ลูกเทพ ... ลูกมาร ...สังคมที่ไร้ธรรม

โดย...พระอาจารย์อารยะวังโส

ปุจฉา : ในสภาพสังคมที่ไร้เสถียรในทุกด้าน จึงปรากฏเรื่องไร้สาระมากมาย จนให้เบื่อหน่าย ยิ่งเห็นปรากฏการณ์ตุ๊กตาของเล่นเด็ก กลายเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจของคนในสังคมบ้านเรา ยิ่งสะท้อนให้เห็นภาวะจิตแห่งความว้าเหว่ ขาดที่พึ่งพิง จนต้องถามตนเองว่า พุทธศาสนาได้สูญหายไปจากจิตวิญญาณชาวพุทธหมดสิ้นแล้วหรือ...

วิสัชนา : เจริญพรสาธุชนผู้มีศรัทธามั่นคงในพระพุทธศาสนา... คงจะไม่มีศาสนาใดที่กล้าหาญประกาศชัดเจนว่า ...จงปฏิบัติอย่างนี้เถิด อย่าได้ปฏิบัติอย่างนั้นเลย... หนทางแห่งการปฏิบัติในทางสายกลางนี้ (อริยมรรค) หนทางเดียวเท่านั้นที่นำไปสู่ความดับทุกข์สิ้น!

องค์คุณของการดำเนินไปสู่เส้นทางเพื่อการดับทุกข์หรือจะเข้าสู่การปฏิบัติตามองค์ธรรมทั้ง ๘ ในอริยมรรคได้นั้น บุคคลเหล่านั้นจะต้องมีคุณสมบัติฝ่ายดี (คุณธรรม) ในเบื้องต้น คือ

๑.มีศรัทธามั่นคงในพระรัตนตรัย

๒.ตั้งมั่นอยู่ในศีล

ศรัทธาที่ดี มหาศีลที่บริสุทธิ์ ย่อมสร้างองค์คุณให้บุคคลนั้นสามารถก้าวย่างสู่การพัฒนาจิต ยกระดับชีวิตขึ้นจาก ปุถุชน สู่ความเป็น กัลยาณชน สู่ความเป็น อริยบุคคล ได้จริง... เพื่อสู่ความดับทุกข์สิ้น (นิพพาน)

ศรัทธา จึงเป็นดุจกุญแจดอกสำคัญดอกที่หนึ่ง และศีล จึงเป็นดุจดอกกุญแจดอกที่สอง ที่จะเปิดประตูขึ้นสู่ถนนอริยมรรค...

ศรัทธานั้นแยกเป็น ศรัทธาโลกียะ และศรัทธาโลกุตตระ ซึ่งจะแสดงถึงคุณภาพจิตเป็นสำคัญ โดยในความหมายของศรัทธานั้น คือ ความรู้เข้าใจในองค์คุณของพระรัตนตรัย จนปักใจเชื่อไม่คลอนแคลนในองค์คุณของพระทั้ง ๓

 

ความเชื่อมั่นอย่างมีความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้อง จึงนำไปสู่การเพียรปฏิบัติชอบ ประกอบตนอยู่ในศีลอย่างมีสติปัญญา จึงเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์ และเห็นคุณค่าของผู้มีศีล จึงพร้อมจะกระทำจาคะ คือ ไม่เสียดายในการบริจาคให้กับผู้มีศีล ...ยินดีคบหากับผู้มีศีลที่ประกอบด้วยศรัทธาที่มีสติปัญญา จึงนำไปสู่การมีสุตะ คือ ได้สดับอริยธรรม ...ตรงนี้สำคัญที่สุด เพราะนำไปสู่การมีปัญญา...

ความประเสริฐสุดในพระพุทธศาสนาอยู่ตรงนี้เอง คือ การปฏิบัติให้เข้าใจโลก... รู้แจ้งธรรมได้จริงด้วยตนเอง สมดังที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า พระองค์จะไม่สอนสิ่งที่มนุษย์ทำไม่ได้... ที่พระองค์สอนคือสิ่งที่มนุษย์ทำได้... คำว่า “พึ่งตน-พึ่งธรรม” จึงเป็นหัวใจสำคัญของการศึกษาปฏิบัติในพระพุทธศาสนา ที่เป็นศาสนาที่ว่าด้วยการปฏิบัติได้จริง...

จากปรากฏการณ์ดังที่ปุจฉามา ก็คงต้องสรุปว่า เป็นธรรมดาของสังคมที่ไร้ธรรม... เมื่อคนในสังคมทอดทิ้งธรรม... ไม่เข้าสู่พุทธศาสนาเพื่อความเป็นพุทธะ ไร้ศรัทธาที่ตรงธรรม อะไรๆ ก็ย่อมเกิดขึ้นได้เป็นธรรมดาของสังคมที่ล้มเหลวทางจิตวิญญาณของคนที่ไร้ภูมิต้านทาน ด้วยไร้คุณธรรม...

คำถามต่อไปว่าจะแก้ไขอย่างไร ก็ต้องตอบว่า... ต้องแก้ไขที่ตัวเรา ครอบครัวของเรา เป็นเบื้องต้น ให้มีความเห็นชอบถูกต้องตรงตามธรรม... และประพฤติธรรมให้ ถูกต้องชอบโดยธรรม... เมื่อได้ผลแล้ว ช่วยสงเคราะห์บุคคลที่ควรสงเคราะห์ด้วย นี่คือการสืบอายุพระพุทธศาสนาที่ แท้จริง...

...การบ่นก่นด่าโวยวาย ตีอกชกหัว ทำร้ายตนเอง ทำร้ายผู้อื่น โทษคนนั้น ด่าคนนี้ สาปแช่งดินฟ้าอากาศ หรือเรียกหาเทวดา บูชาความศักดิ์สิทธิ์ของวัตถุสิ่งของ เรียกร้องให้ผู้อื่นมาช่วยเหลือ นั่นไม่ใช่สารธรรมในพระพุทธศาสนานี้เลย... จึงไม่ต้องกล่าวให้เปลืองจิตในเรื่องลูกเทพ ...ลูกมาร ที่ปรากฏในสังคมล้มเหลวทางคุณธรรมในปัจจุบัน เอวัง!

เจริญพร