ในกรงขังแห่งจินตนาการ

Nine เป็นมากกว่าหนังเต้นระบำ ไม่เน้นขายฉากโชว์ หรือเนื้อหนังมังสาของนักแสดงหญิง เพราะสิ่งที่หนังอยากเล่าคือการปะทะกันระหว่างคนที่ลุ่มหลงตัวเอง ในโลกจินตนาการเพอร์เฟกต์....

โดย...วิชช์ญะ ยุติ

จินตนาการไม่เคยหยุดนิ่งสำหรับชายผู้โลดแล่นบนเส้นทางแผ่นฟิล์ม เขาคือผู้กำกับชั้นยอดที่สร้างชื่อจากผลงานฟอร์มยักษ์

ระหว่างกำลังเตรียมถ่ายทำหนังเรื่องใหม่ จิตใจของเขาก็เกิดอาการกระวนกระวาย มีหลายๆ เหตุการณ์ผุดขึ้นมาประดังประเด ซับซ้อนและทับถมกันจนทำให้เขาสติหลุดลอยออกไปจากโลกแห่งความจริง

นี่คือชีวิตของชายผู้นั้น “กุยโด คอนทินี่”

เงินทองชื่อเสียงในฐานะผู้กำกับดัง ล้วนเป็นอานิสงส์ที่ส่งผลมาสู่กุยโด ใครๆ ก็อยากเป็นเช่นเขา เขาเป็นดั่งแรงบันดาลใจ เป็นไอดอลของวงการ เป็นชายเปี่ยมเสน่ห์ชวนหลงใหล แน่นอนเขามีความเจ้าชู้พอตัว

เขาชอบจินตนาการถึงสาวๆ ที่ผ่านเข้ามาข้องแวะกับชีวิต (อย่างน้อยๆ มี 6 คน) ตามที่ตัวเองนึกฝัน พร่ำเพ้อทั้งทางชื่นชมและด่าขรม บางทีก็มีอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจ

อีกด้านนั้นกุยโดกลับไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตคู่ เฉกคู่รักมายาอื่นๆ เหนือกว่านั้น พักหลังๆ รายได้หนังของเขาก็คว่ำไม่เป็นท่า จินตนาการที่เขาวาดฝันไว้เลยถูกทำลายด้วยความจริงไปจนหมดสิ้น ไอเดียบรรเจิดไม่อาจสรรค์สร้างขึ้นท่ามกลางร่องรอยบาดแผลที่ยังไม่แห้งสนิทดี เพราะโลกแห่งความจริงต่างพยายามรุมทึ้งตัวเขาอย่างไร้ความปรานี

เมื่อโลกแห่งความจริงเลวร้าย และเพื่อให้เขาเจอกับความสุขี กุยโดควรมีชีวิตเฉพาะในโลกจินตนาการใช่หรือไม่ เป็นประเด็นคำถามที่หนังเพลงเรื่องนี้ทิ้งไว้ให้ขบคิดต่อ

ผู้กำกับ “ร็อบ มาร์แชลล์” (Memoirs of a Geisha+Chicago) ยั่วล้อผู้ชมด้วยการนำเสนอชีวิตคนในวงการหนังผ่านด้วยภาพและเพลงที่เชื่อมกันอย่างลงตัว

ภาพขาวดำตัดสลับกับเพลงจังหวะเศร้าสร้อย คอสตูมเวอร์อลังการปรากฏบนฉากตระการตา แสงไฟวูบวาบผสานการแดนซ์มันๆ รวมถึงพลังเสียงของนักแสดงที่ไม่ใช่การลิปซิงก์ ล้วนแต่เป็นองค์ประกอบที่ช่วยให้เรื่องราวดูน่าสนใจ

ยิ่งเฉพาะการเล่าเรื่องความคิดฝันในโลกจินตนาการกับความจริงในโลกปัจจุบัน โดยมีกุยโดเป็นศูนย์กลางของหนัง เป็นอะไรที่หลากหลายอารมณ์ นำพาคนดูไปสู่ 2 โลกได้อย่างไม่น่าเบื่อ

ความสนุกถูกแทรกเป็นระยะ เห็นได้จากภาพความคิด (ฝัน-จริง) วิ่งไล่ล่ากันเป็นวงกลม จากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง จากร้านอาหารไปเวทีคอนเสิร์ต จากริมถนนไปยืนอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ
แต่การที่มันวนเวียนอย่างนี้ก็ย่อมทำให้เกิดความซ้ำซาก เหมือนคนดูจับทางถูกว่าหนังจะต้องมาไม้เดิม และจบลงอีหรอบเก่า ความน่าค้นหาเลยค่อยๆ ลดดีกรีน้อยลงเรื่อยๆ เมื่อเทียบกับผลงาน Chicago (ปี 2002) ที่เป็นหนังเพลงอันโด่งดังของเขา ก็กินขาดในเรื่องความหวือหวา ความแรงด้านเนื้อหา ทว่ากลับสัมผัสได้ง่ายกว่า

ถึงอย่างนั้น ด้วยความที่หนังชัดเจนในตัวเอง ประกาศตัวว่าหัวใจหลักคือเพลง เพลงเลยทำหน้าที่สื่อสารเนื้อหาและสะท้อนความรู้สึกตัวละครแทนบทสนทนาได้สมบูรณ์ ที่สำคัญการแสดงอารมณ์ก็ไม่ได้เกินลิมิตของคาแรกเตอร์ที่วางไว้

Nine เป็นมากกว่าหนังเต้นระบำ ไม่เน้นขายฉากโชว์ หรือเนื้อหนังมังสาของนักแสดงหญิง เพราะสิ่งที่หนังอยากเล่าคือการปะทะกันระหว่างคนที่ลุ่มหลงตัวเอง ในโลกจินตนาการเพอร์เฟกต์ ได้รับการนับหน้าถือตาจากคนรอบข้าง ทะนงตัวข้านี้ยิ่งใหญ่คับฟ้า พอเอาเข้าจริง นั่นก็เป็นเพียงจินตนาการสุดขั้ว เช่นชีวิตของกุยโดที่ไม่ได้สวยหรูในโลกปัจจุบัน เจ็บปวดล้มเหลวจนวันหนึ่งต้องหลบลี้หนีไปเป็นคนธรรมดา เพื่อพาตัวเองออกจากกรงขังแห่งจินตนาการและเรียนรู้ว่าความจริงก็คือวันนี้ หาใช่วันพรุ่งนี้

เหล่านักแสดงตัวแม่ที่ขนมาประชันฝีมือกันคับจอ ต้องขอยกนิ้วให้แต่ละคนว่าสุดยอด ไม่มีใครยอมใคร ฉากเปิดตัวก็เล่นใหญ่ ฉากส่งท้ายก็เล่นใหญ่ ความสวยความเซ็กซี่กินกันลง แต่การแสดงแบบมืออาชีพ กินกันไม่ลงจริงๆ

คุ้มค่าก็คงเป็นคนดูนี่แหละ เพราะนานๆ จะได้เห็นนางเอกท็อปลิสต์ “นิโคล คิดแมน” “เพเนโลเป ครูซ” “มาริยง โกติยาร์ด” “จูดี เดนซ์” “เคต ฮัดสัน” แล้วยังมี “โซเฟีย ลอเรน” อีกคน โคจรมาเชือดเฉือนกันสุดฤทธิ์สุดเดช ในเรื่องพวกเธอถูกเกลี่ยบทคนละนิดละหน่อย แต่ทุกคนก็สง่างามสมศักดิ์ศรี เพราะหนังให้ความสำคัญกับพระเอกออสการ์ “แดเนียล เดย์-ลิวอิส” ในบทเด่นได้เต็มที่กับการถ่ายทอดความเป็นชายนักฝันอย่างสนุก เหงา และโดดเดี่ยว พร้อมทิ้งแง่มุมมองชีวิตจี๊ดๆ โดนใจอีกเพียบ

“หนัง คือความฝัน ฟิล์มอาจมีชีวิตขึ้นมา แต่แค่ประเดี๋ยวประด๋าวก็ตอนที่นักแสดงใส่ชีวิตลงไป หลังจากนั้นมันจะตายและถูกเก็บไว้ในกล่องใส่ฟิล์มเหมือนเดิม เรื่องลึกลับบางเรื่องก็เกิดขึ้นได้ในห้องตัดต่อ ปาฏิหาริย์ก็อาจเกิดขึ้นขณะที่คุณวางภาพเรียงต่อๆ กัน ฉะนั้นเมื่อถึงตอนที่คนดูนั่งอยู่ในความมืด คุณคงโชคดีจะได้เจอปาฏิหาริย์บ้าง เพราะบางทีผมก็ต้องอาศัยโชคช่วยจึงจะได้เจอกับปาฏิหาริย์ แล้วความฝันก็จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

Nine
ปี 2009
ประเภท เพลง/รัก/ชีวิต
ประเทศ สหรัฐอเมริกา/อิตาลี
ความยาว 118 นาที
ภาษา อังกฤษ/ฝรั่งเศส/อิตาเลียน
กำกับ ร็อบ มาร์แชลล์
แสดงนำ แดเนียล เดย์-ลิวอิส/นิโคล คิดแมน/เพเนโลเป ครูซ/มาริยง โกติยาร์ด/จูดี เดนซ์/เคต ฮัดสัน/โซเฟีย ลอเรน