร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ วัดขุนอินทประมูล โพธิ์ทอง อ่างทอง ซึ่งร้านนี้เล็งไว้ตั้งแต่เข้าไปวัดขุนอินทประมูลเมื่อครั้งก่อนโน้น ส่วนช่วงเวลาตรงกลางระหว่างกลางวันไปถึงเย็นนั้นยังไม่ได้คิด

เข้าไปที่วัดเจ้าเจ็ด ตอนนี้ก๋วยเตี๋ยวไก่ฉีกมีหลายร้านแล้ว ผมดิ่งตรงไปที่ร้านป้าแป๊ะ ร้านดั้งเดิมเจ้าตำนานของก๋วยเตี๋ยวไก่ฉีก ซึ่งเดี๋ยวนี้ป้าแป๊ะไม่ได้มานั่งขายแล้ว เห็นว่าไม่ค่อยสบายให้ลูกหลานมานั่งขายแทน แต่ก็ยังมีลูกค้าเยอะอยู่ การกินก๋วยเตี๋ยวไก่ฉีกป้าแป๊ะไม่มีการเสิร์ฟ ต้องช่วยตัวเองโดยต้องไปเอาชามจากหาบมานั่งกิน ยังดีว่าสมัยนี้ยังใช้ชามใหม่ สมัยที่ผมกินครั้งแรกๆ นั้นจะกินอีกก็ส่งชามเดิมให้ป้าทำมาให้กิน เดี๋ยวนี้ราคาสูงขึ้นมานิดหนึ่งเป็นชามละ 10 บาท เรียกว่าราคาน่าอุทานแถมอร่อยอีกต่างหาก

พอกินเสร็จก็ไปเที่ยวผักไห่ ซึ่งเลือนๆ ไม่ได้ไปมานานแล้ว วนๆ แถวหน้าอำเภอที่อยู่ริมน้ำ เห็นน้ำเหนือเริ่มหลากแล้ว น้ำเหนือขุ่นๆ อย่างนี้อีกไม่นานก็จะมีปลาแม่น้ำกิน พื้นที่แถบอยุธยานี่จะลุ่มมาก เวลาน้ำเหนือไหลลงมามากๆ น้ำจะท่วมเข้าคลองซอยและเข้าไปปริ่มๆ ในนาข้าว ปลาจะกระจายเข้าไปไข่ทั่วทุกที่ พอน้ำทรงๆ ลูกปลาตัวจะโตเพราะได้อาหารจากพืชปริ่มน้ำ พอน้ำลดหน่อยเท่านั้นแหละ ปลาจะออกจากไร่นาจากคลองซอยลงแม่น้ำหรือคลองสายหลัก ตอนนี้ชาวบ้านจะจับปลากันครื้นเครง พวกเราๆ ก็จะได้กินปลาม้า ปลาแดง ปลาเนื้ออ่อน ปลาค้าว ปลากด ปลาตะเพียนกันปรีดิ์เปรมก็ตอนนี้แหละ ฉะนั้นเวลาอีกไม่นานไปเที่ยวตลาดสดในแถบอยุธยา อ่างทอง สิงห์บุรี ในตอนเช้ามืดจะได้ซื้อปลาดีๆ สดๆ มากิน

ที่ผักไห่บ่ายๆ เงียบก็ออกมาเห็นป้ายทางไปตลาดลาดชะโดน่าสนใจก็เลือกที่ไปกัน ผมเองชอบเที่ยวตลาดเก่าและไปมาเยอะพอสมควร แต่ก็ยอมรับว่าไม่เคยไปตลาดลาดชะโด เข้าไปจอดรถที่ลานโรงเรียนลาดชะโด และต้องเดินผ่านโรงเรียน น่าดูสะอาดเป็นระเบียบมาก ที่สำคัญคือเป็นอาคารชั้นเดียวที่มีห้องเรียนและระเบียงติดต่อกันยาวสุดกู่เห็นว่ายาวที่สุดในประเทศไทย สงสารครูเมื่อสอนทางด้านหนึ่งต้องไปสอนอีกด้านหนึ่งต้องเดินมากกว่า 200 เมตร วันๆ หนึ่งคงเดินเป็นกิโล

ตลาดลาดชะโดเหมือนเป็นเกาะ ออกไปด้านไหนก็เป็นคลองหมด ตัวตลาดกว้าง เรื่องเก่าแก่นั้นดูจากสภาพห้องแถวไม้แล้วของเดิมทั้งนั้น เป็นตลาดที่น่าสนใจมาก ที่สำคัญของกินล้วนสะดุดตาหันซ้ายก็น่ากิน หันขวาก็อยากซื้อกลับบ้าน ผ่านร้านกวยจั๊บน้ำข้น มีหมูแดง หมูกรอบ แขวนอยู่เต็มในตู้ ในหม้อมีน้ำพะโล้กลิ่นหอมหวน ขนาดกินก๋วยเตี๋ยวไก่ฉีกมาหยกๆ แล้วน้ำลายยังสออยากจะกินอีก เห็นเขียนว่าเจ้าแรกของตลาดลาดชะโด

พอเจ้าที่ 2 เท่านั้นเป็นได้เรื่อง เป็นไอศกรีมน้ำมะพร้าวที่เป็นเกล็ดๆ ที่ผมรู้จักไอศกรีมครั้งแรกในชีวิตก็แบบนี้ เคยเจอที่ตลาดระแหงเข็นรถขาย เวลาตามจะไปกินก็หาไม่เจอ เพราะเจ้านั้นชอบเล่นหวย ขายไปหลบเจ้าหนี้ไป พอมาเจอที่นี่ก็ไม่มีทางรอดปากไปได้ เห็นว่าวันธรรมดาใส่รถเร่ขาย แต่เสาร์อาทิตย์มาตั้งขายที่ตลาดนี้ไม่ไปไหน จากร้านไอศกรีมเจอร้านขายแกงสำเร็จรูป มีแกงขี้เหล็ก ต้มปลาร้าทรงเครื่องกับปลาสวาย แกงคั่วหัวปลาเทโพ แกงบอน ปลาตะเพียนต้มเค็ม ห่อหมกปลาช่อน การจะผ่านไปอย่างไม่ไยดีก็ผิดวิสัยก็เลยมี 23 ถุงติดมือมา แล้วหันไปเจอร้านขายไข่เป็ดใหม่ๆ อีก เอามาอีกถุงหนึ่ง แล้วทีมผมนั้นพอเข้าตลาดก็เหมือนผึ้งแตกรังหายไปไหนหมดไม่รู้ เลยต้องพะรุงพะรังเป็นไอ้บ้าเห็นแก่กินหรือไอ้แก่บ้ากินอยู่คนเดียว ยังดีว่าผ่านร้านทำโต๊ะจีน เอาไก่บ้านและเป็ดสดที่ต้มถอนขนเรียบร้อยห่อพลาสติกวางไว้น่ากินดี ขืนตามใจปากซื้อมา กว่าจะถึงบ้านเป็นไก่หรือเป็ดกลิ่นปลาร้าก็ได้

ออกมาทางด้านริมคลองวิวของตลาดสวยจริงๆ ห้องแถวแนวริมคลองลมเย็นและมีโต๊ะไม้กว้างๆ ให้นั่ง ซึ่งเหมาะที่จะนอนมากกว่า ฝั่งตรงข้ามมีเรือนเก่าสวยมากมีเรือเมล์ 2 ชั้นแบบโบราณจอดขึ้นคานไว้ เก็บไว้ให้คนดูว่านี่คือเรือโดยสารที่เป็นวิธีการเดินทางอย่างเดียวที่จะไปมากับตลาดลาดชะโด ทำดีครับ เห็นว่าเป็นฝีมือของเทศบาลที่นั่น

ตลาดลาดชะโด เคยเป็นอีกที่หนึ่งที่อยู่ในกระแสการท่องเที่ยวตลาดโบราณเก่าแก่ เคยมีนักท่องเที่ยวเฮกันไปเที่ยวอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ซาไป อันนี้เป็นเรื่องธรรมดา สำหรับตลาดเก่าๆ อย่างนี้ในแต่ละแห่งก็พยายามดึงนักท่องเที่ยวเข้าไปให้มากๆ อย่างตลาดสามชุกตอนนี้แทบจะเดินชนกันตาย ผมไม่ค่อยชอบตลาดเก่าที่ใช้แรงประชาสัมพันธ์ครึกโครมจนคนไปเที่ยวล้นหลาม เพราะพอคนเยอะดูอะไรก็ไม่ทั่วถึง แล้วยังมีคนก็เข้าไปค้าขายเยอะ และจะเป็นคนกรุงเทพฯ เสียเป็นส่วนใหญ่ ไปเช่าร้านขายโน่นขายนี่ อาหารการกินก็ไปดึงเอาชื่ออาหารเก่าแก่มาขาย ขายแต่ชื่อมากกว่าขายฝีมือ ค้าขายเงินทองก็ไม่ใช่ว่าตกอยู่ในมือชาวบ้านจริงๆ ไปอยู่กับชาวบ้านสวมรอยทั้งนั้น ก็ดูอย่างตลาดดอนหวายหรือตลาดน้ำอัมพวาที่มั่วซั่วไม่รู้อะไร ผมชอบตลาดเก่าที่มีของแท้ๆ ขายไม่ต้องปรุงแต่ง คนเราไปเที่ยวตลาดเก่านั้นต้องถามตัวเองเสียก่อนว่าไปดูคนหรือไปดูความเป็นประวัติศาสตร์ชุมชน ดูวิถีความเป็นอยู่ หรือนั่งคุยกับคนในพื้นที่ ซึ่งมีเรื่องน่ารู้มากมายอย่างที่ไปหาหนังสืออ่านที่ไหนไม่ได้ ก็ต้องเลือกเอาว่าจะเที่ยวแบบไหน ถ้าชอบดูคนเยอะๆ เดินที่ห้างในกรุงเทพฯ ก็ได้ ผมว่าเที่ยวตลาดเก่าเงียบๆ น่าสนใจมากกว่าเยอะ

ที่ตลาดลาดชะโดนั้นทางเทศบาลยังจัดเรือให้นั่งชมวิถีชีวิตชาวคลองให้ชม ค่าเรือแค่คนละ 10 บาท เรือจะวิ่งไปเห็นบ้านเรือนริมน้ำ การยกยอจับปลา ถึงแม้บ้านเรือนอาจจะปนๆ กัน ใหม่บ้างเก่าบ้าง ทาสีฉูดฉาดบ้าง แต่นั่นคือความหลากหลาย ความหลากหลายที่อยู่บนพื้นฐานของวิถีไทยที่อยู่กันอย่างสบายๆ พึ่งพาธรรมชาติ เป็นชาวน้ำไปไหนมาไหนพายเรือไป มีปลาใต้กอผักบุ้งหน้าบ้านให้กิน ได้อาบน้ำซักผ้าที่ท่าน้ำ สำหรับค่าเรือ 10 บาท ที่นั่งชมชาวบ้านริมน้ำนั้น เท่ากับซื้อสิ่งที่ล้ำค่าเกินคุ้มเสียจนไม่รู้จะคุ้มอย่างไร

ก็นี่แหละครับ การเที่ยวแบบหลงระเริงทัวร์ วันหยุดเชิญชวนให้ไปเที่ยวกัน กลับมาจะมีแบตเตอรี่สะสมพลังงานเหลือเฟือ ที่จะทำงานไปได้ทั้งอาทิตย์ครับ